Το λιανικό εμπόριο ας περιμένει. Προηγούνται άλλοι έμποροι

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως το να τηρείς τα μέτρα είναι ζόρικο. Κανείς δεν μπορεί να πει πως είναι εύκολο να φοράς συνέχεια μάσκα όταν είσαι έξω από το σπίτι σου, να μην κάνεις εκδρομές, να μη μαζεύεσαι στο σπίτι με φίλους, να μην παρτάρεις και γενικά να φέρεσαι όπως πρέπει να φέρεται κανείς στη μέση μιας πανδημίας. Όμως όλοι αναγνωρίζουμε πως αυτά είναι προβλήματα πολυτελείας αν συγκριθούν με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που έχουν τιναχτεί στον αέρα οι δουλειές τους. Το να μην μπορείς να τραπεζώνεις τους φίλους σου είναι σοβαρό μόνο αν δεν είναι κλειστό το μαγαζί σου ή το μαγαζί που εργάζεσαι (και προφανώς όλα είναι ασήμαντα αν είσαι σε μια ΜΕΘ ή δύο μέτρα κάτω από τη γη, αλλά εδω το θέμα είναι άλλο).  

Υπό αυτήν την έννοια η αγωνία των λιανεμπόρων και των υπόλοιπων επαγγελματιών για το πότε θα ανοίξουν είναι απείρως σημαντικότερη από την αγωνία του Μάνου για το πότε θα ξαναδεί τον Θανάση, τον Αλέξανδρο και τη Μαρία.

Δυστυχώς όμως, αυτή η σημαντικότερη αγωνία τους θα πρέπει να παραταθεί, καθώς η πολιτεία, εξ αιτίας της πίεσης που δέχεται από ένα καθόλου πλειοψηφικό αλλά εξαιρετικά δυναμικό κομματι της κοινωνίας, δίνει προτεραιότητα σε άλλους κλάδους του εμπορίου που μπορεί επισήμως να μην αναγνωρίζονται ως τέτοιοι, αλλά, διαχρονικά, ως τέτοιοι συμπεριφέρονται.

Η αρχή έγινε με την Εκκλησία η οποία, ως η μεγαλύτερη και παλαιότερη εμπορική επιχείρηση της χώρας, έκρινε από μόνη της ότι δεν είναι δυνατόν να συμμορφωθεί και να διακόψει την πώληση ελπίδας για τη μεταθανάτεια ζωή ή την πώληση ελπίδας για τη ζωή εδώ. Δεν χρειάζεται να θυμίσω το πώς αντιμετώπισαν τα μεγαλοστελέχη της επιχείρησης Εκκλησία ΑΕ τα μέτρα στα Θεοφάνεια, όπως δεν χρειάζεται να θυμίσω και τις εκδηλώσεις προ των Θεοφανείων, πολλές από τις οποίες κόσμησαν με την παρουσία τους κυβερνητικά μεγαλοστελέχη. Δεν χρειάζεται επίσης να θυμίσω τις θρησκευτικές τελετές οι οποίες, αντίθετα από το λιανεμπόριο ή την εστίαση που είναι εντελώς κλειστές, πραγματοποιούνται με περιορισμούς μεν αδιάκοπα δε (ίσως για να δικαιολογήσουν τον τίτλο τους ως «μυστήρια»). Η λειτουργία της Εκκλησίας ΑΕ γίνεται ακόμα πιο περίεργη αν κανείς σκεφτεί ότι οι υπάλληλοι της είναι κρατικώς μισθοδοτούμενοι και άρα ακόμα και σπίτι τους θα πληρώνονται κανονικά. Όμως φαίνεται πως το εμπόριο της πίστης είναι σημαντικότερο από το κανονικό εμπόριο και γι αυτό προηγείται.

Στη συνέχεια είχαμε τους εμπόρους της «αντίστασης» (ή της αντίστασης χωρίς εισαγωγικά αν μιλάμε για αντίσταση στη λογική) και του «αγώνα» (ή αγώνα χωρίς εισαγωγικά αν μιλάμε για τον αγώνα να αποτύχουν τα μέτρα για την πανδημία). Αυτούς που κάθε μέρα καλούν σε πορείες και συγκεντρώσεις είτε γιατί ένα νομοσχέδιο δεν τους αρέσει, είτε για να συμπαρασταθούν σε έναν τρομοκράτη, είτε για να διαμαρτυρηθούν για την αστυνομική βία και να στηρίξουν τη μη αστυνομική βία. Το συγκεκριμένο εμπόριο μπορούμε να το εντάξουμε στο θρησκευτικό εμπόριο αλλά έχει μια διαφορά από το εμπόριο της Εκκλησίας ΑΕ: οι έμποροι του έχουν συμφέρον (μικροπολιτικό θα πει κάποιος που θεωρεί μικρό πράγμα την εξουσία) όχι μόνο από την αδιάκοπη πώληση του προϊόντος στους πελάτες τους, αλλά και από την αποτυχία των μέτρων κατά της πανδημίας. Πετυχαίνουν δηλαδή με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Σε κάθε περίπτωση το εμπόριο της «αντίστασης» και του «αγώνα» είναι κι αυτό σημαντικότερο από το κανονικό εμπόριο και γι’ αυτό προηγείται.

Τελευταίο, ελαφρώς ιδρωμένο αλλά ιδιαιτέρως σημαντικό, το εμπόριο κετελαπόνγκο ή όπως αλλιώς ονομάζεται αυτό που έκανε ο δήμαρχος Ξάνθης. Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε ο εν λόγω δήμαρχος είχε φροντίσει ώστε στο κέντρο μιας πόλης που είναι γνωστή για το καρναβάλι της (κι ενώ οι καρναβαλικές εκδηλωσεις ήταν απαγορευμένες λόγω της πανδημίας) να ακούγονται, όλη μέρα κάθε μέρα, μουσικές συνοδευτικές των καρναβαλικών εκδηλώσεων. Έκανε δηλαδή το αντίστοιχο του να βάλεις μια πιατέλα παϊδάκια μπροστά στη μύτη ανθρώπων που πρέπει να κάνουν δίαιτα για να μην πεθάνουν. Το αποτέλεσμα ήταν το βράδυ του Σαββάτου εκατοντάδες κάτοικοι της Ξάνθης να ξεφαντώσουν υπό τους ήχους της μουσικής και να τινάξουν κάθε προσπάθεια περιορισμού στον αέρα. Αντίστοιχο περιστατικό (χωρίς την ανεπίσημη πρόσκληση από τον δήμαρχο) είχαμε και στην Πάτρα οπού εκατοντάδες συμπολίτες σκέφτηκαν ότι δεύτερη χρονιά χωρίς καρναβάλι είναι κάτι χειρότερο κι από τον θάνατο κι έτσι έδωσαν ραντεβού και βγήκαν να τινάξουν την προσπάθεια κατά της πανδημίας στον αέρα στην πιο πολύχρωμη και χαρούμενη κηδεία που έχει δει ο πλανήτης (πλην Ξάνθης). Γιατί, όπως καταλαβαίνετε, το εμπόριο κετελαπόνγκο είναι σίγουρα σημαντικότερο από το κανονικό και γι' αυτό κι αυτό προηγείται.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, οι άνθρωποι του λιανεμπορίου και των επιχειρήσεων εστίασης δικαίως αγωνιούν για το πότε θα καταφέρουν να ξαναδουλέψουν. Θα πρέπει όμως να καταλάβουν ότι για την ελληνική πολιτεία και για ένα μειοψηφικό αλλά δυναμικό (όπως λέμε αυτούς που σηκώνουν χέρι να βαρέσουν όταν κάτι δεν τους αρέσει) κομμάτι της κοινωνίας προηγούνται άλλοι. Και μπράβο τους.