Η πολιτικοποίηση στην υπηρεσία της υπεράσπισης Λιγνάδη

Όταν προχτές έγραφα ότι οι πρώτοι που ευνοούνται από την πολιτικοποίηση της υπόθεσης Λιγνάδη (όπως και όλων των υπόλοιπων υποθέσεων) είναι οι κατηγορούμενοι, κάποιοι συμπολίτες, χαμένοι στον αντιπολιτευτικό τους οίστρο, γέλασαν συγκαταβατικά και συνέχισαν να πολιτικολογούν, πιθανότατα επειδή είναι αυτή η κατηγορία των ανθρώπων πως τους φωνάζεις ότι πρέπει να ελαττώσουν ταχύτητα γιατί θα πέσουν στον τοίχο κι εκείνοι απαντούν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνουν γιατί ο τοίχος θα αναγκαστεί να πατήσει φρένο πρώτος.

Είμαι πολύ περίεργος να δω τι έχουν να πουν τώρα που ο συνήγορος του Λιγνάδη κάνει ακριβώς το ίδιο. Πολιτικοποιεί την υποθέση του πελάτη του επειδή καταλαβαίνει το προφανές: οτι η πολιτικοποίηση σε μια υπόθεση στην οποια είναι απολύτως απαραίτητο να ανοίξουν στόματα, μόνο να προφέρει έχει στους κατηγορούμενους.

Σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, ο Αλέξης ο Κούγιας, μιλώντας στο Mega, είπε πως ο Δημήτρης ο Λιγνάδης ειναι θύμα συμφερόντων τα οποία χρησιμοποιούν τον πελάτη του προκειμένου να πλήξουν την κυβέρνηση και την υπουργό Μενδώνη εξαιτίας του Ελληνικού.

Ισχυρίστηκε δηλαδή ότι η υπόθεση Λιγνάδη δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πολιτική σκευωρία.

Δεν ξέρω ποια είναι τα θεσμοθετημένα όρια στα οποία μπορεί να κινηθεί ένας δικηγόρος προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του πελάτη του. Δεν ξέρω αν είναι ελεύθερος να ισχυριστεί τα πάντα και παντού ή αν είναι υποχρεωμένος να έχει κάποιο μέτρο και σ΄αυτά που λέει και στο που τα λέει. Ξέρω όμως ότι όταν άκουσα τους ισχυρισμούς της υπερασπιστικής του γραμμής εκνευρίστηκα πολύ. Και όχι μόνο για το ακραίο των ισχυρισμών.

Εκνευρίστηκα για όλους αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκουν τη δύναμη (μια δύναμη που εγώ είμαι σίγουρος ότι ποτέ δεν θα είχα αν βρισκόμουν στη θέση τους) να ανοίξουν το στόμα τους και να μιλήσουν για τα φρικτά πράγματα που τους συνέβησαν και κάποιοι, αντί να τους βοηθήσουν να ακουστούν έστω για να τους αντικρούσουν, προσπαθούν να τους χρεώσουν ένα πολιτικό παιχνίδι με το οποίο δεν έχουν καμία σχέση.

Εκνευρίστηκα γιατί η πολιτικοποίηση της υπόθεσης βοηθά μόνο όσους θέλουν τα στόματα να μείνουν κλειστά: σκεφτείτε ας πούμε έναν άνθρωπο, ένα θύμα, που προσπαθεί να ξεπεράσει τα κοινωνικά και ψυχολογικά εμπόδια που ορθώνονται μπροστά του, ν’ αρχίσει να σκέφτεται πως μετά μπορεί να βρεθεί απέναντι στο εμπόδιο των κομματικών συμφερόντων Σκεφτείτε οι άνθρωποι που πρέπει να μιλήσουν, ν’ αρχίσουν να σκέφτονται μήπως είναι πιόνια σε ένα πολιτικό παιχνίδι (γιατί αυτό κάνει η απόπειρα πολιτικοποίησης)  

Και πιο πολύ εκνευρίστηκα με αυτούς που κομματικοποιώντας την υπόθεση από τη  πρώτη στιγμή, διευκολύνουν τον συνήγορο του Λινάδη στην προσπάθειά του να μετατρέψει μια υπόθεση της πιο απεχθούς πλευράς του ποινικού δικαίου σε υπόθεση τάχα μου πολιτική.

Φαντάζομαι δεν χρειάζεστε εμένα να σας πω πόσο σημαντικό είναι και για την υπόθεση Λιγνάδη και για τις άλλες υποθέσεις που έχουμε ήδη ακούσει (αλλά και για όλες τις αλλές που ακόμα δεν έχουμε ακούσει τίποτα) τα στόματα που θ’ ανοίξουν να είναι όσο το δυνατόν περισσότερα. Πόσο σημαντικό είναι οι άνθρωποι να μιλήσουν για τα τέρατα που συνάντησαν στον δρόμο τους χωρίς να φοβούνται πως θα μπλέξουν σε ένα πολιτικό τσίρκο.

Κι επειδή είναι σημαντικό, είναι υποχρέωση πρώτα των κομμάτων να σταματήσουν την πολιτικοποίηση. Γιατί μετά τον Λιγνάδη που είναι δικός τους θα ακολουθήσει κάποιος που είναι των άλλων και σύντομα τα δύο μεγάλα κόμματα θα βρεθούν ξανά να αλληλοκατηγορούνται για τις επιλογές τους. Κι ενω αυτό συχνά είναι διασκεδαστικό, στις συγκεκριμένες υποθέσεις απαγορεύεται να συμβεί.

Ως πρώτο βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση η υπουργός πολιτισμού (είτε μείνει είτε δεν μείνει στη θέση της) οφείλει να εκφράσει τη διαμαρτυρία της που ο συνήγορος του Λιγνάδη τη χρησιμοποιεί με αυτόν τον τρόπο στην υπερασπιστική του γραμμή και να μην την υιοθετήσει δια της σιωπής της. Εκτός αν την αδυναμία που δείχνει απέναντι στη βαθιά υποκριτική τέχνη τη δείχνει και απέναντι στη βαθιά δικηγορική τέχνη. Και μπράβο της.