Το ακαταδίωκτο είναι η μόνη προστασία που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι που πασχίζουν ώστε η χώρα να περάσει την πανδημία με τις μικρότερες δυνατές απώλειες
Σχόλιο για την τροπολογία με την οποία θεσπίζεται το ανεύθυνο και ακαταδίωκτο των μελών της επιτροπής των λοιμωξιολόγων και τις αντιδράσεις ορισμένων ανθρώπων.
Η οργή που προκάλεσε η θέσπιση του ακαταδίωκτου για τα μέλη της επιτροπής των επιστημόνων (και άλλων συμπολιτών που καλούνται να διαχειριστούν μια πρωτοφανή κατάσταση) στους ψεκασμένους συμπολίτες, αυτούς δηλαδή που σίγουρα έχουν το ακαταλόγιστο, ήταν μάλλον αναμενόμενη και από μόνη της ένα πολύ καλό επιχείρημα υπέρ της θέσπισης του ακαταδίωκτου. Το να θυμώνεις που σου απαγορεύουν να κυνηγήσεις μάγισσες δείχνει και πόσο πολύ θέλεις να το κάνεις και πόσο επιρρεπής είσαι στους πονηρούς συμπολίτες που σε παρασύρουν σ’ αυτό.
Εκτός από τους ψεκασμένους και τους πονηρούς συμβούλους τους, που τους χάλασε τα σχέδια, η θέσπιση του ακαταδίωκτου ενόχλησε και την αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά ούτε κι αυτό είναι ιδιαιτέρως περίεργο. Ο αρχηγός και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν, από την αρχή της πανδημίας, φροντίσει να κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να μη δυσαρεστούν το κομμάτι της κοινωνίας που είναι επιρρεπές στον ψεκασμό, καθώς αντιλαμβάνονται πως αυτό το κομμάτι βλέπει με αρκετή συμπάθεια την (επιπέδου επίπεδης Γης) ρητορική τους για σχεδόν κάθε πολιτικό ζήτημα.
Φυσικά η θεσμοθέτηση του ακαταδίωκτου (το οποίο ΔΕΝ αφορά πράξεις ή παραλείψεις που έγιναν με δόλο) ήταν απολύτως απαραίτητη.
Και ο λόγος για τον οποίο είναι απολύτως απαραίτητη δεν είναι μόνο η πρόθεση των ψεκασμένων και των πονηρών που τους εκμεταλλεύονται να ζητήσουν ποινικές διώξεις και να κάνουν αγωγές, αλλά και η ευκολία με την οποία η πρόθεσή τους αυτή μπορεί να γίνει πραγματικότητα και να ταλαιπωρήσει ανθρώπους που το μόνο τους αδίκημα είναι ότι προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους όσο το δυνατόν καλύτερα. Η περίπτωση Γεωργίου είναι ένα καλό παράδειγμα του τι μπορεί να συμβεί σε έναν καλό, αλλά απροστάτευτο, επιστήμονα.
Γιατί στην ωραιότερη χώρα του κόσμου οι νομοθέτες έχουν φροντίσει ώστε να μην υπάρχουν δυσκολίες προκειμένου να καταλήξει μια οποιαδήποτε υπόθεση ή απαίτηση στο δικαστήριο με αποτέλεσμα οι μηνύσεις και οι αγωγές να γίνονται με καρδιά πιο ελαφριά κι από μπαλόνι γεμάτο ήλιο. Αυτό φυσικά σημαίνει καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης, κέρδη για τους πονηρούς, απίστευτη ταλαιπωρία (πρακτική, ψυχολογική και οικονομική) για τους αθώους και χαμόγελα για τους ενόχους που καθόλου δεν βιάζονται να καταδικαστούν. Πιο πολύ όμως σημαίνει δουλειές για τους δικηγόρους κι αυτό είναι φαίνεται το πιο σημαντικό για ένα κοινοβούλιο στο οποίο ο κλάδος αυτός εκπροσωπείται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο*.
Σε ένα δικαστικό σύστημα τόσο προβληματικό όσο της Ελλάδας, σε ένα δικαστικό σύστημα στο οποίο ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει μήνυση ή αγωγή στον οποιονδήποτε για το οτιδήποτε, η δικαιοσύνη απονέμεται πιο αργά κι από σούρσιμο γερασμένου σαλιγκαριού και η παραμικρή εμπλοκή μπορεί να στοιχίσει τόσο άγχος, τόσο χρόνο και τόσο χρήμα ώστε ακόμα και ο αθωωμένος τελικά να βγαίνει χαμένος. Και πιθανότατα πιο χαμένος από αυτόν που τον έστειλε στο δικαστήριο.
Σε ένα τέτοιο (σκοπίμως) προβληματικό σύστημα απονομής δικαιοσύνης το ακαταδίωκτο (το οποίο, επαναλαμβάνω, αφορά πράξεις και παραλείψεις που έγιναν χωρίς δόλο) είναι η μόνη προστασία που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι που πασχίζουν ώστε η χώρα να περάσει την πανδημία με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Και το μόνο λάθος της κυβέρνησης είναι το ότι δεν επεκτείνεται και στους γιατρούς που δουλεύουν στα νοσοκομεία που αναλαμβάνουν τα περιστατικά covid.
Το ότι δεν επεκτείνεται στους γιατρούς που παραμένουν απροστάτευτοι απέναντι σε όσους έχουν το ακαταλόγιστο (και αυτούς που τους εκμεταλλεύονται). Τόσο απροστάτευτοι ώστε η πνευμονολόγος στο Σωτηρία (και μέλος της επιτροπής) Μίνα Γκάγκα να λέει «ναι, θέλουμε προστασία από τους κακόβουλους που αυτή τη στιγμή μας κάνουν αγωγές επειδή θεωρούν ότι ο συγγενής τους δεν πέθανε από κορωνοϊό. Λες και δεν φτάνει που τρέχουμε να κάνουμε καλά τους αρρώστους, τρέχουμε και για να απαντήσουμε στις αγωγές των δικηγόρων». Τόσο απροστάτευτοι ώστε ο συνάδελφός της, ο καθηγητής Κωνσταντίνος Συρίγος, να καταγγέλλει πως «εκλεκτοί συνάδελφοι, συνάδελφοι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην επιστήμη, αυτή τη στιγμή υποφέρουν και βασανίζονται από μερικούς ανόητους ανθρώπους οι οποίοι έχουν έναν δικηγόρο παραμάσχαλα, τρέχουν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και προτρέπουν συγγενείς θυμάτων να κάνουν μηνύσεις επειδή τάχα ο άρρωστός τους δεν πέθανε από covid».
Όσο οι άνθρωποι που έχουν το ακαταλόγιστο (και οι πονηροί που τους παρασύρουν) θα μπορούν να κάνουν τη δικαιοσύνη το γιο-γιο τους (το παιχνίδι εννοώ) και δεν θα εμποδίζονται να στήνουν κυνήγια μαγισσών, τόσο θα είναι απαραίτητη η προστασία αυτών που προορίζονται για τον ρόλο της μάγισσας. Και μπράβο τους.
*Η διαχρονική υπερεκπροσώπηση δικηγόρων στο κοινοβούλιο δείχνει ότι η διαιώνιση των προβλημάτων της δικαιοσύνης μάλλον δεν είναι τυχαία. Η γνώση του κοινοβουλίου για τη δικαιοσύνη και της λειτουργίες της ξεπερνάει οποιαδήποτε άλλη γνώση για οποιονδήποτε άλλο θεσμό ή επάγγελμα, αλλά παρ’ όλα αυτά οι αλλαγές προς το καλύτερο είναι μάλλον ανύπαρκτες. Περίεργο δεν είναι;
12°
