Ο Δρίτσας στο πανεπιστήμιο

Η ουσία των δηλώσεων του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Θόδωρου Δρίτσα ήταν ότι εφόσον τα τρομοκρατικά χτυπήματα και οι δολοφονίες δεν είχαν ως στόχο τον δικό του πολιτικό χώρο, δεν υπήρχε ζήτημα τρομοκράτησης. Αν δολοφονούνταν οι δεξιοί, δεν χάλασε ο κόσμος. Μετά τον σάλο που δημιουργήθηκε -και με αρκετή καθυστέρηση- το κόμμα του και ο ίδιος ο βουλευτής πήραν αποστάσεις από τις δηλώσεις αυτές.

Τις ίδιες μέρες με τις δηλώσεις Δρίτσα ο πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Νίκος Παπαϊωάννου βρέθηκε στο στόχαστρο της«Εφημερίδας των συντακτών» με άρθρο με τίτλο ο «Ο καταδότης πρύτανης», επειδή ειδοποίησε την εισαγγελία ότι διενεργούνται παράνομες πράξεις όταν κάποιοι (φοιτητές και άλλοι) κατέλαβαν το κτίριο διοίκησης του πανεπιστημίου. Ο εισαγγελέας κάλεσε τα ΜΑΤ να επέμβουν και να σταματήσουν την κατάληψη.

Αρκετοί πανεπιστημιακοί δάσκαλοι υπόγραψαν κείμενο συμπαράστασης στον πρύτανη του ΑΠΘ. Μια ομάδα φοιτητών του ίδιου πανεπιστημίου χαρακτήρισε ανεπιθύμητους στους  χώρους του ιδρύματος τους καθηγητές που υπέγραψαν υπέρ του πρύτανη. Στην ουσία πρόκειται για ευθεία απειλή εναντίον της σωματικής ακεραιότητας των καθηγητών και μια αντιδημοκρατική επίθεση εναντίον του δικαιώματός τους στην προσωπική ελευθερία γνώμης, που έχουν ως πολίτες της χώρας και ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι.

Υπάρχουν κόμματα, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί και φοιτητές που αντέδρασαν στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά δεν ενοχλούνται από τις απειλές βίας εναντίον μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας για τις απόψεις που εκφράζουν και τη στάση που τους υπαγορεύει η συνείδησή τους. Όπως και ο βουλευτής Δρίτσας ανέχονται τη βία και την τρομοκράτηση, όταν βλέπουν ότι αφορούν άλλους. Η τρομοκράτηση των άλλων.

Αν δεν ήσουν δεξιός δεν σε πείραζε η «17 Νοέμβρη», ισχυρίστηκε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Αν κάνεις αυτά που σου λέμε, δεν πρόκειται να σε ενοχλήσουμε, λένε τα μέλη των ομάδων που δρουν στα πανεπιστήμια χρησιμοποιώντας απειλές και βία. Πρόκειται για την επανάληψη μιας βασικής αρχής του ολοκληρωτισμού: όλοι είναι ελεύθεροι μόνο να συμφωνούν μαζί μας.

Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό. Οι απειλές και η άσκηση βίας στα Πανεπιστήμια έχουν οδηγήσει πολλούς πανεπιστημιακούς στην αυτολογοκρισία. Για να μην αντιμετωπίσουν τη βία πολλές εκδηλώσεις δεν γίνονται ή πραγματοποιούνται εκτός των χώρων των πανεπιστημίων, ανακοινώσεις διαμαρτυρίας δεν υπογράφονται, πρωτοβουλίες δεν αναλαμβάνονται. Αν δεν υπήρχε αυτολογοκρισία και αυτοπεριορισμός τα φαινόμενα βίας θα ήταν συχνότερα και εντονότερα.

Είναι πολύ δύσκολο να ασκείς τα δικαιώματά σου όταν έχεις απέναντί σου ομάδες που χρησιμοποιούν βία. Κανένας μας δεν θέλει να γυρίσει από τη δουλειά του στο σπίτι δαρμένος, να βρει το αυτοκίνητό του κατεστραμμένο, να κρατηθεί όμηρος ή να αναρτηθεί φωτογραφία του με μια κρεμασμένη ταμπέλα.

Όσοι υποβαθμίζουν τα φαινόμενα βίας επειδή δεν αφορούν τους ίδιους και τους φίλους τους συναινούν στην ύπαρξη θυλάκων μέσα στην ελληνική κοινωνία, όπου τα ατομικά δικαιώματα και οι προσωπικές ελευθερίες βρίσκονται υπό περιορισμό. Αυτή είναι μία πλευρά του ζητήματος. Μία άλλη, εξίσου ουσιαστική, είναι το πώς μπορεί να προχωρήσει μια κοινωνία στην εποχή της γνώσης και της τεχνολογίας με καθεστώς βίαιης λογοκρισίας και τρομοκρατίας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα.