Πώς εκφράζει ο Αλέκσης τα καθόλου τρυφερά αισθήματα για το πολίτευμα που τον τρέφει από πιτσιρικά και τον έκανε πρωθυπουργό ως ημιπιτσιρικά.
Δε νομίζω πως υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος ο οποίος ν’ ασχολείται, έστω και επιδερμικά, με την ελληνική πολιτική σκηνή που να ένοιωσε την παραμικρή έκπληξη όταν ο Αλέκσης στην ερώτηση του Σρόιτερ «Δέχεστε το ρίσκο να κολλήσουν κάποιοι άνθρωποι σε μια συγκέντρωση στο όνομα της δημοκρατίας;» απάντησε «Ναι, βεβαίως δέχομαι το ρίσκο».
Αντιστοίχως, δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας που να εξεπλάγη όταν την επόμενη μέρα προσπάθησε να κάνει το άσπρο μαύρο λέγοντας πως οι δηλώσεις του παρερμηνεύθηκαν. Δεν αποκλείω το ενδεχόμενο η αδυναμία του στα ελληνικά (και σε κάθε άλλη γλώσσα) να τον έκανε να πει κάτι άλλο από αυτό που ίσως να ήθελε να πει, αλλά το τι είπε το ακούσαμε καλά.
Θέλω να πω πως ούτε η άνοδος με πάτημα επί πτωμάτων και καταστροφής, ούτε η αποποίηση ευθυνών που προκύπτουν από τα λόγια και τα έργα του είναι πράγματα στα οποία δεν μας έχει συνηθίσει ο ηγέτης της ελληνικής αριστεράς. Το ρίσκο το οποίο δέχεται είναι, όπως συνήθως, οι ζωές των άλλων και είναι ένα ρίσκο μάλλον ασφαλές για τον Αλέκση. Το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί είναι να πάνε χαμένοι οι αγώνες και οι διαδηλώσεις να μη δημιουργήσουν τις ευκταίες εστίες υπερμετάδοσης. Αν όμως οι αγώνες πετύχουν, η χώρα θα έχει έρθει ένα βήμα πιο κοντά στην καταστροφή από την οποία ο Αλέκσης ελπίζει να (ξανα)βγει κερδισμένος.
Όλα αυτά είναι τόσο κλασσικά τσιπρικά που νομίζω πως είναι ανάξια περαιτέρω συζήτησης.
Αντιθέτως, ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η συνέχεια της φράσης με την οποία ο Αλέκσης αποδέχτηκε να ρισκάρει τις ζωές, τις δουλειές και τις επιχειρήσεις των άλλων: «...δέχομαι το ρίσκο και γι’ αυτό θεωρώ ότι το ορθόν θα ήτο η κυβέρνηση να μη φέρει τέτοια νομοσχέδια που εγείρουν σημαντικές κοινωνικές αντιδράσεις μέσα σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης» είπε ο αρχηγός του Νίκου του Φίλη και του Νίκου του Βούτση και του Παυλή του Πολάκη και του Πάνου του Σκουρλέτη και των άλλων συντρόφων.
Αφού γελάσουμε με το «ορθόν θα ήτο» που φέρνει στον νού τον σχολικά μορφωμένο Ζήκο να μιλάει σε πελάτισσες στο τηλέφωνο του μπακάλικου κι αφού του χτυπήσουμε (νοερώς) συγκαταβατικά την πλάτη που δεν μπορεί ακόμα να καταλάβει ότι μόνο σημαντικές δεν είναι οι αντιδράσεις των λίγων χιλιάδων κομματανθρώπων σε ένα νομοσχέδιο που υποστηρίζεται από τη συντριπτική πλειονότητα αυτού που ονομάζουμε κοινωνία, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτή του η φράση είναι μια από τις σπάνιες φορές που ο Αλέκσης μιλάει απολύτως ειλικρινά.
Γιατί, ακόμα κι αυτός, δεν μπορεί να μην καταλαβαίνει πως η απρόσκοπτη λειτουργία της Βουλής είναι απείρως σημαντικότερη για τη δημοκρατία από τη συγκεντρωση μερικών εκατοντάδων συμπολιτών που καταλαμβάνουν δρόμους για να παρελάσουν σε σχηματισμο και να φωνάξουν. Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνει πως, για τη δημοκρατία, το κοινοβούλιο είναι σημαντικότερο του πεζοδρομίου.
Είμαι σίγουρος ότι το καταλαβαίνει. Και γι αυτό ακριβώς ζητά την υπολειτουργία της Βουλης. Γιατί θα προτιμούσε οι νόμοι να αποφασίζονται στα γραφεία του κόμματος και να επικυρώνονται από τους κομματικούς στρατούς στο πεζοδρόμιο και όχι να ψηφίζονται στη Βουλή. Και η πανδημία είναι μια καλή αφορμή να το απαιτήσει προσφέροντας ως αντάλλαγμα την εξάλειψη του ρίσκου που έχουν οι συναθροίσεις αλαλαζόντων συντρόφων. Και έτσι να αποκαλύψει έτσι τα καθόλου τρυφερά αισθήματα για το πολίτευμα που τον τρέφει από πιτσιρικά και τον έκανε πρωθυπουργό ως ημιπιτσιρικά. Και μπράβο του.
18°
