Γιατί η τρομοκρατική ενέργεια κατά του βουλευτή Κωνσταντίνου Μπογδάνου και της συζύγου του δεν εξέπληξε κανέναν
Το χειρότερο με τον εκρηκτικό μηχανισμό που έσκασε έξω από το σπίτι του βουλευτή Μπογδάνου είναι ότι δεν προκάλεσε καμία έκπληξη σε κανένα επίπεδο.
Κανείς, ας πούμε, δεν εξεπλάγη που οι τρομοκράτες έβαλαν στόχο και τη σύζυγό του. Όταν η ψυχοπνευματική σου κατάσταση είναι τέτοια που σε κάνει να θέλεις να βάλεις βόμβες και να απειλήσεις τη ζωή όποιου κρίνεις ότι πρέπει να απειληθεί η ζωή του, δύσκολα θα σταματήσεις κάπου. Όταν έχεις περάσει τη γραμμή που χωρίζει την αντιπαράθεση με επιχειρήματα από την εθνικοσοσιαλιστικής νοοτροπίας και πρακτικής επιβολή, τίποτα από όσα κάνεις δεν μπορεί να εκπλήξει. Άλλωστε, για τους ανθρώπους που δεν έχουν εγκλωβιστεί σε μια ατελείωτη εφηβεία δεν υπάρχουν καλοί εγκληματίες ωστε να εκπλαγούν με τη δράση των κακών.
Κανείς δεν εξεπλάγη με τους θαυμαστές στυγνών δικτατόρων και υποστηρικτές αμνετανόητων κατά συρροή δολοφόνων που πανηγύρισαν ή απογοητεύτηκαν που ο εκρηκτικός μηχανισμός δεν πέτυχε εξ ολοκλήρου τον σκοπό του και δεν υπήρξαν θύματα. Ούτε με τους απολογητές της τρομοκρατίας που έγραφαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπουρδολογικά και παράλογα αξιώματα του τύπου «η λεκτική βία του Μπογδάνου δεν μπορεί παρα να φέρει βία, δράση - αντίδραση» εξισώνοντας την γνώμη ή την άποψη (ακόμα και τη μαλακία) με το έγκλημα.
Κανείς, δεν εξεπλάγη με τους συμπολίτες οι οποίοι αντιμετώπισαν μια τρομοκρατική ενέργεια με ελαφρότητα μόνο και μόνο επειδή θύμα της ήταν κάποιος που δεν συμπαθούν ιδιαιτέρως. Δεν μιλάω πάλι για τους συμπολίτες που έχουν αρνηθεί τη δημοκρατία, θαυμάζουν στυγνούς δικτάτορες και υπερασπίζονται αμετανόητους κατα συρροή δολοφόνους. Αυτοί είναι στην πάνω παράγραφο κι έτσι κι αλλιώς έχουν ταχθεί με την πλευρά του εγκλήματος. Μιλάω για τους συμπολίτες που δεν καταλαβαίνουν πως μια τρομοκρατική επίθεση εναντίον ενός βουλευτή, όσο αντιπαθής κι αν τους είναι αυτός, είναι τρομοκρατική επίθεση εναντίον του πολιτεύματος. Για τους συμπολίτες που δεν καταλαβαίνουν πως το έγκλημα δεν αντιμετωπίζεται αλά καρτ, πως δεν υπάρχει ανεκτό έγκλημα. Για τους συμπολίτες για τους οποίους φοβάμαι μην έχουν την ίδια αντίληψη και για τα περιστατικά κακοποίησης που τελευταία αποκαλύπτονται και βάζουν τα γέλια όταν η καταγγέλουσα είναι κάποια που δεν χωνεύουν.
Τέλος, κανείς δεν εξεπλάγη, κι αυτό είναι το χειρότερο, που ένας βουλευτής έπεσε θύμα τρομοκρατικής επιθέσης. Κανείς δεν εξεπλάγη που η Ελληνική Αστυνομία, η δικαιοσύνη και οι Έλληνες νομοθέτες είναι ανίκανοι (ή απρόθυμοι, ποιος μπορεί να ξέρει;) να περιορίσουν το έγκλημα και να βάλουν τους εγκληματίες εκεί που ανήκουν: πίσω από τα κάγκελα. Κανείς δεν εκπλήσσεται που είναι τόσο εύκολο για οποιονδήποτε διαταραγμένο να βάλει μια βόμβα, ακόμα και σε έναν βουλευτή, γνωρίζοντας α) πως οι πιθανότητες να συλληφθεί είναι ελάχιστες και β) πως ακόμα κι αν συλληφθεί, ακόμα κι αν η συλλογή αποδεικτικού υλικού γίνει με σοβαρότητα και όχι στο πόδι, η (όλο και πιο φιλική για τους εγκληματίες) νομοθεσία και ο δικαιολογημένος φόβος των δικαστών δεν θα επιτρέψει να τιμωρηθεί με την αυστηρότητα που ταιριάζει στο έγκλημα του.
Όμως μια κοινωνία που δεν εκπλήσσεται με τα χειρότερα, που δεν σοκάρεται από την άνεση με την οποία οι εγκληματίες κάθε είδους (από ημιπαράφρωνες τρομοκράτες μέχρι μαφιόζοι του κοινού ποινικού δικαίου) δρουν ανενόχλητοι, δεν πρόκειται ποτέ να αναζητήσει τα καλύτερα. Μια κοινωνία στην οποία θεωρείται λογικό και αναμενόμενο να απειλούνται ζωές, μια κοινωνία της οποίας τα μέλη δεν αισθάνονται ασφαλή, δεν μπορεί ποτέ να γίνει μια πραγματικά ελευθερη κοινωνία.
Θα είναι πάντα μια κοινωνία με πολίτες φοβισμένους. Και δυστυχώς δικαιολογημένα φοβισμένους.
Γιατί βλέπουν πως το κράτος είναι ανίκανο (ή απρόθυμο, αν κανείς ξέρει ας πει) να εγγυηθεί ακόμα και την ασφάλεια των βουλευτών του. Κι όταν το κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε την ασφάλεια των πιο υψηλών αξιωματούχων του, όλοι ξέρουμε τι μπορεί να εγγυηθεί γι αυτούς που δεν έχουν αξιώματα: τίποτα απολύτως. Και μπράβο του.
