Η βοήθεια, η προσφορά και η ανθρωπιά από έναν άγνωστο στο αεροδρόμιο Νίκολα Τέσλα του Βελιγραδίου.
Χρησιμοποιούμε ολοένα και περισσότερο τη λέξη «ανθρωπιά», αλλά σπάνια την επιδεικνύουμε και ακόμη σπανιότερα την αποδεικνύουμε.
Ειδικά σε καιρούς δύσκολους, όπως ο τελευταίος κοβιντιασμένος χρόνος, η αλληλεγγύη, η ευαισθησία, η αλληλοβοήθεια, ενώ μας χρειάζονται περισσότερο, σπανίζουν όσο ποτέ άλλοτε.
Σαν λαός έχουμε εξαιρετικά χαρίσματα και μοναδικές αδυναμίες. Τα μέσα ενημέρωσης βρίθουν ιστοριών καλοσύνης αλλά και κακίας αυτές τις ημέρες.
Αν υπάρχει μια περίοδος που αξίζει να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας, αυτή είναι το Πάσχα, όπως έκανε ένας άγνωστος σε εμένα ΑΝΘΡΩΠΟΣ και μάλιστα στο εξωτερικό.
Βρίσκομαι στο αεροδρόμιο Νίκολα Τέσλα του Βελιγραδίου. Παρασκευή μεσημέρι, η τελευταία απευθείας πτήση για Αθήνα έχει μόλις χαθεί για 5 μόλις λεπτά. Μην αναρωτιέστε αν είναι η πειρατική μου φύση που με καθυστέρησε στον δρόμο. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το ακόλουθο σπάνιο περιστατικό, το οποίο έλαβε χώρα σε μια ξένη χώρα και εκτυλίχθηκε ολόκληρο το πολύ σε 5 λεπτά που έμοιαζαν 50’.
Βρίσκομαι στο γκισέ της Air Serbia προσπαθώντας να συνεννοηθώ με τον δύστροπο υπάλληλο για να αλλάξω το εισιτήριό μου (αδύνατον). Υπάρχουν συνακόλουθα που επιβάλλει το πρωτόκολλο Covid-19, δηλαδή PCR test και PLF document. Μην με ρωτάτε τι σημαίνουν όλα αυτά, γιατί ούτε θα καταλάβετε, ούτε θα μπείτε στον πειρασμό να ταξιδέψετε (σκεφθείτε και την αντίστροφη διαδικασία για να αντιληφθείτε γιατί και φέτος ο τουρισμός δεν θα ανταποκριθεί στις υψηλές προσδοκίες μας).
Αν δεν εκδώσω άλλο εισιτήριο άμεσα -χάνω ούτως ή άλλως το παλιό (μικρό το κακό)-, ακυρώνονται τα ταξιδιωτικά μας έγγραφα (μεγαλύτερο το κακό).
Υπάρχει μόνο μία πτήση μέσω Τιράνων. Τυραννιέμαι με τις πιστωτικές κάρτες, οι οποίες όμως δεν γίνονται δεκτές, γιατί «είναι σε Euro».
-«Μα είσαστε διεθνές αεροδρόμιο…».
-«Μην επιμένετε κύριε».
-«Έχετε ρευστό να αγοράσετε τα εισιτήρια; Έχει καλώς. Δεν έχετε, έχουμε δουλειά»… (πάνε τα Orthodox Brothers και τα Ελλάς-Σερβία συμμαχία).
Έχω επάνω μου μόλις 50 ευρώ και 500 δινάρια (άλλα 10 € δηλαδή). Το εισιτήριο φαίνεται να κάνει 200€. Μου λείπουν 150 €…
-«Μην στενοχωριέστε. Θα σας δώσω εγώ!», ακούω μια άγνωστη φωνή στα ελληνικά.
Όπως είμαι σκυμμένος και ψάχνω στη βαλίτσα μήπως βρω τίποτα ξεχασμένα χαρτονομίσματα σε κανένα παντελόνι (μου συμβαίνει συχνά και «γνωρίζονται» με το πλυντήριο όταν είναι πια πολύ αργά), σηκώνω τα μάτια και βλέπω πρώτα το εντυπωσιακό λογότυπο στο μπουφάν της «φωνής»: THALOS ROBOTS.
Κολλάω προς στιγμήν, γιατί η φωνή έχει μια σταθερότητα (ρομποτική) και μια ζεστασιά (μη ρομποτική).
Ανήκει σε έναν 50άρη νομίζω διοπτροφόρο (ακόμη από τη σύγχυση της στιγμής δεν μπορώ να επαναφέρω στη μνήμη μου το πρόσωπό του), ψηλό και αδύνατο κύριο. (Από εδώ και πέρα θα τον αναφέρω με «Κ» κεφαλαίο). Βρίσκεται στο 1,5 μέτρο -τόσο όσο επιβάλουν οι κανόνες κοινωνικής αποστασιοποίησης- και απ’ ό,τι φαίνεται προσπαθεί και αυτός να βγάλει άκρη με τη δεύτερη ταμία της Air Serbia, χωρίς μεγαλύτερη τύχη από εμένα.
-«Έχασα και εγώ την ίδια πτήση», μου εξηγεί. -«Αλλά δεν δέχονται ευρώ» (κατάλοιπα του κομμουνιστικού συστήματος 22 χρόνια μετά την Πτώση του Τείχους… σκέφτομαι). -«Πρέπει να αλλάξουμε τα ευρώ σε δηνάρια», με συνέφερε και «αν δεν έχετε θα σας δώσω εγώ», με εκπλήσσει!
Πριν συμπληρώσει τη φράση του κάνει ΤΗΝ κίνηση και μου δίνει 150 ευρώ! Τον κοιτάζω αποσβολωμένος. «Πάμε» με παρακινεί ο Mr. Robot, «δεν έχουμε χρόνο!».
Αφήνουμε τα πράγματά μας ως έχουν και στα 30 μέτρα βρίσκουμε ένα ανταλλακτήριο νομισμάτων όπου μετατρέπουμε 400 ευρώ σε δηνάρια. Μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια: και στο δεύτερο γκισέ μου δίνει τα δικά του (!) χρήματα να τα ανταλλάξω εγώ!
Πόσοι το κάνουν;
Με ένα πακέτο δηνάρια πια και την ψυχή στο στόμα τρέχουμε πίσω στο εκδοτήριο.
«Έχει μείνει μόνο 1 εισιτήριο για Τίρανα. Πρέπει να διαλέξετε ποιος από τους δύο θα ταξιδέψει» (λέει με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ο μυστακοφόρος ταμίας, που πλέον έχω καταλήξει πως έχει πατέρα Κροάτη και παππού USTASE, είναι ο θείος του Πράσινος Hezonia, που διεκδικεί την –και χορό της κοιλιάς διδάσκουσα– Ιωάννα –Greek– Μαλέσκου).
Ενώ γίνονται οι συνειρμοί στο μυαλό μου, ο Mr. Robot με εκπλήσσει για 3η συνεχόμενη φορά: «ταξιδέψτε εσείς, θα μείνω και θα βρω τον τρόπο εγώ».
Φαίνεται οικογενειάρχης. Σίγουρα τον περιμένουν παιδιά που έχουν να τον δουν καιρό, αφού –αν κρίνω από τη βαλίτσα του– μάλλον λείπει για πολύ μεγάλο διάστημα από τη θαλπωρή του σπιτιού του.
Και όμως επιμένει, χωρίς να ξέρει αν και ποιος περιμένει εμένα…
Γιατί η επιστροφή μόνο τότε έχει νόημα.
Αν σε περιμένει κάποιος.
Εμένα κανείς.
Μόνο η γατούλα μου, η Καραντίνα.
Αντίθετα, πολλές θα ήταν οι ενδεχόμενες «αταξίες» στο Βελιγράδι αυτό το ζεστό Σαββατοκύριακο της άνοιξης… Στη γειτονική Βαλκανική Πρωτεύουσα, το «είδος Μαλέσκου» δεν είναι τόσο σπάνιο, ούτε τόσο απρόθυμα απρόσιτο όσο στην ψηλομύτα Αθήνα.
Η υπεραγχωμένη υπάλληλος από το desk που έχει αθόρυβα προστεθεί στην παρέα μας, με τραβάει από το μανίκι και με επαναφέρει στην αεροδρομιακή πραγματικότητα των ασφυκτικών χρόνων. «Hurry up sir. The gate is closing! You will miss a second flight!».
Έχω αφήσει τα 40.000 δηνάρια στο γκισέ και με σέρνουν σαν κούκλα. Ο Σερβοκροάτης όμως δεν έχει πει την τελευταία του λέξη… Με χαμόγελο ως τα αυτιά μου ανακοινώνει:
-«Δεν φτάνουν τα χρήματά σας. Λείπουν άλλα 100 ευρώ».
-«Μα…»
-«Airport taxes are high in Serbia, sir» («οι φόροι αεροδρομίου είναι υψηλοί στη Σερβία κύριε»).
Εγώ είμαι ρέστος και αποσβολωμένος πια. Σαν να τρως γκολ από καραμπόλα στο 92’, ενώ είχες εξασφαλίσει την πρόκριση στο 89’.
Έτοιμος να υποταχθώ στη μοίρα μου, πιάνω με τον βλέμμα τον Mr. Robot να έχει βγάλει ήδη το laptop του και να εργάζεται (!;;;) καθισμένος και νηφάλιος στα 10 μέτρα.
Κάνω κάποια απονενοημένα νοήματα, με βλέπει, πλησιάζει και χωρίς να πω κουβέντα μου δίνει και τα υπόλοιπα χρήματα που είχε επάνω του!
Σε έναν άγνωστο!
Σε έναν άγνωστο που μόλις του είχε παραχωρήσει το μοναδικό εισιτήριο επιστροφής!
Και μένει χωρίς χρήματα ο ίδιος σε μια ξένη πόλη!
Πληρώνω.
Η Σέρβα gate-keeper έχει αρπάξει το back pack μου και τρέχει προς το check in.
Μόλις προλαβαίνω να του δώσω μια business card του FORUM202, που ανακαλύπτω τσαλακωμένη στην αριστερή τσέπη του μπουφάν μου.
«Καλέστε με. Δεν ξέρω καν ποιος είστε», φωνάζω ενώ απομακρύνομαι.
Ακούω ένα «Γιώργος» από πίσω μου. Το τηλέφωνο το βρίσκω στις αναπάντητες όταν πιάνω σήμα αφού προσγειώνομαι στα Τίρανα.
Τον καταχωρώ: Γιώργος Mr. Robot. Σκέφτομαι με μια γλυκιά νοσταλγία πως το παλιό ρεμπέτικο «όπου Γιώργος και μάλαμα» είναι τελικά πολύ σωστό.
18°
