Astra, μη με μαλώνετε. (Έκανα το εμβόλιο της AstraZeneca).

Κατέβασα σβέλτα το τζάμι του συνοδηγού. «Με συγχωρείτε, για το εμβολιαστικό κέντρο καλά πάω;» Θα πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους κατοίκους της πόλης που δεν χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να φτάσουν στον προορισμό τους. Ο συμπαθής ταξιτζής, σταματημένος πλάι μου, με κοίταξε με λύπηση. «Καλά πας, κοπελιά. Ξέρεις ποιο εμβόλιο κάνουν εκεί;» «Θα έπρεπε;» ρώτησα, αλλά άναψε πράσινο και η συνομιλία μας διακόπηκε απότομα. Έξω από το κέντρο συναντήθηκα με ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Ο άνδρας έσερνε το καροτσάκι για τη λαϊκή κοιτώντας κάτω, η γυναίκα με περιεργάστηκε για λίγο, τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν. «Αυτά είναι πράγματα του σατανά, παιδί μου», μου είπε, δείχνοντας με το κεφάλι την είσοδο του εμβολιαστικού κέντρου. Δεν απάντησα. Τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσα να την έχω ρωτήσει πόσα αδέρφια των γονιών της πέθαναν βρέφη, προπολεμικά, τότε που δεν εμβολιαζόταν κανείς και οι παιδικές ασθένειες θέριζαν, αλλά αυτό παθαίνω πάντα: οι καλές ατάκες μού έρχονται με καθυστέρηση.

Η γιατρός μού πήρε το ιστορικό και απάντησε κάθε απορία μου προτού καν να την εκφράσω, με επαγγελματισμό και με λόγια απλά. Σκεφτόμουν πόσες φορές τη μέρα τα επαναλαμβάνει όταν άκουσα ότι το επόμενο από μένα ραντεβού είχε ακυρωθεί. Παίρνοντας θάρρος από την εμπιστοσύνη που μου ενέπνεε ο χώρος, ρώτησα τη νοσηλεύτρια που με φρόντιζε: «Πώς πάει;» «Στην αρχή ξεκινήσαμε πολύ δυναμικά, αλλά πλέον ο ρυθμός έχει πέσει με όσα ακούγονται, βοηθάει βέβαια και η τηλεόραση», απάντησε με πικρό χαμόγελο. Εκεί μπερδεύτηκα. Η τηλεόραση παίζει ασταμάτητα διαφημιστικά σποτάκια, σίγουρα κάτι μου διαφεύγει.

Την επομένη τηλεφώνησα στην κολλητή μου να ανακοινώσω περιχαρής τα νέα. Αντί να μου ευχηθεί, με ρώτησε ανήσυχη «με ποιο εμβόλιο;». «Δεν ξέρω. Έχει καμιά σημασία;» Μάλλον ξεστόμισα κάτι που πολύ την αναστάτωσε. Ξεφύσηξε και με ρώτησε φουριόζα πότε έχω τη δεύτερη δόση. «Σε τρεις μήνες». Ακολούθησε μακρά σιωπή. «Γιατί δεν με ρώταγες , ρε παιδί μου; Μπορούσες να το αλλάξεις, να κάνεις της άλλης εταιρείας». Μάλλον έχω χάσει επεισόδια από την παρατεταμένη κλεισούρα, δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τη σκέψη της. Τι σημασία έχει η μάρκα του εμβολίου για μένα την αδαή; Δεν υπάρχουν επιστήμονες, πρωτόκολλα, οργανισμοί που αποφασίζουν και εγκρίνουν; «Μα αυτό που έκανες δημιουργεί θρομβώσεις στις γυναίκες!» φώναξε. Φίλη μου είναι, το καλό μου θέλει, για να επιμένει έτσι καλύτερα ας το κοιτάξω, είπα μέσα μου.

Έψαχνα το ρίσκο που πήρα και δεν το έβρισκα. Ούτε το δίκιο μου έβρισκα, ούτε λογική απάντηση. Γιατί τόσοι συμπολίτες μου αναβάλουν για μήνες αργότερα την παραλαβή του δώρου που τους δίνεται; 

Βρήκα τον αριθμό όσων πέθαναν από θρομβώσεις μετά από εμβόλιο κατά της Covid-19, ανεξαρτήτως μάρκας. Με μια απλή διαίρεση έβγαλα το ποσοστό επί του συνόλου των εμβολιασμένων. Οι αριθμοί αμείλικτοι, όπως λένε και στις ειδήσεις: 0,000031%. Και μέσα σε αυτό το τρομακτικά μικρό νούμερο, η μία εταιρεία τυχαίνει να έχει μεγαλύτερο μερίδιο από τις άλλες. Έψαχνα το ρίσκο που πήρα και δεν το έβρισκα. Ούτε το δίκιο μου έβρισκα, ούτε λογική απάντηση. Γιατί τόσοι συμπολίτες μου αναβάλουν για μήνες αργότερα την παραλαβή του δώρου που τους δίνεται; «Γιατί έτσι είμαστε εμείς, δεν τρώμε κουτόχορτο, το ψάξαμε. Ανακαλύψαμε την κερκόπορτα του αλγόριθμου των εμβολιασμών, του τέλειου όπως τον αποκαλούσες, και σπρωχνόμαστε να περάσουμε από εκεί».

Τώρα εξηγούνται όλα: η δυνατότητα να κλείσω ραντεβού την πρώτη μέρα που άνοιξε η πλατφόρμα για την ηλικία μου, οι άδειες αίθουσες στο εμβολιαστικό κέντρο, τα τέσσερα sms υπενθύμισης, καθώς και το τηλεφώνημα επιβεβαίωσης που δέχτηκα. Όσο εγώ θαύμαζα το πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της χώρας σύστημα, (φαντάσου: να σε βρίσκουν αντί να τους κυνηγάς, να αλλάζεις τον ταχυδρομικό κώδικα και να επιλέγεις πού σε βολεύει καλύτερα, να κλείνεται αυτόματα και το δεύτερο ραντεβού χωρίς να αρχίζει η διαδικασία από την αρχή), όσο πανηγύριζα που ήρθε γρηγορότερα η σειρά μου –για Ιούνιο ήταν το αρχικό πλάνο–, τόσο οι υπόλοιποι γύρω μου έπαιζαν με τα κουμπάκια για να πετύχουν το δέκα το καλό.

Δεν λέω, είναι κι αυτός ένας τρόπος να νιώσουν ότι κάτι μπορούν να ελέγξουν στην ιστορία που κυκλώνει βίαια και καταιγιστικά τις ζωές όλων. Τους κατανοώ, αν και υπάρχουν καλύτεροι τρόποι. Στο μεταξύ παίρνουν τη σειρά τους οι τριαντάρηδες, ενώ εκείνοι παραμένουν ακάλυπτοι κι ο τόπος βράζει από κρούσματα. Αναρωτιέμαι ως πού θα φτάσει ο αντιστασιακός μας οίστρος. Θα αποθαρρύνουμε και τα παιδιά μας να εμβολιαστούν με το άλφα και να περιμένουν το δέλτα; Ή μήπως η δική μας ασφάλεια μετρά περισσότερο από των νέων; Απάντηση πρόχειρη δεν έχω. Όσο όμως το σκέφτομαι, καταλήγω ότι ίσως να είχε δίκιο η γιαγιά που πήγαινε στη λαϊκή και να είναι, όντως, σχέδιο μαζικής εξόντωσης όλων μας από τις δυνάμεις του κακού. Οπότε, μετανοώ δημόσια και με σκυμμένο το κεφάλι, το ομολογώ: Έκανα το εμβόλιο της AstraZeneca, ναι, σωστά ακούσατε, της Astra. Μη με μαλώνετε.