Δεν ήταν ένα ψέμα που σκότωσε τον Σαμουέλ Πατί αλλά ο θρησκευτικός φανατισμός
Δεν θα πω τίποτα καινούργιο αν πω πως η αγωνία πολλών δημοσιογράφων να φτιάξουν πιασάρικα θέματα πολύ συχνά οδηγεί σε δραματικές υπερβολές που λίγο έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα. Έτσι συχνά ένα ρεπορτάζ στο οποίο βλέπουμε μια συγκέντρωση μερικών εκατοντάδων πολιτών σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και μετά βλέπουμε αστυνομικούς να σπρώχνουν τους διαδηλωτές, συνοδεύεται από σπικάζ σύμφωνα με το οποίο «χιλιάδες συμμετείχαν σε διαδήλωση την οποία ακολούθησαν σκηνές άγριας καταστολής».
Πολύ συχνά αυτή η αγωνία για περισσότερο δράμα (με τη λογοτεχνική έννοια του όρου) στην είδηση ξεφεύγει από την υπερβολή και φτάνει στην καθαρή διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Αυτό ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του Σαμουέλ Πατί. Του δασκάλου ο οποίος αποκεφαλίστηκε από έναν φανατικό ισλαμιστή επειδή (όπως ξέραμε μέχρι προσφάτως) έδειξε στην τάξη του σκίτσα του Μωάμεθ, αφού πρώτα ζήτησε από όποιον μαθητή πίστευε ότι μπορεί να προσβληθεί (ή να χάσει την ψυχή του ή να αμαρτήσει ή να εξαϋλωθεί ή ό,τι άλλο τέλος πάντων παθαίνουν οι θρησκόληπτοι) να βγει από την τάξη.
Σύμφωνα με τα τελευταία δημοσιεύματα, πριν λίγες ημέρες αποκαλύφθηκε ότι το παιδί το οποίο είχε ενημερώσει τους γονείς του για την βλασφημία του Πατί είχε πει ψέματα, ότι ο Πατί δεν έκανε ποτέ τίποτα που να θίγει τους πιο ευαίσθητους θρήσκους του πλανήτη κι ότι απλώς είχε βγάλει από την τάξη κάποιους μαθητές για λόγους που είχαν να κάνουν με τη διαγωγή τους.
Για κάποιον λόγο, αυτή η αποκάλυψη του ψέματος, έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς δημοσιογράφους να διαστρεβλώσουν εντελώς την πραγματικότητα σχετικά με τη δολοφονία του Γάλλου δασκάλου και να πουν κι εκείνοι με τη σειρά τους το δικό τους ψέμα.
«Τον σκότωσε ένα ψέμα», «Το ψέμα μιας έφηβης οδήγησε στον αποκεφαλισμό του Πατί», «Φονικό ψέμα» είναι λίγα από τα όσα άκουσα και διάβασα σχετικά με την εξέλιξη της υπόθεσης κι αν δεν ήξερα την αγάπη πολλών δημοσιογράφων για το πιασάρικο θα απορούσα πραγματικά με την αφέλειά τους. Θα απορούσα με τη διάθεσή τους να ενοχοποιήσουν το ψέμα μια μαθητρίας και έτσι να ελαφρύνουν κάπως την θέση του μοναδικού ενόχου για την δολοφονία του Πατί: του θρησκευτικού φανατισμού.
Γιατί το να λες «τον σκότωσε ένα ψέμα» είναι το ίδιο ανόητο με το να λές «τον σκότωσε ένα μαχαίρι». Κι εκτός από ανόητο είναι και πολύ βολικό για τους θρησκόληπτους σκοταδιστές που απειλούν ζωές με κάθε ευκαιρία και όποτε μπορούν κάνουν τις απειλές τους πραγματικότητα.
Γιατί τον Σαμουέλ Πατί δεν τον σκότωσε ένα ψέμα ή ένα μαχαίρι ή η απερισκεψία του ή οτιδήποτε άλλο εξυπηρετεί την ανάγκη για ιντριγκαδόρικη αφήγηση, αλλά ένας θρησκόληπτος ισλαμιστής του οποίου το μίσος για οτιδήποτε δεν του μοιάζει τροφοδοτήθηκε από το μίσος άλλων θρησκόληπτων ισλαμιστών οι οποίοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καταδίκασαν τον Πατί σε θάνατο.
Αν ένα ανάλογο ψέμα είχε πει μια μαθήτρια που μεγάλωνε σε οικογένεια σιντοϊστών, αν δηλαδή είχε πει ότι ο δάσκαλος της ήταν ασεβής απέναντι στη θρησκεία της οικογένειάς της, είναι βέβαιο πως ο Πατί θα ήταν ακόμα ζωντανός. Αν η μουσουλμάνα μαθήτρια είχε πει ψέματα πως ο Πατί την έδιωξε από την τάξη επειδή είναι τρελός και καθώς την έδιωχνε τραγουδούσε «θάνατος στον Ιησού», ο Πατί θα ήταν ακόμα ζωντανός.
Γιατί ένα ψέμα δεν σκοτώνει. Σκοτώνουν οι δολοφόνοι. Σκοτώνουν οι αφιονισμένοι θρησκόληπτοι. Σκοτώνουν αυτοί που βάζουν την πίστη τους πάνω από τη ζωή.
Η φράση «τον σκότωσε ένα ψέμα» είναι αντίστοιχη της φράσης «την σκότωσε η ζήλια» που (ευτυχώς όλο και πιο σπάνια) διαβάζουμε για τις περιπτώσεις γυναικών που είχαν την ατυχία ή την απρονοησία να παντρευτούν καθάρματα. Όπως καμία ζήλια δεν σκότωσε ποτέ καμία γυναίκα, όπως όλες έπεσαν θύματα της φρικαλέας αντίληψης ότι η σύζυγος είναι ιδιοκτησία του συζύγου και κάθε ένδειξη ερωτικής επιθυμίας για άλλον είναι μια φοβερή προσβολή που ξεπλένεται με αίμα, έτσι και τον Πατί δεν τον σκότωσε κανένα ψέμα. Έπεσε θύμα του θρηκευτικού φανατισμού και της υπερευαισθησίας κάποιων μισαλλόδοξων καθαρμάτων που πιστεύουν ότι ο θεός τους είναι πιο σημαντικός από οτιδήποτε άλλο πάνω στη Γη. Όπως η αλήθεια για τον θάνατό του πέφτει θύμα της ανάγκης για ιντριγκαδόρικα ρεπορτάζ. Και μπράβο της.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
18°
