Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τους διαχωρισμούς των δήθεν πολέμιων των φυλετικών διακρίσεων.
Όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί η εντύπωση πως η χώρα μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τεράστιο σκετσάκι των Μόντι των Πάιθον. Π.χ. μόλις χτες ένας αστυνομικός περιέγραφε το πώς στου Ζωγράφου οι αναρχικοί έστησαν μπλόκο και έλεγχαν τα διερχόμενα αυτοκίνητα προκειμένου να βρουν αστυνομικούς και εξέφραζε τον φόβο του ίδιου και των συναδέλφων του ξεχνώντας πως αυτοί που πληρώνονται για να μη στήνουν μπλόκα για να ελέγχουν ταυτότητες οι αναρχικοί (ή οποιοσδήποτε άλλος φασίστας) είναι ο ίδιος και οι συνάδελφοί του.
Μόνο που, όπως φαίνεται, δεν έχουμε καμία αποκλειστικότητα και είναι συνολικά η Δύση που μετατρέπεται σε μια παϊθονική υπερπαραγωγή. Σε περίπτωση που ο πατριωτισμός σάς κάνει να πιστεύετε πως κανείς δεν φτάνει τη γαλανόλευκη σουρεαλιστική γελοιότητα, ήρθε η ώρα να καταλάβετε πως πια ο ανταγωνισμός είναι πολύ δυνατός.
Γιατί τα γράφω αυτά; Θα σας πω ευθύς αμέσως.
Κάποιοι ενδεχομένως να απολαύσατε στην ορκωμοσία του Μπάιντεν την Αμάντα την Γκόρμαν. Αν το όνομα δεν σας λέει τίποτα, ήταν εκείνη η νεαρή που κουνώντας τα χέρια της σαν τη Μαρία Ιωαννίδου σε χορευτικό από ταινίες του Δαλιανίδη απήγγειλε κάτι ρηχές αλλά πομπώδεις σάχλες που κάνουν τις ομιλίες της Βουλής των Εφήβων να μοιάζουν ουσιαστικές και με βάθος. Σε περίπτωση που ούτε αυτή η περιγραφή σάς φέρνει κάτι στο νου να σας πω πως πρόκειται για μια ποιήτρια. Μια μαύρη ποιήτρια (μαύρη από το χρώμα του δέρματος και όχι από τη δυστυχία που τραγουδούσε στο απολαυστικό τραγούδι της η Τσίλα, αν θυμάστε).
Όπως καταλαβαίνετε η ποιήτρια, η μαύρη ποιήτρια, μετά την ορκωμοσία έγινε διάσημη σε όλο τον πλανήτη και εκτιμήθηκε ακόμα και σε χώρες των οποίων οι κάτοικοι γνωρίζουν καλά αγγλικά. Όπως η Ολλανδία. Η Ολλανδία, στην οποία ο εκδοτικός Meulenhoff (δεν ξέρω πώς προφέρεται αλλά σίγουρα θα έχει ένα χχχχ σα φλέμα μέσα) αποφάσισε να εκδώσει τα ποιήματά της στην ολλανδική προκειμένου να μπορούν κάποιοι γενναίοι Ολλανδοί να τα απολαύσουν και στη μητρική τους γλώσσα.
Για μεταφραστή/τρια ο εκδοτικός οίκος επέλεξε τον/τη Marieke Lucas Rijneveld (πάλι δεν έχω ιδέα) ο/η οποίος/α (όπως έχετε καταλάβει) θέλει να αναγνωρίζεται ως αρσενικό και θηλυκό ταυτοχρόνως, αλλά θέλει και κάτι ακόμα: Να μιλάμε γι’ αυτόν/αυτήν στον πληθυντικό, πράγμα που σημαίνει πως θα έπρεπε να είχα γράψει την προηγούμενη πρόταση ως εξής: Για μεταφραστές ο εκδοτικός οίκος επέλεξε τους Marieke Lucas Rijneveld οι οποίοι θέλουν να αναγνωρίζονται ως αρσενικό και θηλυκό ταυτοχρόνως (μπειτε Wikipedia και κλάψτε).
Κι αν νομίζετε πως εδώ φτάσαμε στην κορύφωση της μοντιπαϊθονικής πραγματικότητας, κάνετε λάθος γιατί το πολύ καλύτερο έρχεται.
Βλέπετε, οι Marieke Lucas Rijneveld (που θυμίζω είναι ένα πρόσωπο) είναι λευκοί. Γεγονός που έκανε πολλούς να διαμαρτυρηθούν για την επιλογή τους. «Πώς είναι δυνατόν κάποιος που δεν είναι μαύρος να μεταφράσει τα ποιήματα μιας μαύρης ποιήτριας;» αναρωτήθηκαν και βομβάρδισαν τον εκδοτικό οίκο με μηνύματα διαμαρτυρίας. Τα μηνύματα είχαν ως αποτέλεσμα οι μεταφραστές (που ξαναθυμίζω είναι ένα πρόσωπο) να αποσυρθούν από τη μετάφραση.
Με λίγα λόγια, οι δήθεν πολέμιοι των φυλετικών διακρίσεων απαιτούν να υπάρξει διαχωρισμός στους μεταφραστές ανάλογα με το χρώμα του δέρματος του λογοτέχνη που θα μεταφράζουν. Απαιτούν οι μαύροι λογοτέχνες να μεταφράζονται αποκλειστικά από μαύρους μεταφραστές και φαντάζομαι δεν θα αργήσει να έρθει η μέρα που θα ζητήσουν (αν δεν το έχουν ήδη κάνει) τα τραγούδια μαύρων συνθετών και στιχουργών να τραγουδιούνται αποκλειστικά από μαύρους τραγουδιστές, τα έργα μαύρων θεατρικών συγγραφέων να σκηνοθετούνται αποκλειστικά από μάυρους σκηνοθέτες, με προφανή κατάληξη την απαίτηση στα εστιατόρια μαύρων ιδιοκτητών να τρώνε αποκλειστικα μάυροι, στα καταστήματα μαύρων να ψωνίζουν μόνο μαύροι οι οποίοι θα χρησιμοποιούν μέσα μαζικής μεταφοράς αποκλειστικά για μαύρους που θα τα οδηγούν και θα τα συντηρούν (φυσικά) μόνο μαύροι.
Με ακόμα λιγότερα λόγια, οι «προοδευτικοί» «αντιρατσιστές» έχουν βάλει πλώρη γα έναν κόσμο που θα κάνει τους ρατσιστικούς διαχωρισμούς που ίσχυαν μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα να μοιάζουν με φυλετικό πλουραλισμό και οι μόντι οι πάιθον δεν είναι πια σατιρικοί καλλιτέχνες αλλά προφήτες ενός κόσμου που θα κυριαρχείται από τον ιδεοληπτικό κρετινισμό. Και μπράβο τους.
14°
