Το post της ημέρας: Εύη Κουσίδου

Ήθελα να περάσει λίγο ο πρώτος καταιγισμός των εντυπώσεων και των συναισθημάτων, για να μπορέσω να είμαι «αντικειμενική» και ακριβής στην αφήγησή μου… ΑΔΥΝΑΤΟΝ! Όσο περνούν οι ώρες, τόσο φουσκώνει μέσα μου η χαρά, η αισιοδοξία, η περηφάνια, ο ενθουσιασμός! Σχωράτε μου τη μακροσκελή ανάρτηση, αλλά αν καταφέρετε να την τελειώσετε, είμαι σίγουρη πως θα συμμεριστείτε τα συναισθήματά μου.
Σάββατο 24 του Απρίλη, σε μια Θεσσαλονίκη συννεφιασμένη και βροχερή. Έχω μήνες να απομακρυνθώ από το Δήμο Καλαμαριάς και λόγω της καραντίνας, αλλά και λόγω οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων. Ήρθε η ώρα για το πολυπόθητο ραντεβού: Εμβολιαστικό Κέντρο ΔΕΘ, 24/4/2021, Περίπτερο 13, ώρα προσέλευσης 15.14. Και ξεκινώ νωρίς. Μέχρι να διασχίσω την πόλη ξαναζώ για πολλοστή φορά τη γνωστή ρουτίνα: διπλοπαρκαρισμένα παντού, μποτιλιάρισμα άνευ αιτίας στην Όλγας, κόσμος χωρίς μάσκες ή με τις μάσκες πιγουνάτες, με τον καφέ και την τσιγαριά στο χέρι, απουσία αποστάσεων και υπευθυνότητας και ουρές έξω από κάθε κατάστημα. Δεν άλλαξε τίποτε! Ο Πρωθυπουργός επισκέπτεται την πόλη, θα εγκαινιάσει ΜΕΘ στο Νοσοκομείο Παπανικολάου και θα πάει να ψωνίσει και τα πασχαλινά του τσουρέκια από του Τερκενλή. Έχει γούστο να έχουν κλείσει δρόμους και να αργήσω στο ραντεβού! Στη Γεωργίου διαπιστώνω ότι το μποτιλιάρισμα ήταν γιατί, ως συνήθως, οι οδηγοί ψάχνουν να τριπλοπαρκάρουν στην Όλγας και χαλαρώνει η αγωνία μου. Θα προλάβω.
Μπαίνω στην Έκθεση από την Εγνατίας, δείχνοντας το barcode του μηνύματος του εμβολιασμού. Η ΔΕΘ άδεια, αλλά περιέργως πεντακάθαρη, με ξεχασμένες πινακίδες από μια DETROP ή μια ΔΕΘ που δεν έγιναν ποτέ. Καθοδηγητική σήμανση παντού. Κόσμος πολύς, όλοι με μάσκες, κανονικά φορεμένες, οι καφέδες στο χέρι, η μάσκα κατεβαίνει για δευτερόλεπτα, γουλιά καφέ, η μάσκα πάλι στη θέση της! Τι έγινε παιδιά; Μπήκα σε παράλληλο σύμπαν;
Παρκάρω άνετα. Στην είσοδο του Περιπτέρου 13, δύο ασθενοφόρα για ώρα ανάγκης. Ξαναδείχνω το barcode, «Παρακαλώ, είστε για εμβόλιο;», «Μάλιστα», θερμομέτρηση… Περάστε… Κάθε 10 βήματα security, «Παρακαλώ περάστε ευθεία, στη γραμματεία στο βάθος». Το αχανές περίπτερο έχει γεμίσει διαδρομάκια, ενημερωτικές αυτοκόλλητες πινακίδες, αριθμούς, «Επιχείρηση ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», οι security σε καθοδηγούν, δε σταματάς πουθενά, καμία καθυστέρηση.
Και ξαφνικά ΣΤΟΛΕΣ! Φόρμες παραλλαγής, με σκάνερ και τάμπλετ στα χέρια! Άγγελοι με λευκά, ζώνες με εθνόσημα και επωμίδες με διακριτικά, από αυτές που σιδέρωνες μικρή για χρόνια στις στολές του πατέρα, που θα γιόρταζε χθες και που έφυγε σαν αύριο, των Βαγιών. Νιώθεις ανατριχίλα: «Είναι εδώ, κοντά μου». Περήφανο παιδί στρατιωτικού, που σε έμαθε πώς να υπηρετείς σε ό,τι και αν κάνεις και όχι να υπηρετείσαι. Φτάνεις σε μία από τις πολλές γραμματείες, συμπληρώνεις το ερωτηματολόγιο, μιλάς ελάχιστα με το γιατρό: αλλεργίες, νοσήματα, φαρμακα κ.λ.π. «Μισό λεπτό περιμένετε». Σε λιγότερο από 20 δευτερόλεπτα, δίνεις ταυτότητα, «Πατρώνυμο: Γεώργιος». «Μισό λεπτό θα σας φωνάξουμε, μόλις αδειάσει ιατρείο». Θέλεις να τους πάρεις όλους αγκαλιά, αλλά δεν επιτρέπεται. Οι υγειονομικοί των Ενόπλων Δυνάμεων στις επάλξεις, μαζί με όλους τους άλλους! Έτσι πρέπει σε καιρούς ειρήνης. Ή μήπως του πιο σοβαρού πολέμου, που γνώρισε η γενιά μας; Βουρκώνεις για άλλη μια φορά. Το στράτευμα στην υπηρεσία της πατρίδας! Δεν προλαβαίνεις να βγάλεις χαρτομάντηλο και η μάσκα σε πνίγει, αλλά όχι σαν τις άλλες φορές. Τώρα σε πνίγει ευχάριστα.
«Κυρία Κουσίδου, ακολουθήστε με». Πάλι στολή παραλλαγής, με τάμπλετ στο χέρι σε οδηγεί στο χώρο εμβολιασμού. Κοιτάς χαμηλά και ακολουθείς τις καλογυαλισμένες αρβύλες. Πόσο γνώριμη και πόσο παλιά εικόνα! Φτάνεις σε ένα από τα δεκάδες μικρά δωματιάκια. Μια κοπέλα στα λευκά, με σαρδέλες στον ώμο, σε περιμένει. Της δείχνεις το χαρτάκι. «Αφήστε το πανωφόρι σας στην κρεμάστρα και καθήστε». Σε βλέπει βουρκωμένη και θορυβείται. Ετοιμάζεται να διαχειριστεί φοβισμένο περιστατικό: «Μην ανησυχείτε, δεν θα σας πονέσω. Δεν υπάρχουν παρενέργειες!». Και της μιλάς συγκινημένη: «Δε φοβάμαι! Φουσκώνω από περηφάνια! Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός και μου τον θυμίσατε! Να είστε γεροί όλοι, να υπηρετείτε την πατρίδα και τους πολίτες, με τη συνέπεια, την υπευθυνότητα και την αυταπάρνησή σας. Ο Θεός να σας ευλογεί και να σας στηρίζει». Τώρα βουρκώνει η γιατρός: «Σας ευχαριστούμε». Όχι εσείς κοπέλα μου. ΕΜΕΙΣ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ. Κι εσάς εδώ και όλους τους άλλους, στις εντατικές, στα νοσοκομεία και στα ιατρεία και στα φαρμακεία. Όλους εσάς που με τη γνώση και την επιστήμη σας παλεύετε με τα θεριά. Ούτε που κατάλαβα την ένεση. Τόσο που θαρρούσα πως δεν μου έκανε το εμβόλιο. Αγγελικά χέρια. «Περάστε στο κάθισμα έξω και μείνετε για 15 λεπτά». Ήθελα να τη βγάλω φωτογραφία, αλλά ντράπηκα. Ήθελα να την αγκαλιάσω, αλλά δεν επιτρέπεται. «Σας ευχαριστώ, Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα. Καλή δύναμη». «Σας ευχαριστούμε».
Έμεινα στο διάδρομο μαζί με άλλους για 15 λεπτά. Την είδα από την πόρτα να σκύβει και να εμβολιάζει τον επόμενο. Και τη φωτογράφισα. Στη λευκή στολή ξεχώριζε η χακί επωμίδα. Να τα χαίρεσαι κοπέλα μου τα γαλόνια σου, τα ασήκωτα, και να τα τιμάς πάντα έτσι. Με ευθύνη και συνέπεια.
Φούσκωσε η ψυχή μου από περηφάνια. Σε μια τέτοια Ελλάδα θέλω να ζω: της ευθύνης , της οργάνωσης, της ευγένειας, του σεβασμού, της επιστήμης, του πολιτισμού! Μακριά από γκρίνιες, ψεκασμένους, μισαλλόδοξους, ξερόλες και επιστήμονες του Google (για να μην πω κάτι άλλο). Υπάρχει ακόμα ελπίδα να σηκώσουμε κεφάλι, αν ως πολίτες συνεχίζουμε να υπηρετούμε την πατρίδα μας, με όποιο τρόπο ο καθένας τάχθηκε και μπορεί, ακόμα κι όταν το κράτος της συστηματικά μας προδίδει. Η μόνη διέξοδος.
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα. Με το καλό να ξαναπάρουμε τις ζωές μας πίσω.