Η επικίνδυνη ανοησία του πολιτικού οπαδισμού

Το να είσαι οπαδός είναι αντικειμενικά ένα πρόβλημα. Ή για να το πω πιο σωστά, ως πρόβλημα αντιμετωπίζεται από όσους καταλαβαίνουν ότι η τυφλή υποστήριξη και η τοποθέτηση του διακόπτη λειτουργίας της σκέψης στο off δεν μπορεί ποτέ να είναι κάτι καλό. Τουλάχιστον όσο το αξιακό μας σύστημα θεωρεί την ανοησία κάτι κακό. Μπορεί ο οπαδός να ικανοποιεί την ανάγκη ένταξης σε ένα σύνολο, της ανάγκης να γίνει μέρος ενός ποιμνίου, αλλά το τίμημα ειναι κάπως υψηλό (φυσικά αυτό αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο, για κάποιους το να μη σκέφτονται δεν αλλάζει και πολλά).

Παρόλα αυτά υπάρχουν τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας στους οποίους το να είσαι οπαδός ενώ παραμένει κάπως προβληματικό, δεν κρύβει σοβαρούς κινδύνους. Το να είσαι οπαδός μιας ομάδας (δεν λέμε υποστηρικτής, λέμε να τα βλέπεις όλα κοκκινα ή πράσινα ή κίτρινα) μπορεί να μην είναι κολακευτικό για το μυαλό σου, αλλά επειδή η πορεία μιας ομάδας δεν αλλάζει τίποτα σε κανενός τη ζωή (εκτός φυσικά από των εργαζόμενων στην ομάδα) το να είσαι οπαδός της δεν δημιουργεί και κανένα σοβαρό πρόβλημα, πέρα από τον εκνευρισμό που μπορεί να νιώθουν όσοι έχουν την ατυχία να θέλουν να συζητήσουν μαζί σου για μπάλα.

Με λίγα λόγια, στη μπάλα μπορείς να είσαι οπαδός, να μη σκέφτεσαι προκειμένου να ικανοποιήσεις την ανάγκη σου να ανήκεις σε ένα μεγάλο σύνολο και ταυτόχρονα να εκτονώνεσαι, γνωρίζοντας πως στην πραγματική ζωή τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει σημασία.

Στην πολιτική τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά

Στη πολιτική, σε αντίθεση με την μπάλα, το ποιο κόμμα κερδίζει τις εκλογές, το ποιος είναι πρωθυπουργός, το ποιες αποφάσεις παίρνονται και το ποια πολιτική ακολουθείται έχει επίπτωση στη ζωή σου. Όχι μόνο στη διάθεση, αλλά σε κάθε τομέα της πραγματικότητάς σου.

Σε αντίθεση με τη μπάλα, που ο σκοπός της είναι εντελώς ψυχαγωγικός, η πολιτική είναι ένα εργαλείο διαχείρισης της πραγματικότητας. Το να είσαι οπαδός στην πολιτική σημαίνει ότι αδιαφορείς για την πραγματικότητα και τη διαχείρισή της, δηλαδή για την ίδια σου τη ζωή.

Το να είσαι οπαδός κόμματος είναι το ίδιο με το να είσαι οπαδός μιας μάρκας εργαλείων την οποία και προτιμάς ανεξαρτήτως του πόσο καλά βιδώνουν τις βίδες ή κόβουν τα ξύλα τα κατσαβίδια και τα πριόνια άλλων εταιρειών. Είναι η μετατροπή ενός θεσμού επίλυσης πρακτικών προβλημάτων σε ψυχαγωγική διαδικασία. Είναι, με όσο πιο λίγα λόγια μπορώ να το πω, καθαρή ανοησία.

Και τις τελευταίες μέρες έχουμε φάει πολύ καθαρή ανοησία στο κεφάλι.

Τόση καθαρή ανοησία ώστε ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε έναν συμπολίτη που κατηγορείται για σεξουαλική/εργασιακή παρενόχληση ή ακόμα και βιασμό να εξαρτάται από την πολιτική μας  τοποθέτηση σε συνδυασμό με τη δικιά του. Αν οι πολιτικές μας τοποθετήσεις είναι διαφορετικές τότε προφανώς πρόκειται για ένα κάθαρμα το οποίο πρέπει να τιμωρηθεί σκληρά. Αν οι πολιτικές μας επιλογές ταυτίζονται, είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να έκανε λάθη αλλά πρέπει να προστατευτεί από την ανθρωποφαγία.

Ακόμα και το πεντακάθαρο φάουλ του πρωθυπουργού στην Ικαρία είναι είτε έγκλημα καθοσιώσεως είτε κάτι ανάξιο συζήτησης αναλόγως των κομματικών μας προτιμήσεων.     

Αλλά αν στο ποδόσφαιρο το να διαφωνούμε και να τσακωνόμαστε για ένα φάουλ με βάση τις ομαδικές μας προτιμήσεις δεν έχει τελικά καμία απολύτως σημασία, το να κάνουμε το ίδιο για πράγματα που έχουν αντίκτυπο στην καθημερινότητα είναι μάλλον επικίνδυνο.

Αν η κριτική σε έναν πρωθυπουργό σημαίνει για μας ταύτιση με τους αντιπάλους του, πάει να πει οτι δεν θέλουμε καμία κριτική στον πρωθυπουργό κι αν η στάση μας απέναντι σε ποινικά αδικήματα εξαρτάται από τις πολιτικές απόψεις των δραστών τότε πάει να πει πως περισσότερο από τα αδικήματα θέλουμε να τιμωρήσουμε την αντίθετη πολιτική άποψη. Κι αυτα δεν χρειάζεται να σας πως εγώ πόσο επικίνδυνα πράγματα είναι.Υποθέτω το ξέρετε καλά. Και μπράβο σας.