Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας εκλογής

Η ιστορία αυτή βασίστηκε κυρίως σε πραγματικά γεγονότα της ζωής του συγγραφέα αλλά γράφτηκε στη συνέχεια σε μορφή μυθοπλασίας. Το κύριο θέμα αυτής μιας ιστορίας, παντός καιρού για την ελληνική πραγματικότητα, αφορά την καταπάτηση μιας «εκκωφαντικά» αξιοκρατικής επιλογής προσώπου και την επιλογή στη θέση αυτή άλλου προσώπου, χαμηλών αντικειμενικά προσόντων, το οποίο διαθέτει όμως την εύνοια ισχυρής οικογένειας που συνδέεται στενά με την πολιτική εξουσία. Ένας κορυφαίος ελληνικής καταγωγής νέος επιστήμονας με διεθνή καριέρα που εργάζεται στο εξωτερικό βάζει υποψηφιότητα για μια διευθυντική θέση σε ένα ελληνικό ίδρυμα. Το βιογραφικό του είναι προκλητικά ανώτερο σε σχέση με έναν άλλο συν-υποψήφιο τον οποίο όμως έχει φωτογραφήσει για τη θέση αυτή η πολιτική ηγεσία του τόπου. Ας δούμε με ποιο τρόπο ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου (που και αυτός προφανώς αποτελεί διαχρονικό εργαλείο της κάθε πολιτικής ηγεσίας) προσπαθεί να ανακοινώσει στον άξιο υποψήφιο την απόφαση να μην του δώσουν αυτή τη θέση. Μια πολύ συνηθισμένη ιστορία για τα δεδομένα του τόπου μας που σταθερά αποδιώχνει τους άριστους και κρατάει τους αρεστούς.

Ευτυχώς ίσως για τον ίδιο τον «άξιο» υποψήφιο δεν του δόθηκε τελικά η θέση που διεκδικούσε, διότι επέστρεψε πίσω στην χώρα στην οποία ζούσε και την επόμενη δεκαετία η πρωτότυπη επιστημονική αξία του έργου του εκτοξεύτηκε ώστε να αναδειχθεί σε παγκόσμια πρωτοπόρο ερευνητή στο αντικείμενο του. Έτσι κατέλαβε στη συνέχεια της ζωής του ένα ύψιστο αξίωμα στην ιεραρχία της επιστήμης. Ο τόπος μας, δυστυχώς, έχασε όμως την ευκαιρία να έχει στις επιστημονικές του τάξεις ένα τέτοιο ανάστημα. Ως γνωστόν η διαφθορά, η οικογενειοκρατία και η διαπλοκή έχουν καταφέρει να καταδιώξουν από τη χώρα όλους τους «Καποδίστριες» ενώ στη θέση τους απολαμβάνουν αναξιοκρατικά προνόμια διάφορες χρυσές μετριότητες.

Ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου (της σκηνοθετημένης συνέντευξης), λόγω των αφόρητων πιέσεων που δέχτηκε, πήρε τελικά την λάθος απόφαση και προχώρησε στην πρόσληψη του «ημετέρου» εκλεκτού τέκνου κατά παράβαση της αξιοκρατίας. Ο τέως Πρόεδρος αρκετά χρόνια μετά (ως συνταξιούχος σε ομότιμο αξίωμα πλέον) δεν σταμάτησε να αναφέρει αυτή την υποτιθέμενη αποτυχία του συστήματος να κρατήσει εκείνον τον χαρισματικό επιστήμονα ο οποίος διέπραξε το ελληνικό αμάρτημα να μην έχει «πολιτικό μέσο». Ο στενός κύκλος του τέως Προέδρου, σύμφωνα με αξιόπιστες ομολογίες, άφησε διακριτικά να φανεί ότι δεν σταμάτησε ποτέ να έχει ενοχές για τον χειρισμό εκείνου του περιστατικού. Αυτό που προκύπτει, από αυτήν και πολλές ανάλογες περιπτώσεις, είναι ότι η κάθε εξουσία όχι μόνον επιλέγει τους αρεστούς αλλά προσπαθεί με κάθε τρόπο να εκμηδενίσει ή να εξαφανίσει εντελώς από το παιχνίδι τους αρίστους. Διότι θα πρέπει με κάθε τρόπο να εξαφανιστούν όλα τα αποδεικτικά στοιχεία του εγκλήματος εναντίον των ικανότερων αρίστων, έτσι ώστε όλα να μοιάζουν εντελώς φυσικά και κανονικά μετά το έγκλημα.

Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου (δηλαδή όλοι οι επίτροποι της συναλλαγής) εκείνη την ημέρα άκουσαν όλους τους υποψήφιους με την προθυμία που υπαγορεύει το καθήκον των συμβουλίων, ενώ αυτονόητα είχαν καταλήξει πριν ξεκινήσει η διαδικασία της εκλογής. Δηλαδή μια άρτια οργανωμένη αποκριάτικη φιέστα για τους τύπους του νόμου και τα μάτια των συνανθρώπων. Ομολόγησαν όλοι ενώπιον του Προέδρου, άφωνοι σε πλήρη συμφωνία, ότι αν δεν είχε εφευρεθεί το τηλέφωνο, το Fax και η ηλεκτρονική αλληλογραφία εκείνος θα ήταν ίσως ο πλέον κατάλληλος υποψήφιος.

Κάλεσε λοιπόν ο Άρχων της Συναλλαγής (ο Πρόεδρος) τον αξιοκρατικό καλύτερο υποψήφιο (τον ήρωα μας) προκειμένου να του ανακοινώσει με λύπη την απόφασή του (ως έκπληξη μάλιστα) και του είπε τα εξής: 

«Αγαπητέ μου, η εμπειρία και το έργο σας φέρνει το όνομά σας πρώτο, ψηλά στη λίστα, σε απόσταση από το δεύτερο υποψήφιο όνομα. Όμως οφείλω με ειλικρινή συμπάθεια να διατυπώσω την έκπληξη μου γύρω από το ότι δεν μας μίλησε κανείς για σας, δεν τηλεφώνησε κανείς για σας, δεν έστειλαν ούτε ένα  συστημένο γράμμα,  έστω ένα ηλεκτρονικό γράμμα! Αδυνατώ να αντιληφθώ πως δεν καταφέρατε να ανήκετε κάπου, να αποκτήσετε έναν προστάτη αγαπητέ μου, μεταξύ των “Ωφέλιμων Φίλων” ιδιαίτερα στις μέρες που ζούμε, σε καιρούς χαλεπούς, Ομολογώ ότι με εξέπληξε η ποιότητα και η ποσότητα του έργου σας, απίθανο για έναν τόσο νέο επιστήμονα αλλά και τόσο άγνωστο πρόσωπο (στους Ωφέλιμους Κύκλους). Με εντυπωσιάζει η μετριοφροσύνη σας. Αντιλαμβάνεσθε ότι από την εκλογή αυτή πρέπει να προκύψει κάποιος χρήσιμος στο Συμβούλιο και βέβαια σε εμένα προσωπικά. Η μέθοδος του Συμβουλίου είναι πάντα να επιλέγει την χρυσή τομή  μεταξύ του χρήσιμου σε εσάς, εκείνους και οπωσδήποτε εμάς. Ως ευφυής νέος αντιλαμβάνεσθε ότι  την συζήτηση μας αυτή θα ακολουθήσει ένας πυροβολισμός εξ επαφής και, ειλικρινά ελπίζω, ότι δεν θα χρειασθείτε τη χαριστική βολή. Πάντα τις δηλώσεις συμπάθειας ακολουθούν πυροβολισμοί». Και συνέχισε ως εξής ο Πρόεδρος:

«Αν προσποιηθείτε ότι δεν δέχεσθε τον πυροβολισμό (που θα ήταν και ο αρτιότερος τρόπος να λήξει αυτή η προκλητική σας υποψηφιότητα!) τότε θα πρότεινα στον αντιπρόεδρο του Συμβουλίου να σας μεταφέρει σε ένα ήσυχο παραθαλάσσιο τόπο της Αττικής, κατά προτίμηση κοντά στο ακρωτήριο Σούνιο. Εκεί θα μπορείτε, αβίαστα και ως προσωπική σας  πάντα επιλογή, να επιδοθείτε στο χειμερινό σπόρ της αυτοχειρίας αφήνοντας το κορμί σας (χαλαρά και χωρίς αντίσταση) μετά από μια αισθητικά ελκυστική, ελαφρά καμπυλόγραμμη, ελεύθερη πτώση να αιωρείται  χωρίς βαρύτητα μέσα στο απέραντο γαλάζιο, δίπλα στο αρχαίο κουφάρι του Αιγέα. Μεγάλη σας τιμή βέβαια.

Θα ήθελα να σας τονίσω ότι αν επιλέξετε αυτόν τον υπέροχο τρόπο εθελούσιας απόσυρσης της (κατά τα άλλα ισχυρής υποψηφιότητας σας) δεν θα πρέπει να ακουστεί ο παραμικρός παφλασμός  από την πτώση του σώματος σας στο νερό, το οποίο τελικά δεν σας φταίει και σε τίποτα! Απεχθάνομαι τους παφλασμούς. Γι’ αυτό δεν περνώ ποτέ γέφυρα τη νύχτα. Το έχω κάνει τάμα. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος πέφτει στο νερό και το ακούτε απλά  χωρίς να βλέπετε το σώμα να πέφτει. Μπορείτε να κάνετε ένα από τα δύο: ή βουτάτε και σεις για να τον ανασύρετε και (με τέτοιο κρύο) κινδυνεύετε να πάθετε τα χειρότερα ή το βάζετε στα πόδια και τον εγκαταλείπετε  στην τύχη του. Έτσι το μόνο που μπορεί να προκαλέσει η φυγή σας είναι πιθανά ανεξήγητους πόνους για την βουτιά που δεν κάνατε. Και στο κάτω-κάτω αυτή είναι η περισσότερο λογικά αποδεκτή λύση»,

«Ήθελα πριν από το τέλος να γνωρίζετε ότι, το Συμβούλιο της Συναλλαγής κατανοεί απόλυτα τις αγωνίες σας και με αίσθημα δικαιοσύνης και συμπαράστασης σε έναν σπουδαίο νέο επιστήμονα ο οποίος, απλά λόγω της αυστηρής και αποκλειστικής προσήλωσης στο έργο του, δεν βρήκε τον χρόνο να αναπτύξει τις αμφίδρομες σχέσεις με την ομάδα των “Ωφέλιμων Φίλων” αναζήτησε επίσης τη γνώμη του περισσότερο γνωστού μέχρι σήμερα εργοδότη σας, του επιφανούς “Καθηγητή Μπάλανσερ. Ο Καθηγητής Μπάλανσερ είναι γνωστός στους Ωφέλιμους Κύκλους και ως “Καθηγητής 50-50 ή Always Fifty-Fifty”».

« Ο Καθηγητής 50-50 υποστήριξε το λαμπρό επιστημονικό σας έργο και την χρησιμότητα σας στην βαθμίδα του υφισταμένου αλλά αμφισβήτησε τη δυνατότητα να προσφέρετε αξιόλογο έργο από τη βαθμίδα του προιστάμενου, αφενός επειδή δεν είσθε αρκετά γνωστός στην κοινότητα της “αμφίδρομης συναλλαγής” αφετέρου επειδή υπάρχουν πολλά στοιχεία της προσωπικότητας σας (για παράδειγμα μια δυσκολία άνευ όρων υπακοής) τα οποία αποτρέπουν τη σταθερή συνεργασία με τα μέλη της ομάδας των “Ωφέλιμων Φίλων”. Η σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου της Συναλλαγής και του Καθηγητή 50-50 είναι ότι η αναγνώριση του έργου σας και η αξιοποίηση του από τον διεθνή επιστημονικό κόσμο θα γίνει σίγουρα ευκολότερη μετά από την επίσημη εκδήλωση συμπάθειας στο πρόσωπο σας και τον πυροβολισμό που θα την ακολουθήσει. Το Διοικητικό συμβούλιο της Συναλλαγής μπορεί να είναι εξαιρετικά γενναιόδωρο προς τους νεκρούς υποψήφιους για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχει πια καμμιά υποχρέωση απέναντι τους».

ΥΓ. Πάντα τις δηλώσεις συμπάθειας ακολουθούν πυροβολισμοί: Η φράση αναφέρεται σε απόσπασμα από το έργο «Η Πτώση» του Albert Camus. Αυτές οι «επικίνδυνες» δηλώσεις συμπάθειας θεωρεί ο Camus ότι χαρακτηρίζουν τους προέδρους των συμβουλίων.