Φόρτσα Ελλαδάρα, σκίσε τη Βεργκάρα

Μέρες μετά τον ηρωικό αγώνα της εθνικής ομάδας της Ελλάδας με την αντίστοιχη της Κολομβίας, η εθνική ανάταση και η πατριωτική συγκίνηση που ένοιωσα χάρη στους παίκτες του Φερνάντο του Σάντος δεν λένε να καταλαγιάσουν και νομίζω πως ο μόνος τρόπος να περιορίσω – προκειμένου να μην πνιγώ - την υπερηφάνεια που με πλημμυρίζει είναι να μοιραστώ μαζί σας τα ωραία αυτά συναισθήματα που γεννήθηκαν χάρη στα παλικάρια με τις γαλάζιες φανέλες και τα ασορτί σορτσάκια.

Νομίζω στην ιστορία της εθνικής Ελλάδας δεν έχουν υπάρξει ποδοσφαιριστές οι οποίοι να αξίζουν τόσο πολύ να αγωνίζονται με το εθνόσημο στο στήθος, καθώς ποτέ καμία εθνική – ούτε καν εκείνη η υπερομάδα που μάγεψε στα γήπεδα των ΗΠΑ το 1994 – δεν είναι τόσο αντιπροσωπευτική της ωραίας – μαρτυρικής - ηρωικής μας χώρας.

Προφανώς και υπήρξαν στο παρελθόν και άλλες ελληνικές εθνικές ομάδες αποτελούμενες από παίκτες που κατάφερναν να συνδυάσουν το μέτριο ταλέντο με τις μεγάλες φιλοδοξίες. Προφανώς και υπήρξαν και άλλες ελληνικές εθνικές ομάδες στις οποίες το πρώτο κριτήριο για την στελέχωση δεν ήταν η ποδοσφαιρική ικανότητα. Αλλά καμίας εθνικής ομάδας οι παίκτες μετά το τέλος αγώνα στον οποίο έχουν ηττηθεί με 3-0 δεν θα έκαναν αυτό που έκανε ο - ωραίος ως Έλλην – Τοροσίδης ο οποίος δήλωσε «Η Κολομβία μετά το 5’ λεπτό δεν υπήρχε στο γήπεδο». Καμιάς παρελθούσης εθνικής ομάδας παίκτης δεν θα είχε το εθνικό ανάστημα του Σωκράτη του Παπασταθόπουλου, ο οποίος, προσθέτοντας μια μεταφυσική διάσταση σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, δήλωσε «σήμερα τα είχαμε όλα αλλά η άλλη ομάδα με 1-2 ευκαιρίες έβαλε 3 γκολ». Αν διαβάζοντας αυτές τις φράσεις δεν έχετε σηκωθεί όρθιοι προκειμένου να ψάλλετε τον εθνικό ύμνο φοβάμαι πως δεν δικαιούσθε να ονομάζεστε Έλληνες. Κι αυτό γιατί σ’ αυτές τις δηλώσεις κρύβεται – ή μάλλον γίνεται ολοφάνερο – το μεγαλείο της Ελλάδας.

Κολομβιανοί ποδοσφαιριστές την ώρα που είναι έτοιμοι να γονατίσουν και να ικετεύσουν τους παίκτες της Εθνικής να τους λυπηθούν και να σταματήσον να παίζουν τόσο καλά

Γιατί εμείς οι, ευλογημένοι από τον Θεό, Έλληνες δεν είμαστε τίποτα ταπεινοί να παραδεχόμαστε την ανωτερότητα αυτών που μας νικούν. Δεν είμαστε τίποτα κορόιδα να αναγνωρίζουμε την αδυναμία μας, ακόμα και αν αυτή περιγράφεται με τεράστιους αριθμούς σε κάποιο φωτεινό πίνακα. Γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε πάντα καλύτεροι από όλους τους υπόλοιπους και - παλαιόθεν - οι ήττες μας οφείλονται σε μικρές λεπτομέρειες, στην πουτάνα την τύχη, στον κακό μας καιρό ή σε κάποια, αδύνατο να προβλεφθεί, προδοσία. Στο κάτω κάτω, όλοι ξέρουμε καλά πως ο μόνος λόγος που η λέξη «ανικανότητα» υπάρχει στο ελληνικό λεξικό είναι προκειμένου να περιγράφονται πρόσωπα εκτός των συνόρων της όμορφης πατρίδας μας.

Το μόνο που με έκανε περισσότερο περήφανο ακόμα και από τις δηλώσεις των ηττημένων, αλλά πάντα νικητών στο μυαλό τους, Ελλήνων ποδοσφαιριστών, είναι ο ωραίος Έλληνας που, όταν η ελεεινή Σοφία Βεργκάρα επιχείρησε να εμψυχώσει τους συμπατριώτες της γράφοντας στο Face το Book, «Vamos Colombia», εκείνος γεμάτος εθνική υπερηφάνεια της έγραψε «άντε γαμήσου μωρή πεταμένη» εισπράττοντας χιλιάδες λάικ και πολλά αντίστοιχα σχόλια από άλλους ωραίους Έλληνες οι οποίοι αποδεικνύουν πως υπάρχουν ακόμα πραγματικοί πατριώτες που είναι έτοιμοι να φυλάξουν ξανά Θερμοπύλες στο πλάι του καλογραμμωμένου και καλολαδωμένου Λαιονάϊντας, προκειμένου να αναγκάσουν τον ιστορικό του μέλλοντος να γράψει πως «οι ήρωες ποστάρουν σαν Έλληνες».

Η έλλειψη κοιλιακών, μπράτσων και πέους προκάλεσε τη δίκαιη οργή των Ελλήνων πατριωτών

Ενδεχομένως κάποιοι ανθέλληνες να μιλήσουν για εξαιρέσεις. Για σταγόνες πατριωτισμού στον αντεθνικό ωκεανό του κοσμοπολιτισμού που μας περιβάλλει. Για μικρές μειοψηφίες. Ευτυχώς, όμως, για το μέλλον της πατρίδας μας, θα κάνουν λάθος. Γιατί ένας πιθηκάνθρωπος ανάμεσα σε πολλούς κανονικούς ανθρώπους θα προσπαθήσει να κρύψει το τερατώδες της ύπαρξης του. Θα το φανερώσει και θα το διαλαλήσει μόνο με την ασφάλεια που δίνει η γνώση πως γύρω του υπάρχουν κι άλλοι, πολλοί πιθηκάνθρωποι σαν κι αυτόν και μπράβο του!