Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τους λόγους που τα κόμματα της αριστεράς και οι διαδηλωτές εναντιώνονται στο νομοσχέδιο της Νίκης Κεραμέως για τα πανεπιστήμια.
Το ότι η αριστερά ειναι μια μορφή θρησκείας το έχουμε νομίζω εμπεδώσει. Έχει δόγμα, αγίους, μάρτυρες, ιερό βιβλίο, ιερά σύμβολα, πίστη σε έναν άλλο κόσμο απαλλαγμένο από όλα τα δεινά αυτού, μίσος για τους «απίστους» και γενικά όλα τα γνωρίσματα των θρησκειών (εξ ου και οι διώξεις στις υπόλοιπες θρησκείες εκεί που επικράτησε - ήταν μια προσπάθεια εξάλειψης του ανταγωνισμού). Είναι λοιπόν αναμενόμενο, ως θρησκεία, η σχέση που έχει με την πραγματικότητα να είναι κάπως χαλαρή. Οι θρησκείες άλλωστε δεν εξαρτώνται από την πραγματικότητα γιατί, αν εξαρτιόνταν από την πραγματικότητα, θα ήταν απόψεις που μεταβάλλονται μαζί της και όχι δόγματα που παραμένουν αναλλοίωτα εις τους αιώνας των αιώνων.
Ένα από τα πιο συνηθισμένα και πιο ενοχλητικά γνωρίσματα των θρησκειών είναι πως, ενώ η σχέση τους με την πραγματικότητα είναι χαλαρή, η επιθυμία τους να της επιβληθούν και να την εξουσιάσουν είναι απόλυτη. Όταν όμως ένας θεσμός που δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με την πραγματικότητα προσπαθεί να επιβληθεί στην πραγματικότητα, αναγκαστικά συγκρούεται με το αυτονόητο. Ό,τι δηλαδή συνέβη με την Εκκλησία της Ελλάδας και τον πολιτικό γάμο, την καύση νεκρών ή τις ταυτότητες και ό,τι συμβαίνει αυτές τις μέρες με τα αριστερά κόμματα και το νομοσχέδιο της Κεραμέως για τα ΑΕΙ.
Προκειμένου να επιβληθούν στην πραγματικότητα και να επιβάλλουν το δόγμα τους, τα αριστερά κόμματα συγκρούονται με πράγματα τόσο αυτονόητα που ακόμα και ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων τους τα αντιλαμβάνεται ως τέτοια.
Γιατί πολλοί ψηφοφόροι της αριστεράς καταλαβαίνουν πως:
Είναι αυτονόητο να μην μπορείς να μπεις στο πανεπιστήμιο αν δεν έχεις μια επίδοση που να βεβαιώνει ότι γνωρίζεις τον τρόπο με τον οποίο ανοίγει ένα βιβλίο.
Είναι αυτονόητο πως η ιδιότητα του φοιτητή σε δημόσιο πανεπιστήμιο, δηλαδή του φοιτητή που για τη φοίτησή του πληρώνουν υποχρεωτικά οι συμπολίτες του, δεν μπορεί να είναι ισόβια ή όσο κάνει κέφι στον καθένα.
Είναι αυτονόητο πως οι τραμπούκοι και οι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου δεν μπορούν να έχουν στα πανεπιστήμια άνεση κινήσεων την οποία ούτε καν ονειρεύονται έξω από αυτά.
Είναι αυτονόητο πως οι πανεπιστημιακοί χώροι δεν μπορεί να είναι κέντρα διερχομένων ή ξενοδοχεία ημιδιαμονής ανοιχτά για κάθε περαστικό.
Είναι αυτονόητο πως τα ελληνικά ΑΕΙ θα πρέπει να προσπαθήσουν να μοιάσουν (όσο αυτό είναι δυνατό) στα καλύτερα ξένα έτσι ώστε και αυτοί που δεν έχουν τα χρήματα να σπουδάσουν στο εξωτερικό να έχουν δικαίωμα σε αξιοπρεπείς χώρους σπουδών.
Ενάντια σ’ αυτά τα αυτονόητα (ακόμα και για πολλούς ψηφοφόρους τους) είναι που αγωνίζονται τα κόμματα της αριστεράς και οι διαδηλωτές που εναντιώνονται στο νομοσχέδιο της Κεραμέως αποδεικνύοντας πως, όπως συνήθως συμβαίνει με τις θρησκείες, εκφράζουν τη συντήρηση και όχι την πρόοδο.
Γιατί αν εξέφραζαν την πρόοδο, αν δεν ήταν αρχιερείς και ιερείς θρησκείας, θα αγωνίζονταν όχι ενάντια στα αυτονόητα αλλά υπέρ των αυτονόητων που το νομοσχέδιο δεν περιλαμβάνει.
Θα αγωνίζονταν για τον περιορισμό της γάγγραινας που ακούει στο όνομα φοιτητικές κομματικές παρατάξεις. Αυτά τα κομματικά κατηχητικά που το νομοσχέδιο μοιάζει να θεωρεί ως πανεπιστημιακή κανονικότητα και αφήνει ανενόχλητα να λύνουν και να δένουν και να στρατολογούν φοιτητές οι οποίοι θα εξελιχθούν σε καριερίστες κομματανθρώπους.
Θα αγωνίζονταν ώστε η χρηματοδότηση των σχολών να εξαρτάται άμεσα από την αξιολόγηση ή/και το ερευνητικό τους έργο έτσι ώστε να εμπεδωθεί πως τα πανεπιστήμια δεν είναι απλώς χώροι λιμνάζουσας διδασκαλίας, αλλά ζωντανοί χώροι μετάδοσης αλλά και διεύρυνσης της γνώσης.
Θα αγωνίζονταν να κλείσουν οι σχολές που υπάρχουν μόνο για να ικανοποιούν τις ανάγκες τοπικών κοινωνιών ή/και διορισμών και θα αγωνίζονταν ώστε με τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν να αυξηθεί η χρηματοδότηση των σχολών που έχουν εκπαιδευτικό και ερευνητικό λόγο ύπαρξης.
Θα αγωνίζονταν ώστε τα κριτήρια για να γίνει (και να παραμείνει) κάποιος πανεπιστημιακός καθηγητής να γίνουν πιο αυστηρά και το ίδιο αυστηρός να είναι και ο διαρκής έλεγχός τους.
Θα αγωνίζονταν ώστε το νομοσχέδιο να αποκτήσει χώρο και για άλλα αυτονόητα και δεν θα αγωνίζονταν ενάντια στα αυτονόητα που το νομοσχέδιο ήδη περιέχει. Αλλά τότε δεν θα ήταν θρησκεία. Και δεν θα ήταν η αριστερά που ξέρουμε. Και μπράβο της.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
12°
