Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου σχολιάζει τις αναφορές του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη, από το βήμα της Βουλής, στα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου.
Οι «δύο μεγάλοι» ήταν οι συνθέτες που σημάδεψαν τη νεώτερη ιστορία της ελληνικής μουσικής. Ο Μίκης έγραψε τα τραγούδια της ασυμβίβαστης επαναστατικής μας νιότης και ο Μάνος τραγούδησε τα τρυφερά χρόνια του ανέμελου ρομαντισμού μας. Ωστόσο, ο Νιόνιος ήταν αυτός που πήρε από το χέρι τη γενιά μας και πορεύτηκε μαζί μας. Όχι για να μας καθοδηγήσει αλλά για να ντύσει την κάθε στιγμή της διαδρομής μας με τα τραγούδια του. Ήταν, και εξακολουθεί να είναι, ο «δικός» μας τραγουδοποιός.
Έγινε επαναστάτης («Ήλιε κόκκινε αρχηγέ»), έγινε αντιϊμπεριαλιστής («Χο Τσι Μινχ ανασαίνεις»), έγινε αντιστασιακός φοιτητής («Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ»), βρέθηκε στα υγρά κελιά της Χούντας («Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή»), ερωτεύτηκε μαζί μας («Συννεφούλα», «Είδα την Άννα κάποτε»). Κι ύστερα, στη μεταπολίτευση (παρόλο που δεν τον ακούσαμε) μας προειδοποίησε έγκαιρα («Και το κόμμα με τραβάει απ’ το μανίκι»), τραγούδησε για την ειρήνη («Σωματική ανάγκη»), ειρωνεύτηκε τον εθνικισμό («Σημαία, από νάυλον υψώνουμε σημαία πλαστική»), διεκτραγώδησε την κατάσταση της χώρας («Παράγκα»).
Η αλήθεια είναι ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν χαρίστηκε ποτέ σε κανέναν, ούτε καν στον ίδιο τον εαυτό του. Τα έψαλλε σε όλους, όποτε ένιωθε ότι έτσι έπρεπε να κάνει, με τον μοναδικό του τρόπο. Και το έκανε ο Νιόνιος χωρίς φόβο για καμμιά εξουσία αλλά με πολύ πάθος, με δυνατούς στίχους και σκληρή σάτιρα, με αυστηρή κριτική ματιά στα πράγματα. Και επειδή κανένας δεν τόλμησε να τα βάλει μαζί του, όλοι προσπάθησαν να οικειοποιηθούν τα τραγούδια του. Βαφτίστηκε κατά καιρούς «αναρχικός», «κομμουνιστής» (όλων των Κουκουέ), «πασόκος», «εκσυγχρονιστής», «δεξιός» ενώ οι στίχοι του έγιναν το πρόσχημα για κάθε είδους πολιτική δικαίωση.
Ήταν σχεδόν φυσικό λοιπόν, να μη λείψει ο Σαββόπουλος ούτε από τη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών για την πανδημία. Την αρχή έκανε ο Αλέξης Τσίπρας που διατηρεί την άνεση να προσφεύγει με την ίδια ευκολία στον Λεωνίδα Κύρκο και στον Ανδρέα Παπανδρέου, με ιδιαίτερη ροπή προς τον δεύτερο τα τελευταία χρόνια. «Πολύ ωραίος δίσκος του Σαββόπουλου, το «Τραπεζάκια έξω». Να τον ακούσετε. Αυτό που λέω είναι ότι δεν ξέρετε πού πατάτε και πού βρίσκεστε». Η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκε μεγάλη φαντασία και περισσό θράσος στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να «αναθέσει» στον Σαββόπουλο την στήριξη της υγειονομικής του επιχειρηματολογίας.
Αλλά και ο Πρωθυπουργός δεν άφησε την πρόκληση αναπάντητη: «Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει και όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατάει και που πηγαίνει». Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι, όταν ο Σαββόπουλος έγραψε τον δίσκο «τα τραπεζάκια έξω», πριν 40 περίπου χρόνια, δεν είχε υπ’ όψη του τον κορωνοϊό ούτε καν τον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είχε καταλάβει όμως καλά ότι το πολιτικό σύστημα δεν ήξερε από τότε που πατάει και που πηγαίνει. Σε αυτό το απαξιωμένο σύστημα αναφέρονται άλλωστε και οι στίχοι ενός άλλου τραγουδιού του «τι να φταίει η Βουλή, τι να φταιν’ οι εκπρόσωποι έρημοι κι απρόσωποι βρε» στους οποίους κανένας μέχρι σήμερα δεν τόλμησε να αναφερθεί από το βήμα της Βουλής.
4°
