Αγιούσο- Ιγκλέσιας: Σκιές, απειλές, ψίθυροι πάνω από την Ευρώπη

Πάνω από τον μπουφέ του εστιατορίου «La Paroquia» επί της οδού Ponzano της Μαδρίτης, ο εστιάτορας έχει αναρτήσει μία φωτογραφία της Ισαβέλ Ντίας Αγιούσο (Ιsabel Diaz Ayuso), της αναμφισβήτητης νέας αρχηγού της ισπανικής Δεξιάς, η οποία κατάφερε να επικρατήσει με θριαμβευτικό τρόπο στις πρόωρες περιφερειακές εκλογές στη Μαδρίτη αλλάζοντας τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Η φωτογραφία δείχνει μία γυναίκα στην ακμή της, με μαύρα μάτια πολύ έντονα βαμμένα. Φοράει μάσκα αλλά το παρατσούκλι της αποκαλύπτει και το πολιτικό στίγμα της. «Ο Ισπανός Ντόναλντ Τραμπ» λένε οι οπαδοί της που ζητωκραυγάζουν για τη νίκη της Κυριακής στις πολυσύχναστες συνοικίες της πρωτεύουσας όπως στη «Latina». Η Ayuso, η οποία ενσωμάτωσε στην ατζέντα του «Λαϊκού Κόμματος» τους αρνητές των εμβολίων, τους αρνητές της επιβολής μέτρων κατά της Covid-19, τους αρνητές «τελεία και παύλα» όπως θα έλεγε κανείς χαιρέκακα, κατάφερε να συγκροτήσει μία πολιτική εμπροσθοφυλακή, αιχμή του δόρατος της πολιτικής της ανέλιξης που είναι οι επιχειρηματίες και ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων στην εστίαση. Άλλωστε αργά το βράδυ της Κυριακής μετά τον εκλογικό της θρίαμβο που επαναφέρει την ισπανική δεξιά σε τροχιά εξουσίας, η Ayuso έσπευσε να αφιερώσει τη νίκη στους «Ταβερνιάρηδες», όπως το ακούτε. «Ελπίζω να ήταν μία πολύ καλή ημέρα για όλους αυτούς τους φίλους» είπε. Και πώς να κάνει αλλιώς όταν στον δρόμο με μαγαζάκια - σούδες που προσφέρουν «tapas» στη «Latina» εμφανίζεται στον κατάλογο και μάλιστα σε περίοπτη θέση το πιάτο «Patates a l’Ayuso», με την επεξήγηση «λιγότερες πατάτες αλλά με περισσότερα αυγά». Λίγο παραπάνω σερβίρουν «Pizza Madonna Ayuso» με Mozzarella Bufala, ενώ στη διπλανή μπιραρία σερβίρουν τοπική μπίρα που φέρει το όνομα της συντηρητικής πολιτικού η οποία μόλις έχει συμπληρώσει τα 42 της χρόνια.

Στις 4 Μαΐου 5 εκατομμύρια πολίτες της Περιφέρειας της Μαδρίτης κλήθηκαν να ψηφίσουν για τη νέα πολιτική ηγεσία της αυτόνομης αυτής περιοχής. Η καμπάνια της Ayuso ενσωμάτωσε το σύνολο των αιτημάτων, των απαιτήσεων, των φόβων και της οργής των ανθρώπων που κινούνται γύρω από την Εστίαση η οποία λόγω Covid είναι για μήνες κλειστή. Η πολιτική επιρροή της συντηρητικής Ayuso είναι εντυπωσιακή. Μετά την καταμέτρηση των ψήφων είναι φανερό πως ο πολιτικός χάρτης στην Ισπανία αλλάζει δραματικά. Το κεντρώο και πάλαι ποτέ υποσχόμενο κόμμα των Ciudanados δεν ανιχνεύεται και εξαφανίζεται από προσώπου γης. Το αριστερό Podemos καταφέρνει να συγκεντρώσει ένα ισχνότατο έως και καταστροφικό 7% με αποτέλεσμα ο ιστορικός του ηγέτης Pablo Iglesias να εγκαταλείπει την πολιτική αντιλαμβανόμενος το μέγεθος της προσωπικής του ήττας. Λίγα εικοσιτετράωρα πριν είχε δηλώσει πως οι Ισπανοί καλούνται να επιλέξουν μεταξύ «Φασισμού και Δημοκρατίας» . Όντως οι πολίτες επέλεξαν και πρόκριναν τον υπερσυντηρητικό πολιτικό λόγο της « Ισπανίδας Τραμπ» η οποία το βράδυ της Κυριακής που μας πέρασε εξασφάλισε και τη στήριξη του φασιστικού κόμματος VOX στο τοπικό κοινοβούλιο. Για τους ισπανούς αναλυτές πρόκειται για μία πρόβα τζενεράλε. Η λαϊκή δεξιά της Ισπανίας καλείται να δείξει και να αποδείξει πως είναι σε θέση να κυβερνήσει την χώρα με μία πλειοψηφία η οποία θα προέρχεται από τη συνεργασία του «Λαϊκού Κόμματος» με το ακροδεξιό κόμμα «VOX». Όταν και όποτε διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές. Από εδώ και πέρα προφανώς την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων θα έχει η αρχηγός της ισπανικής δεξιάς η οποία πέταξε το γάντι στον ηγέτη των Σοσιαλιστών Pedro Sanchez. Οι Σοσιαλιστές ίσα που διασώθηκαν την Κυριακή αλλά με σοβαρότατες απώλειες που αποτελούν σοβαρότατο –προσωπικό– πολιτικό κόλαφο για τον ηγέτη τους. Ο Sanchez πληρώνει τη διαχείριση της υγειονομικής κράσης. Δεν είναι όμως ο μόνος.

Ξύπνησαν τα φαντάσματα στο Παρίσι

Εκείνη την ημέρα της 21ης Απριλίου όσοι πολίτες με δημοκρατική συνείδηση διάβασαν την ανοιχτή επιστολή των 20 στρατηγών προς τον Εμανουέλ Μακρόν, που δημοσίευσε το υπερσυντηρητικό και πλατφόρμα ακροδεξιών θέσεων «Valeurs actuelles», αναρίγησαν και κάποιοι σιγοψιθύρισαν τον γνωστό στίχο από το τραγούδι του Serge Reggiani «Οι λύκοι μπήκαν στο Παρίσι». Για τους πολύ μεγαλύτερους η επιστολή αυτή η οποία ξεκάθαρα καλούσε σε διοργάνωση πραξικοπήματος και ανάληψη της εξουσίας από τον στρατό της Γαλλίας για να σωθεί η χώρα από τον Ισλαμισμό και τους Ισλαμιστές, τους Τζιχαντιστές και όσους επιβουλεύονται την αρτιότητα της κρατικής οντότητας της χώρας (αυτή ήταν η ουσία της παρέμβασης), για τους εβδομηνταπεντάρηδες λοιπόν αυτή η επιστολή θύμισε τις άγριες εποχές του πολέμου της Αλγερίας. Πριν από 60 χρόνια, την 21η Απριλίου τέσσερις γάλλοι στρατηγοί στο Αλγέρι προχωρούσαν σε πραξικόπημα. Ήταν όλοι τους «πεντάστεροι» στρατηγοί. Τα ονόματά τους έγραψαν μία μελανή σελίδα στην ιστορία της Γαλλικής Δημοκρατίας. Ήταν οι Maurice Challe, Edmond Jouhaud, Raoul Salan, André Zeller.

Εξήντα χρόνια μετά 20 συνταξιούχοι στρατηγοί συνεπικουρούμενοι από 1.000 στελέχη των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων κατωτέρων βαθμών, μόνον δέκα εκ των οποίων είναι εν ενεργεία στρατιωτικοί, υπογράφουν αυτή την επιστολή που απευθύνεται στον πρόεδρο της Δημοκρατίας και απαιτούν ούτε λίγο ούτε πολύ την εκδήλωση πραξικοπήματος. Η επιλογή της ημερομηνίας της 21ης Απριλίου δεν είναι βεβαίως τυχαία. Ούτε και η επιλογή της χρονικής στιγμής είναι τυχαία. Σε έναν χρόνο διεξάγονται προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και για πρώτη φορά, τουλάχιστον στατιστικά, η εκλογή της Μαρίν Λεπέν, προέδρου του ακροδεξιού κόμματος «Εθνικό Μέτωπο» είναι πιθανή. Ο Εμανουέλ Μακρόν και οι κυβερνήσεις του πληρώνουν στο ακέραιο τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης. Η Μαρίν Λεπέν κεφαλαιοποιεί όλη τη συλλογική αντίδραση σε αυτή τη διαχείριση συσπειρώνοντας ταυτόχρονα όλες τις κατηγορίες των αρνητών και εξοργισμένων. Από τους αρνητές της μάσκας και των εμβολίων έως τους ρατσιστές και τους πολέμιους των μεταναστών, τους τρομοκρατημένους από την ισλαμική τρομοκρατία αλλά και τους πολέμιους παντός είδους ιδιαιτερότητας, εθνικής, πολιτισμικής, θρησκευτικής, ερωτικής αλλά και τους εξοργισμένους με την οικονομική καταπίεση και ισοπέδωση των μικρομεσαίων (Κίτρινα Γιλέκα). Η Μαρίν Λεπέν ενσωματώνει στην ατζέντα της την ευρωπαϊκή εκδοχή του Τραμπισμού η οποία συμπορεύεται και μάλιστα αποτελεσματικά με τις παραδοσιακές θέσεις της ακροδεξιάς.

Στη γειτονική Γερμανία η κοινωνία βιώνει τη λήξη της περιόδου Μέρκελ η οποία ταυτίστηκε με την αναμφισβήτητη πολιτική και οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας στην Ευρώπη. Η ολοκλήρωση αυτού του κύκλου οδηγεί σε επώδυνες ανατροπές του μεταπολεμικού πολιτικού σκηνικού με τα κόμματα εξουσίας να υποχωρούν δραματικά ως προς τη δυνατότητα επιρροής επί των πολιτών. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στην Ισπανία και τη Γαλλία και εν μέρει στην Ιταλία, στη Γερμανία ενισχύεται θεματικά η πολιτική επιρροή των Πρασίνων ενώ διατηρείται σταθερά αλλά στο ίδιο ποσοστό, περίπου 13-14%, η ισχύς των ακροδεξιών του Εναλλακτικού Κόμματος για τη Γερμανία. Η γερμανική παραδοσιακή Χριστιανοδημοκρατία θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων και μετά την πλήρη αποχώρηση της Μέρκελ να στραφεί σε κάποιους τύπους συνεργασίας με αυτούς του ακροδεξιούς. Στον αντίθετο πόλο, η Σοσιαλδημοκρατία αναγκάζεται να συνεργαστεί με τους Πράσινους. Αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο διότι υπάρχουν και οι απαισιόδοξες εκδοχές.

Μόλις ένα χρόνο και τρεις μήνες μετά την επέλαση της Covid-19 η Ευρώπη καλείται να διαχειριστεί την post Covid εποχή με εικόνες και ανακλαστικά της προ Covid περιόδου αλλά με απαιτήσεις που συνεπάγεται μία εντελώς νέα πραγματικότητα. Αυτή της καθέτου ενίσχυσης του ανταγωνισμού ΗΠΑ-Κίνας η οποία προσλαμβάνει ιδιαίτερα ανησυχητικά χαρακτηριστικά αλλά και της συρρίκνωσης της δυναμικής της παγκοσμιοποίησης με αντίστοιχη ενίσχυση ανακλαστικών προστατευτισμού. Η γενική εικόνα στη Γηραιά Ήπειρο τούτη δω την άνοιξη του 2021 μάλλον ταιριάζει σε προσομοίωση διαχείρισης αυτοαναπαραγόμενου χάους παρά σε αποκατάσταση ενός αυτονόητου ορθολογισμού. Όποιος δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο εκτροπής αλλά και όποιος αρνείται επιμόνως να τον αντιληφθεί τότε μάλλον προκρίνει, έστω και εμμέσως, τη διαφαινόμενη αρνητική εξέλιξη. Ως γνωστόν η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Οι άνθρωποι, δυστυχώς, παραμένουν οι ίδιοι. Κάποιοι, αφελείς προφανώς, εξέφραζαν αντίστοιχες σκέψεις την πρώτη δεκαπενταετία του Μεσοπολέμου. Τους αποκαλούσαν «γραφικούς».