Τι θα μείνει; Θα συνεχίσουμε μετά την εκρηκτική εναλλαγή των συναισθημάτων, του φόβου, της ανασφάλειας, της θλίψης, της οργής, της υπερέντασης εκεί ακριβώς που είμασταν;
Ο Σταύρος Κωνσταντινίδης γράφει για τη ζωή και την επικαιρότητα στο lockdown και την επόμενη μέρα στην Ελλάδα μετά την πανδημία.
Ένα ακόμη Σάββατο, επαναλαμβάνω με σπαρτιάτικη επιμονή την ρουτίνα, που με ισορροπεί. Διαβάζω τις ειδήσεις στο κινητό. Με στοιχειώδη μαθηματικά τον Απρίλιο θα είμαστε πολύ καλύτερα. Σύμμαχος ο ρυθμός των εμβολιασμών. Ξέρω ότι η πανδημία τελειώνει. Κατεβαίνω στην είσοδο. Κοντοστέκομαι. Οι δρόμοι άδειοι. Είναι πολύ νωρίς. Αποφασίζω διαδρομή με κριτήριο την ατμόσφαιρα και τη διάθεση. Οι φιλόσοφοι ξέρουν καλά ότι οι σκέψεις τρέχουν καθώς το σώμα περπατάει:
Στον Εθνικό Κήπο χαιρετώ κάθε πρωί τον μασκοφόρο υπάλληλο του δήμου που περιποιείται με μεράκι τα φυτά. Διακρίνω το χαμόγελό του από τα μάτια. Τον γνώρισα εν’ μέσω πανδημίας. Έτσι τον πρωτογνώρισα με μάσκα. Σήμερα καθώς σκουπιζόταν από τον ιδρώτα έβγαλε τη μάσκα. Τον αντίκρυσα έκπληκτος, σαν μην τον ήξερα, σαν να ήταν άλλος, το πρόσωπό του μου φάνηκε ανοίκειο. Έφυγα ανήσυχος
Χτυπάει το τηλέφωνο. Ο παιδικός μου φίλος χώρισε πριν την πανδημία. Του έδινα κουράγιο μιλώντας τον για τον χρόνο που απαλύνει τις πληγές. Η πανδημία κονιορτοποίησε την έννοια του χρόνου. Η αγωνία και θλίψη του εκτοξεύτηκε. Έχασα κάθε δύναμη συμπαράστασης. Τώρα μπορώ και πάλι να ψελλίσω κάτι αισιόδοξο.
Ο ήλιος λάμπει. Γυρίζω στο γραφείο και ανοίγω την τηλεόραση. Οι πανομοιότυπες πρωινές εκπομπές. Δεν διαφέρουν από κανάλι σε κανάλι. Οι spokesmen λένε ακριβώς τα ίδια. Η ελληνική τηλεόραση μέσα στη φτώχεια και την κινδυνολογία της, την ομοιόμορφη επανάληψη των κλισέ, επιδίδεται καθημερινώς στα ίδια και τα ίδια. Όαση η υποχρεωτική αλλαγή ατζέντας, το χιόνι, η απεργία πείνας του Κουφοντίνα, ο σεισμός, το κίνημα Me too. Δυστυχώς από το κακό στο χειρότερο η ψυχή βρίσκει όμως κάποια διέξοδο. Αν κάτι δεν προσέχθηκε όλον αυτόν τον χρόνο είναι η ψυχική παράμετρος. Ούτε στην επιτροπή θεσμικά αλλά και ούτε στην τηλεόραση. Μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού κατέστησαν ευάλωτα στη φτώχεια και στη περιθωριοποίηση, άλλα έχασαν την ψυχική ισορροπία. Η ζωή πρέπει να ξανασυζητηθεί στα πιτσιρίκια στους νέους ανθρώπους, στους μαθητές, στους φοιτητές.
Ανοίγω την εφημερίδα. Διαβάζω μια ωραία συνέντευξη της ψυχολόγου Φωτεινής Τσαλίκογλου. Το κίνημα Metoo βρήκε άραγε χώρο να εκφραστεί και εξαιτίας του ψυχοπιεστικού κλίματος της πανδημίας; Είναι μία υπόθεση. Η άρνηση να ενδώσει κανείς σε μία κουλτούρα πεσιμισμού και θανάτου, ισως τον ενδυναμώνει; Σαν να λειτούργησε η απελευθέρωση. «Μιλάω ανοιχτά, αντιστέκομαι. Απευθύνομαι στην κοινωνία να με ακούσει. Ξέρω ότι βρίσκεται εκεί στα σπίτια της, και δεν ακούει τίποτα αξιοσημείωτο. Να ακούσει κάτι εξίσου θλιβερό αλλά ελπιδοφόρο ως πράξη προσωπικής αυτονομίας και θάρρους».
Στην διπλανή σελίδα ο ξύλινος λόγος των κομμάτων. Η υπερπολιτικοποίηση ακόμη και της ανθρώπινης ψυχής, είναι υπεραπλούστευση, είναι λόγος μη πολιτικός. Η αδυναμία κατανόησης της πολυπλοκότητας, της ανθρώπινης τραγικότητας, της σκοτεινής και μύχιας πλευράς της σεξουαλικότητας, μετατρέπεται σε εύκολη πολιτική αντιπαράθεση.
Η πανδημία θα τελειώσει. Τι θα μείνει; Θα συνεχίσουμε μετά την εκρηκτική εναλλαγή των συναισθημάτων, του φόβου, της ανασφάλειας, της θλίψης, της οργής, της υπερέντασης εκεί ακριβώς που είμασταν; Ήττα θα είναι και αυτό. Θα επικρατήσει η κουλτούρα του φόβου; Δεν ξέρω. Προς το παρόν θέλω να αντικρίσω ακάλυπτα πρόσωπα, για να εξοικειωθώ, να ξανασυνηθίσω, για να συνεχίσω το ατέρμονο ταξίδι της αναζήτησης της αλήθειας. Οι δρόμοι ανοίγουν καθώς προχωράμε. Είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε αισιόδοξοι.
7°
