Ο σύντροφος Δρίτσας ήταν απλώς ειλικρινής

Φανταστείτε έναν εν ενεργεία βουλευτή της Νέας της Δημοκρατίας (τώρα, ενώ είναι βουλευτής, όχι πριν από χρόνια ή με άλλη ιδιότητα) να λέει δημοσίως (καλεσμένος σε εκπομπή και όχι σε κλειστό κύκλο) «Μ’ αυτό που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναναβιώσει μια συζήτηση για την επανάσταση και τη χούντα όπως λέγεται, αν και κανείς δεν έχει καταπιεστεί πιστεύω εγώ κατά τη διάρκεια της 7ετίας». Μετά φανταστείτε έναν εν ενεργεία βουλευτή της Νέας της Δημοκρατίας να υπερασπίζεται με πάθος κάποιο (οποιοδήποτε) αίτημα του φυλακισμένου Μιχαλολιάκου ή του φυλακισμένου Κασιδιάρη και να λέει (δημοσίως) «Κανείς δεν έχει τρομοκρατηθεί από τη Χρυσή Αυγή».

Ακόμα κι αν μπορείτε να φανταστείτε έναν εν ενεργεία βουλευτή της ΝΔ να πιστεύει τέτοιες χοντράδες (δεν είναι δύσκολο, αμέσως μου έρχονται στο μυαλό ένας-δύο) είμαι σίγουρος ότι είναι δύσκολο να τον φανταστείτε να τις λέει δημοσίως και μετά να παραμένει κυβερνητικός βουλευτής. Και είναι σίγουρο πως είναι αδύνατο να φανταστείτε μια συνθήκη στην οποία αυτός ο βουλευτής δεν θα έτρωγε το κράξιμο της αρκούδας όχι μόνο από ψηφοφόρους άλλων κομμάτων, αλλά και από πολλούς ψηφοφόρους της Νέας της Δημοκρατίας.

Το κράξιμο από τους ψηφοφόρους του κόμματος, θα το έτρωγε επειδή οι ψηφοφόροι της ΝΔ (και του ΚΙΝΑΛ όπως λέγεται το ΠΑΣΟΚ αυτές τις μέρες) δεν έχουν την ίδια θρησκευτικοστρατιωτική αντίληψη για την πολιτική, δεν αισθάνονται μέλη μιας ιερής στρατιάς που βάζει την πίστη πάνω απ όλα. Και θα διαγράφοταν επειδή, παρά τα πολλά στραβά τους, στη Νέα τη Δημοκρατία έχουν εμπεδώσει ότι το καλύτερο δυνατό πολίτευμα είναι η δημοκρατία (που είναι και το μοναδικό πολίτευμα στο οποίο η εναλλαγή στην εξουσία γίνεται αναίμακτα).

Η δημοκρατία, που κανείς δεν μπορεί στα σοβαρά να πει ότι είναι το αγαπημένο πολίτευμα του ΣΥΡΙΖΑ και των βουλευτών του. Γιατί, όπως δεν μπορείς και να δηλώνεις δημοκράτης και να λες πόσο θαυμάζεις τον Φράνκο, τον Πινοσέτ, τον Σαλαζάρ και τον Παπαδόπουλο, έτσι δεν μπορείς να λες ότι είσαι δημοκρατής και ταυτοχρόνως να δηλώνεις την λατρεία σου στον Μάο, τον Κάστρο, τον Λένιν και γενικά σε όποιον δικτάτορα έστησε το καθεστώς του πάνω σε κόκκινες σημαίες και διέταξε τις διώξεις και τις εκτέλεσεις αντιφρονούντων στο όνομα του λαού.

Με δεδομένα όλα αυτά, η άποψη του συντρόφου Δρίτσα σύμφωνα με την οποία κανείς δεν τρομοκρατήθηκε από τη δράση της 17 Ν και τον «ένοπλο» αγώνα (ναι, έτσι χαρακτήρισε τις δολοφονίες) δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Όπως δεν αποτελεί έκπληξη το ότι παραμένει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που για τους τύπους έβγαλε μια ανακοίνωση στη οποία περίπου έλεγε το σύντροφο Δρίτσα χαζό που δεν καταλαβαίνει τι λέει (εκτός αν το «η άποψη αυτή δεν εκφράζει ούτε τον ίδιο» σημαίνει κάτι άλλο).

Στην πραγματικότητα, προφανώς και οι απόψεις του συντρόφου Δρίτσα για τον «ένοπλο» εκφράζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως την ηγεσία του. Πώς άλλωστε μπορεί να σε ενοχλεί ο «ένοπλος» όταν όλα σου τα είδωλα έχουν κατακτήσει και διατηρήσει την εξουσία με τα όπλα; Πώς να σε ενοχλεί η τρομοκρατία όταν τα θύματα είναι οι «άλλοι». Γιατί, όπως πάλι ο σύντροφος Δρίτσας είπε στην ίδια θεαματική εμφάνιση του, «για κάποιους λόγους τους οποίους μπορεί ο καθένας να αξιολογήσει όπως θέλει, τα περισσότερα θύματα της δράσης της 17Ν, αν και ο Μπακογιάννης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί δεξιός, ανηκούν σε αυτή την πολιτική παράταξη».

Με λίγα λόγια, τα θύματα (μιας οργάνωσης που δεν τρομοκράτησε κανέναν) ήταν δεξιοί για λόγους που ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει (γιατί οι δεξιοί είναι για εκτέλεση πιθανότατα) εκτός από τον Μπακογιάννη που ίσως και να μην άξιζε την εκτέλεση γιατί  δεν ήταν δεξιός (παρότι ήταν βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας).  

Αυτά εννοείται πως δεν εκθέτουν ούτε τον Δριτσα ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος απλώς κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και χρησιμοποιεί (ανεχόμενος και υποσκάπτοντας) τη δημοκρατία ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα του δοθεί η ευκαιρία να την ανατρέψει και να «ελέγξει όλους τους αρμούς της εξουσίας».

Όλα αυτά εκθέτουν εκείνους που, είτε από αφέλεια είτε με πονηριά, επιμένουν να ισχυρίζονται ότι ένα κόμμα θαυμαστών δικτατόρων και ξεπλύματος τρομοκρατών («ενόπλων» όπως θα τους έλεγε ο σύντροφος Δρίτσας) θέλει να κάνει στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία. Και μπράβο τους.