Η υποψήφια του ΠΑΣΟΚ Άννα Νταλάρα μιλάει για τη δική της Αθήνα
Της Άννας Νταλάρα, υποψήφιας του ΠΑΣΟΚ στη Β΄ Αθήνας
Η δική μου Αθήνα
Μια πόλη που συνηθίζει να σε πληγώνει, αλλά δυσκολεύεσαι να την αφήσεις. Σίγουρα, δεν πρόκειται να την εγκαταλείψεις. Όσο κι αν υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι να την κατηγορείς καθημερινά, πάντα θα βρίσκεις κάτι για να επιστρέψεις. Από την ολική μεταμόρφωσή της, το καλοκαίρι του 2004 με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μέχρι τη σταδιακή γκετοποίηση μερικών γειτονιών του κέντρου και τα προβλήματα με τους μετανάστες, η Αθήνα σού δίνει την εντύπωση ότι η αντίφαση αποτελεί δομικό στοιχείο του DNA της.
Ο ευρωπαϊκός αέρας του μετρό, πειστικό δείγμα διαμόρφωσης μιας σύγχρονης αστικής κουλτούρας, αντιστέκεται σθεναρά στις κακοσυντηρημένες λεωφόρους και στα στενόχωρα –ναι, αυτά που σου προκαλούν ασφυξία και θλίψη λόγω στενότητας χώρου– δρομάκια. Τα ταλαιπωρημένα νεοκλασικά σπίτια, συγκεντρωμένα στην Πλάκα, στο Θησείο και στον Κεραμεικό, διάσπαρτα στα Πατήσια, διαμαρτύρονται, με την παρουσία τους, στις θορυβώδεις πολυκατοικίες, τα κακομαθημένα παιδιά της δεκαετίας του ’60. Οι αχόρταγες βόλτες, μικρών και μεγάλων, στην προσφάτως ενοποιημένη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, φαντάζουν ως σωσίβιο σε μια καθημερινότητα που πνίγεται από τα αυτοκίνητα. Και όλα συμβαίνουν υπό τη διαρκή επιτήρηση του Παρθενώνα, που λειτουργεί ως μόνιμη υπενθύμιση, για το χρέος που έχει η Αθήνα απέναντι στην ιστορία και τον πολιτισμό. Ένα χρέος που κατοικεί μέσα στα σπλάχνα της, μαζί με τις κρυμμένες αρχαιότητές της, που σε προκαλούν να τις εξερευνήσεις.
Μια μεγαλούπολη χαμένων θησαυρών, που για να τους ανακαλύψεις πρέπει να κοιτάξεις πίσω από τα «σκουπίδια». Κι αυτό σημαίνει να είσαι Αθηναίος πολίτης. Να ψάχνεις συνεχώς το όμορφο, ακόμη κι αν δεν φαίνεται πουθενά. Με άλλα λόγια να προτιμάς την αισιοδοξία, όσο κι αν αναπνέεις μέσα στην γκρίνια.
Μιλάμε σχεδόν συνέχεια για την κλιματική αλλαγή, για αφόρητες συνθήκες καθημερινότητας, για την «ερημοποίηση» όχι μόνο της πόλης μας αλλά όλου του πλανήτη. Αυτό που δεν αντέχω πιο πολύ είναι αυτή την κοινωνική και συναισθηματική ξήρανση που στεγνώνει τις ψυχές μας, τις σχέσεις μας, τις ιδέες μας. Δεν το αντέχω ούτε για τους φίλους ούτε για τους νέους ούτε για τους πιτσιρικάδες. Πάνω απ’ όλα τα... -ισμός, που άλλα μας πικράνανε, σε άλλα συνεχίζουμε ακόμη να πιστεύουμε. Κρατάω τον εξανθρωπισμό, την παραγωγή και την ανταλλαγή γόνιμων ιδεών με γνώση, με χιούμορ, με εξωστρέφεια, που θα οδηγήσουν σε ανταγωνισμό χρήσιμων απόψεων για την πόλη μας και όχι ανταγωνισμό θέσεων και αξιωμάτων. Λιγότερες γραβάτες, λιγότερα ταγέρ, πιο πολλά t-shirts, φούτερ και πολύχρωμα γυαλιά.
«Θα πρέπει στις εκλογές να ψηφίζουν και οι μετανάστες»;
Στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές πρέπει να έχουν δικαίωμα ψήφου όλες και όλοι που ζουν στον αντίστοιχο νομό, δήμο ή κοινότητα (τουλάχιστον για δύο χρόνια), ανεξάρτητα από ιθαγένεια. Στις (ευρω)βουλευτικές εκλογές, όπου ακόμα διεθνώς η ψήφος συνδέεται με την ιθαγένεια, πρέπει όλες/οι οι μετανάστριες/ες που ζουν μόνιμα και για χρόνια (για παράδειγμα δέκα) στην Ελλάδα να αποκτήσουν (αν θέλουν) την ιθαγένεια κι έτσι να έχουν δικαίωμα ψήφου. Παράλληλα, σε επίπεδο ΕΕ, πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια ώστε στις (ευρω)βουλευτικές εκλογές να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου και οι μετανάστριες/ες που κατοικούν στην κάθε χώρα μέλος, στην αρχή, για παράδειγμα, τουλάχιστον για πέντε χρόνια κι ανεξάρτητα από ιθαγένεια. Η θέση αυτή απορρέει από το γεγονός ότι οι εκλογές αναδεικνύουν εκείνες/ους που αποφασίζουν για θέματα τα οποία αφορούν κάθε κάτοικο της αντίστοιχης περιοχής και πρέπει γι’ αυτό όλοι να μπορούν να μετέχουν στην κορυφαία δημοκρατική διαδικασία της εκλογής τους.
3°
Της Άννας Νταλάρα, υποψήφιας του ΠΑΣΟΚ στη Β΄ Αθήνας
