Μιας και κινούμαστε σε ρυθμούς Μουντιάλ ξεκινώ (και) αυτό το κείμενό μου ποδοσφαιρικά. Την διετία 84-85 που λέτε, ο (πανίσχυρος) τότε πρόεδρος του Παναθηναϊκού, Γιώργος Βαρδινογιάννης, ξεκίνησε μια σαρωτική μεταγραφική πολιτική, συγκλονίζοντας το οικοδόμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου και αποκτώντας μέσα σε δύο χρόνια ορισμένους από τους κορυφαίους άσους εκείνης της εποχής. Έτσι, στα πράσινα ντύθηκαν οι: Νίκος Σαργκάνης και Νίκος Βαμβακούλας (από τον Ολυμπιακό), Βαγγέλης Βλάχος και Λύσανδρος Γεωργαμλής (ΑΕΚ) και Χρήστος Δημόπουλος (ΠΑΟΚ).
Εδώ φίλοι μου θα σας κάνω μια ερώτηση κρίσεως μάλτιπλ τσόις. Δεν χρειάζεται να είσαστε ποδοσφαιρόφιλοι για να απαντήσετε:
Ο Βαρδινογιάννης λοιπόν προέβη στις συγκεκριμένες κινήσεις:
α. Για να συσπειρώσει το ελληνικό ποδόσφαιρο ή
β. Για να ενισχύσει την ομάδα του και να αποδυναμώσει (βλέπε: διαλύσει) τους κυριότερους αντιπάλους του;
Φυσικά, ακόμα και ο πιο πωρωμένος βάζελος θα δώσει ως απάντηση το προφανές. Ο «Καπετάνιος» είχε ως μοναδικό στόχο να δημιουργήσει ένα πανίσχυρο Παναθηναϊκό, εξαφανίζοντας από τον χάρτη όποιον σύλλογο θα τολμούσε να αμφισβητήσει τα πρωτεία του. Μια τακτική που ακολουθεί εδώ και χρόνια και η, αγαπημένη μου, Μπάγερν Μονάχου με θύματα παλιότερα τη Μπάγερ Λεβερκούζεν και εσχάτως την Μπορούσια Ντόρτμουντ.
Τέρμα η μπάλα. Πάμε στην Πολιτική. Πριν λίγες μέρες το Ποτάμι ολοκλήρωσε την πρώτη του μεταγραφή. Πρόκειται για την πρώην αντιπρόεδρο της Δράσης την (συμπαθέστατη και αξιολογότατη) Αντιγόνη Λυμπεράκη η οποία αποχώρησε από το (πρώην) κόμμα της και θα συμμετάσχει ως άτομο στο upcoming συνέδριο του κόμματος του Σταύρου Θεοδωράκη. Ήδη σχεδόν βέβαιη θεωρείται η μετακίνηση στο Ποτάμι ουκ ολίγων στελεχών της ΔΗΜΑΡ (τα οποία προέρχονται από την λεγόμενη «μεταρρυθμιστική πτέρυγα») ενώ –σύμφωνα με εγκυρότατες πληροφορίες της στήλης- την ποταμίσια φανέλα σύντομα θα φορέσουν και πρώην βουλευτές (ενδεχομένως και υπουργοί) του ΠΑΣΟΚ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ. Είπαμε: Μιλάμε πλέον για πολιτική. Όχι για μπάλα…
Δεν είναι βέβαια κακό ένα νέο κόμμα να ψάχνει για έμπειρα στελέχη τα οποία θα το ενίσχυαν σημαντικά με την τεχνογνωσία αλλά και το brand name τους. Και σίγουρα είναι απολύτως θεμιτό τόσο η Λυμπεράκη όσο και οι υπόλοιποι, από την στιγμή που δεν ήταν ικανοποιημένοι από τα κόμματά τους να ψάξουν αλλού στέγη. Έλα όμως που μιλάμε για ένα κόμμα που κατέβηκε στις προηγούμενες εκλογές με το σλόγκαν «Πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν». Και αν η Δράση δεν θεωρείται πως είχε από δαύτο, η ΔΗΜΑΡ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν ένα τεράστιο κομμάτι όχι μόνο του πολιτικού παρελθόντος αλλά και του παρόντος; Μήπως λοιπόν το νέο σλόγκαν του Ποταμιού είναι «Οι καλοί παντού χωράνε;»
Επίσης, όταν ξεκίνησε το εγχείρημα της Ελιάς πολλοί κατηγόρησαν τον Βενιζέλο πως ήθελε να το καπελώσει, μαζεύοντας όλους όσοι θα συμμετείχαν κάτω από την σκιά του. Μα αυτό ακριβώς δεν συμβαίνει και με το Ποτάμι; Για ποια «συσπείρωση της Κεντροαριστεράς» μιλάμε; Εγώ απλώς βλέπω ένα κάλεσμα του στυλ: «Αφήστε τα κόμματά σας και ελάτε στο δικό μας». Με πρώτο πιθανό σύμπτωμα την πιθανότατη πλέον διάλυση της ΔΗΜΑΡ.
Εξακολουθώ να πιστεύω σε μια ενωμένη Κεντροαριστερά. Ενωμένη ουσιαστικά όμως, με όλα τα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, το Ποτάμι, να διατηρούν ακέραια την αυτονομία τους και να εργάζονται για το κοινό καλό. Η διάλυση της ΔΗΜΑΡ και η αντιπαλότητα ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι απλώς θα δημιουργήσει έναν μίνι-διπολισμό ο οποίος εκ των πραγμάτων θα συνθλιβει στην γκράντε τελική αναμέτρηση Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ.
Υ.Γ. Εκείνο το πείραμα του Βαρδινογιάννη γνώρισε βραχύβια επιτυχία. Μετά την άκρως επιτυχημένη διετία 85-86 εκείνος ο Παναθηναϊκός διαλύθηκε και για τρία χρόνια έμεινε μακριά από τις πρώτες θέσεις βλέποντας την πλάτη του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ αλλά και της Λάρισας. Εν συνεχεία ο ΠΑΟ άλλαξε τακτική επενδύοντας κυρίως σε μεταγραφές από το Εξωτερικό (Βαζέχα) ή σε ταλέντα από το φυτώριο (οι διάσημοι πλέον «γκουμομπασινάδες»). Ο Παναθηναϊκός άντεξε τρία χρόνια στην αφάνεια επειδή διέθετε ιστορία και βαριά φανέλα. Το Ποτάμι, καλώς ή κακώς, δεν έχει τίποτα από τα δύο.
14°
