To μόνο ακραίο είναι η διαρκής κρατική αδιαφορία

Είμαστε πια αρκετά μεγάλα παιδιά για να καταλαβαίνουμε ότι η «συζήτηση» για τα προβλήματα που έφερε μια σχετικά έντονη χιονόπτωση διάρκειας μόλις μιας ημέρας, θα κρατήσει μια-δυο μέρες και θα ξαναγίνει, ίδια και απαράλλαχτη, στην επόμενη χιονόπτωση στην οποία θα παρουσιαστούν τα ίδια πάνω-κάτω προβλήματα. Και τότε η «συζήτηση» θα κρατήσει λίγες μέρες και τίποτα δεν θ’ αλλάξει και μετά ξανά τα ίδια κ.ο.κ. σε μια ατέλειωτη μέρα της μαρμότας όπου τα προβλήματα είναι εμφανή, οι λύσεις των προβλημάτων εμφανέστερες και κάθε φορά θα κάνουμε σα να τα (και τις) ανακαλύψαμε εκείνη τη στιγμή. Και ποτέ δεν θα αλλάζει τίποτα ή θα αλλάζει με τόσο αργούς ρυθμούς ώστε να είναι διαρκώς παρωχημένο.

Αυτό που οι, ως συνήθως κωμικά υπερδραματικοί, τίτλοι των ενημερωτικών εκπομπών (δηλαδή, των ψυχαγωγικών με γραβάτες) περιέγραψαν ως «Η επέλαση της Μήδειας» ήταν μόνο μια μέρα χιονιού η οποία ήταν αρκετή για να μείνουν χωρίς ρεύμα δεκάδες χιλιάδες σπίτια, όχι σε κάποια απομονωμένα ορεινά χωριά, αλλά στα βορειοανατολικά όρια του οικιστικού ιστού της πρωτεύουσας. Κι αυτό επειδή αρκετά δέντρα έσπασαν από το βάρος του χιονιού κι έπεσαν στα καλώδια. Δηλαδή επειδή α) όλα τα καλώδια είναι υπέργεια και β) τα δέντρα που απειλούν τα καλώδια (και απειλούνται από αυτά τα καλοκαίρια) δεν κόβονται/κλαδεύονται. Δηλαδή επειδή α) το κράτος μας δεν είναι ιδιαιτέρως εκσυγχρονισμένο και β) το κράτος μας είναι για γέλια.

Γιατί ακόμα κι αν κανείς δικαιολογήσει το πρώτο και απορρίψει την υπογειοποίηση ως υπερβολικά κοστοβόρα (αδικαιολόγητα αν κανείς σκεφτεί τα χρήματα που έχουν περάσει από αυτή τη χώρα σε μορφή επιδοτήσεων από την Ευρωπαική Ένωση και την ΕΟΚ τα τελευταία 40 χρόνια), το δεύτερο δεν μπορεί να το δικαιολογήσει για κανένα λόγο.

Κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει ένα κράτος στο οποίο το να κόψεις ή να κλαδέψεις ένα δέντρο είναι επιχείρηση γραφειοκρατικών απαιτήσεων που θα ταίριαζαν σε ανέγερση ξενοδοχείου. Κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει ένα κράτος στο οποίο οι κάτοικοι όχι απλώς είναι αφημένοι στη μοίρα τους, αλλά κινδυνεύουν να έχουν νομικά τρεχάματα αν αποφασίσουν να πάρουν αυτοί τη μοίρα στα χέρια τους. Αν έχετε φίλους με σπίτια έξω από το κέντρο της πόλης, ρωτήστε τους πόσο εύκολο είναι να κάνουν κάτι εντελώς αυτονόητο όπως π.χ. να κόψουν ένα ξεραμένο και άρα επικίνδυνο πεύκο που έχουν στο οικόπεδο τους. 

Προφανώς όλη αυτή η γραφειοκρατική δυσκινησία δεν οφείλεται σε αμέλεια. Δεν είναι ότι οι κυβερνήσεις ή οι δημοτικές αρχές δεν γνωρίζουν τα προβλήματα που δημιουργούν αυτά τα αμέτρητα πλοκάμια αρμοδιοτήτων και εξουσιών που συνήθως μπλέκονται τόσο πολύ μεταξύ τους ώστε να μην μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο είναι ποιο. Είναι ότι αυτά τα πλοκάμια (και το μπλέξιμο τους) είναι εξαιρετικά βολικά ωστε:

α) να μη φταίει ποτέ κανείς και άρα να μη χρειάζεται να δουλέψει ποτέ κανείς. Γιατί να δουλέψεις εσύ αν μοιράζεσαι την ευθύνη με άλλους δέκα;

β) να υπάρχουν πολλές θέσεις που πρέπει να καλυφθούν μέσω πολλών προσλήψεων.

γ) να ικανοποιούνται οι εξουσιαστικές (με ό,τι «τυχερό» φέρνει μαζί της ακόμα και μια μικρή εξουσία) απαιτήσεις αρκετών συμπολιτών που όσο να ‘ναι «μάτωσαν για την παράταξη» και κάπως πρέπει να επουλωθούν οι πληγές τους.

δ) να μπορεί η κεντρική εξουσία, οι κυβερνήσεις δηλαδή, να επεμβαίνουν προκειμένου να κόψουν τους αναπόφευκτους γόρδιους δεσμούς κατά τα γούστα τους.

Προφανώς την πρώτη ευθύνη γι΄αυτή τη για πολλούς συμφέρουσα κατάσταση την έχουν οι κυβερνήσεις. Δική τους άλλωστε ευθύνη είναι οι νομοθεσίες που μοιράζουν αρμοδιότητες.

Όταν μιλάμε για «επικάλυψη αρμοδιοτήτων» δεν μιλάμε για μια διαδικασία στην οποία μπήκαν οι αρμοδιότητες σε ένα καπέλο και μετά ήρθαν οι εξουσίες και τράβηξαν τους κλήρους. Μιλάμε για κυβερνητικά νομοσχέδια που γίνονται νόμοι και επιβάλουν αυτό το, εξαιρετικά ωφέλιμο, χάος.

Και μπορεί το χιόνι να πέφτει έτσι μια φορά στα δέκα χρόνια, αλλά και για τις πυρκαγιές που ξεσπούν κάθε χρονιά ισχύουν ακριβώς τα ίδια. Όπως τα ίδια ισχύουν και για όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, βάζω στοίχημα πως στον επόμενο χιονιά, στην επόμενη σχετικώς έντονη χιονόπτωση στην Αττική, όποτε κι αν αυτή γίνει, θα συζητάμε ακριβώς τα ίδια και με τον ίδιο τρόπο που το κάνουμε σήμερα. Οπότε μην παθιάζεστε. Σκεφτείτε απλώς ότι ζητάμε στοιχειωδώς ικανοποιητική αντιμετώπιση καιρικών φαινομένων από κυβερνήσεις που ούτε στον 21ο αιώνα δεν ενδιαφέρονται να κάνουν το πιο αυτονόητο για ένα κράτος: να δώσουν τη χρήση των πεζοδρομίων στους πεζούς. Οπότε καταλάβατε. Και μπράβο σας.