Η πανδημία σε έξαρση, η κοινωνία σε κρίση

Το γεγονός ότι η πανδημία της Covid-19 «καλά κρατεί», τόσο στη χώρα μας όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Το γεγονός επίσης ότι αυτή η παράταση της πανδημίας, για διάφορους λόγους, έχει δημιουργήσει, σταδιακά, μια αυξανόμενη κοινωνική κρίση, είναι επίσης ένα πραγματικό σοβαρό δεδομένο σε πολλά επίπεδα και κυρίως στο ψυχικό.

Είναι προφανές επίσης ότι για τους μη ειδικούς και κυρίως για την πλειονότητα των πολιτών, πολλά ζητήματα αναφορικά με τη σωστή ή μη διαχείριση της πανδημίας, παραμένουν άγνωστα και συνεπώς και πολλά συμπεράσματα μπορεί να είναι λαθεμένα. Όπως φυσικά και πολλές από τις αποφάσεις μπορεί να είναι λαθεμένες. Ας αποδεχτούμε όμως καλόπιστα ότι δεν υπάρχουν «πίσω σκέψεις», κυρίως για να προστατέψουμε τους εαυτούς μας από τυχών παρανοειδή σενάρια στα οποία εύκολα μπορεί να καταφύγουμε και εξαιτίας της ψυχικής πίεσης.

Επομένως εκείνο που χρειάζεται να κάνει κάποιος είτε ως άτομο είτε ως κοινωνική ομάδα, είναι να ακολουθεί πιστά τις συμβουλές της διεπιστημονικής ομάδας, έστω τις βασικές.

Υπάρχει ωστόσο ένα καίριο ζήτημα που αφορά στο ψυχικό φορτίο των πολιτών, το οποίο απ’ ότι φαίνεται έχει αυξηθεί κατά πολύ και σε σύγκριση με την πρώτη περίοδο της πανδημίας.

Είναι σαφές ότι η κοινωνία βρίσκεται σε κρίση και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για να αποσιωπάται. Αυτό φαίνεται και από την παράταση αυτής καθαυτής της πανδημίας, αφού μια από τις πτυχές της κοινωνικής κρίσης είναι και η ανυπακοή στα μέτρα των ειδικών. Αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, «ανοίγματος και κλεισίματος», με την αρρώστια και το θάνατο να παραμένουν απειλητικά «πάνω από τα κεφάλια μας».

Ωστόσο η «κοινωνική κρίση» δεν είναι μόνον αυτό. Δεν είναι μόνο ότι «με ρίχνει ψυχολογικά το κλείσιμο στο σπίτι». Είναι το τι θα γίνει μετά. Και το μετά αφορά στα επόμενα τουλάχιστον 5 χρόνια. Και αναφέρομαι κυρίως και βασικά στη νέα γενιά. Στους σημερινούς 25άρηδες και 30άρηδες και στο μέλλον τους. Στο πώς θα πορευθούν, και κυρίως στο πώς θα μπορέσουν να αντέξουν ψυχικά, μετά από μια δεκαετία οικονομικής αδράνειας της χώρας και απ’ ό,τι φαίνεται και μια δεύτερη συνεχόμενη δεκαετία οικονομικής, κοινωνικής, επαγγελματικής, αλλά πιθανώς και ερωτικής δυσπραγίας.

Επομένως, σε πολιτικό επίπεδο τα ερωτήματα που τίθενται είναι ιδιαιτέρως σημαντικά. Μας αφορούν όλους τους ενήλικες επαγγελματίες, τους πολιτικούς και φυσικά την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Στην προκειμένη περίπτωση έχει σημασία να αντιληφθούμε όλοι, επαγγελματίες, πολιτικοί και γονείς ότι διακυβεύονται πολλά και πιθανώς σημαντικές μεταβολές στον ατομικό ψυχισμό πολλών νέων, με σοβαρές επιπτώσεις τελικά στον πολιτισμικό και επαγγελματικό τομέα της χώρας. Γιατί π.χ. μια ανεξέλεγκτα αυξανόμενη αντικοινωνική ή καταθλιπτική ή ψυχωτική συμπεριφορά, επηρεάζει άμεσα τον κάθε επαγγελματικό χώρο και κατά προέκταση την οικονομία της χώρας.

Συνεπώς, είναι πάρα πολύ σημαντικό, κατ’ αρχήν, η αποδοχή αυτού του φαινομένου απ’ όλους, και δεύτερον, η ανάδειξη του ως κεντρικού πολιτισμικού, πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού ζητήματος. Μόνο πάνω σ’ αυτή τη βάση μπορούν να δημιουργηθούν στη συνέχεια, σε διάφορους επαγγελματικούς τομείς, εκείνες οι συνθήκες που θα «γεννήσουν» κάτι νέο, υγιές και με προοπτικές.

Βασικά πέρα από τη σημασία που έχει σε ατομικό επίπεδο, να αντιμετωπίσει κάποιος φαινόμενα ψυχικής κούρασης, έχει εξίσου μεγάλη σημασία, οι πολιτικοί θεσμοί να καταθέσουν συγκεκριμένες προτάσεις, τόσο για το «τώρα», όσο και κυρίως για το «μετά». Επομένως οι μικροπολιτικές, κάθε είδους και τύπου κι απ’ όπου κι αν προέρχονται, δεν έχουν καμία θέση. Αντίθετα επιτείνουν την κρίση τεχνηέντως και γίνονται κομμάτι της.