Μετεκλογικά «προοδευτικά πρόσημα»

Εν τάξει, είναι βαρετό να το λέμε και να το ξαναλέμε. Αλλά, από τότε που παρακολουθούμε επαγγελματικά την δημόσια σφαίρα, μια φορά δεν έκατσε να περάσει ανασχηματισμός (ή «αναδόμηση») και να μην πούμε άλλαξε ο Μανολιός ή ώδινεν όρος… Πόρκα μιζέρια. Η υπόθεση Δαραβίγκα (για τον διορισμό του οποίου στον ΟΚΑΝΑ, ένας φίλος είπε ότι αποτελεί επαρκή λόγο να το ρίξουμε μαζικά στα ναρκωτικά) δεν ήταν παρά το κερασάκι στην ξινή τούρτα. Σκέτος, ένας Γκίκας δεν φέρνει την άνοιξη, ούτε καν το καλοκαίρι.

Επί πλέον, η κυβέρνηση έχει τώρα μια τσούγδω, μια γλωσσοκοπάνα τσαούσα για εκπρόσωπό της, η οποία δεν είναι υποτιμητέα, έχει ποιότητα και συγκρότηση. Θα ταλαιπωρηθούνε μαζί της οι Συριζαίοι. Το πρόβλημα είναι όμως κυρίως με εμάς τους υπόλοιπους, γιατί ο ανταγωνισμός της με τους Σκουρλέτους θα φέρει αποπροσανατολιστική και εκτός θέματος πόλωση, την οποία και οι δύο πλευρές επιδιώκουν. Για ίδιο όφελος, βέβαια. Και εις βάρος της κοινωνίας, όσο και των μικρότερων κομμάτων.

Ποιος να ξέρει αν η κυρία Βούλτεψη επελέγη αντ χοκ, για να στήσει την αιτούμενη από το νέο δικομματισμό πολωτική μηχανή. Σε κάθε περίπτωση, όμως, προς τα εκεί θα κατατείνει η παρουσία της στο συγκεκριμένο πόστο. Και αυτό, για μας που ελπίζουμε στις μικρότερες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις είναι κακός οιωνός. Όσο για τους υπόλοιπους υπουργούς και την ποιότητα της νέας κυβέρνησης πολλά ακούστηκαν. Δεν έχουμε κάτι να προσθέσουμε σχετικά με τις δουλείες της απέναντι στην λαϊκισμένη πελατεία.

Ο κ. Βενιζέλος δήλωσε ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα της εργώδους ωδίνης του ανασχηματισμού. Είδε πάλι μια κυβέρνηση Γκερέκου, Κουκουλόπουλου και Γεννηματά και συνεπάρθηκεν από αγαλλίαση, παρότι δεν τα κατάφερε να παραχώσει και τον Κουτσούκο στην διάταξη των κορυφαίων του στρατεύματος. Λένε κάποιοι μεταρρυθμιστές ότι ο Βενιζέλος μας ξεγέλασε και τώρα πια τον μάθαμε. Λάθος. Τον εαυτό του ξεγέλασε, άλλη μια φορά, καθοδηγούμενος από τον μανδαρινικό κυβερνητισμό του σε αλλεπάλληλα πολιτικά σφάλματα. Και φυσικά τον ξέραμε από παλιά.

Το ΠΑΣΟΚ που επιμένει να κάνει το κορόιδο απέναντι στην ανάγκη των σφοδρών μεταρρυθμίσεων, δεν έχει μέλλον, είναι αναπόδραστα φθίνουσα δύναμη. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πάλι οδηγείται σε λάθος εκτίμηση διότι δεν κατενόησε το εκλογικό αποτέλεσμα. Πιστεύει ότι εκείνος ήταν το ενεργό υποκείμενο της αναπάντεχης διατήρησης δυνάμεων που πέτυχε στις ευρωεκλογές. Εν μέρει μόνο ήταν, στο βαθμό που λειτούργησε ο γνωστός προεκλογικός εκβιασμός του. Αλλά, δεν αντελήφθη ότι συνέβησαν καραμπόλες μεταξύ των τριών ΚΑ δυνάμεων. Η ΔΗΜΑΡ φυλλορρόησε προς πολλές κατευθύνσεις. Το απρόσμενο δώρο, όμως, του το έκανε το Ποτάμι, πάντως μάλλον για τελευταία φορά.

Η αρχική ορμή του Ποταμιού κόπασε γιατί ο Σταύρος Θεοδωράκης ασχολήθηκε πολύ με το (αναγκαίο) ακτιβιστικό μέρος της φρέσκιας παρουσίας του ανάμεσα στους ψηφοφόρους των τοπικών κοινωνιών. Έτσι δεν βρήκε χρόνο να σκεφτεί και να κουβεντιάσει επί της ουσίας των τολμηρών και καινοτόμων πολιτικών του ιδεών με τους συνεργάτες του. Το αποτέλεσμα ήταν να φανεί ολίγον ταγάρι και χιππαριό το Ποτάμι στα μάτια πολλών ψηφοφόρων. Και επί πλέον, να μην αφήνει την αίσθηση του στιβαρού πολιτικού οργανισμού, που έχει κρυστάλλινες θέσεις και που μπορεί να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα.

Αυτό, άλλωστε, δεν εκμεταλλεύεται η συγκυβέρνηση, ότι έχει τις λύσεις, για να μας γλιτώσει από την άτακτη χρεωκοπία; Δεν ήταν ασαφές λόγω φτηνού περιεχομένου, αλλά λόγω τεχνικής προεκλογικής αδυναμίας, λοιπόν, το Ποτάμι. Τώρα, εφόσον εκμεταλλευτεί το σφρίγος και την ποικιλία των ιδεών, που φαίνεται να προάγονται στο Συνέδριό του, ίσως η εικόνα του να αλλάξει. Και εφεξής να μην ξαναβγεί αυτή η χυμαδούρα, που ευνόησε -λίγο πριν τις κάλπες- αναπάντεχα τον κ. Βενιζέλο.

Σιγά σιγά η πιπερολογία περί «προοδευτικών προσήμων» χωρίς το παραμικρό αντίκρυσμα θα εξαερωθεί. Ποιο θα είναι αύριο το δίλημμα; Δεξιά ή «Αριστερά»; «Μνημονιακιά» ή «Αντιμνημονιακιά» κυβέρνηση; Μπορεί, όμως, να σπάσει ο σκοταδισμένος διάβολος το ποδάρι του και να προκύψει επί τέλους το πραγματικό δίλημμα. Δεξιός πελατειακός λαϊκισμός ή αριστερός δημοκρατικός εκσυγχρονισμός; Και τότε, μπορεί η κατάσταση των πραγμάτων να σαρώσει το πολιτικό σύστημα και την μπουλουκηδόν αποπροσανατολισμένη κοινωνία μας.

Έτσι και δρομολογηθούν οι εξελίξεις στο μετασυνεδριακό Ποτάμι και ο ΣΘ καταφέρει να αποκαλύψει την κρυμμένη επί δεκαετίες κοτζαμπάσικη πραγματικότητα, όλα θα αλλάξουν. Θα μάθει πλέον ο κόσμος ότι η εναλλαγή της Δεξιάς «Βασιλικής» ή «Λαϊκής» Παράταξης με την «Δημοκρατική» Παράταξη, δεν ήταν παρά η εναλλαγή των δύο προσώπων του πελατειακού λαϊκισμού. Γιατί, λοιπόν, να προτιμήσει εφεξής τους σημερινούς εκπροσώπους του και τις ουρές τους και όχι εκείνους που θέλουν να ανατρέψουν και να καταργήσουν την κυριαρχία αυτού του αρρωστημένου στάτους κβο; Αυτό δεν προκαλεί εγγυημένα τις χρεωκοπίες, τη φτώχεια, τη δυστυχία;

Σήμερα, σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα αποτελείται από απολογητές και συντηρητές αυτού του αέναου κοτζαμπάσικου πελατειακού λαϊκισμού. Αντίθετα με την αποπροσανατολιστική πιπερολογία, η πλειοψηφία των κομμάτων είναι όλα τα κιλά όλα τα λεφτά, ελάτε πελάτες μου. Διαφέρουν στο αισθητικό λαίυ άουτ. Είτε φωνακλάδικος είτε συγκρατημένος αυτός είναι ο πελατειακός λαϊκισμός, τόσο των «συστημικών μνημονιακών», όσο και των «αντισυστημικών αντιμνημονιακών» (μεγάλα γέλια λέμε).

Η συγκυβέρνηση είναι πιο συγκρατημένη λόγω της πίεσης των δανειστών (που έχουν αγριέψει από το πολύ το τάκα τάκα της κοροϊδίας), όθεν και η αίσθηση σταθερότητας που αποπνέει. Ενώ ο ετερόκλητος Ανεξυριζαυγιτισμός, ιδιαίτερα ο μεγάλος εταίρος του, η «Αριστερά», είναι πιο ξετσίπωτος, όθεν και ο φόβος της θρυλούμενης αστάθειας που αναδίδει. Τα δίνει όλα και τα δίνει τώρα, κι ας μην ξέρει πώς ακριβώς θα κάνει πάλι πλούσιους τους αφελείς πελάτες, που με ένα νόμο ένα άρθρο θα τους ξαναφέρει στην πέτσινη ευημερία του 2009.

Αριστερά είναι η δύναμη ανατροπής του στάτους κβο. Είναι ιστορία πικρή, το πώς η σκοταδισμένη κοινωνία μας δεν καταλαβαίνει ότι το στάτους κβο στον τόπο μας είναι το Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος (Π.Ι.ΠΑ.). Οπότε, πώς το τρώει το φιρίκι και πώς της διαφεύγει ότι δεν γίνεται να είναι ανατρεπτική Αριστερά, η «Αριστερά» που αποτελεί τον κορυφαίο θεματοφύλακα αυτού του Π.Ι.ΠΑ. Κάθε δύναμη που μεθοδεύει την μακροημέρευση του Π.Ι.ΠΑ. είναι εξ ορισμού Δεξιά. Και Αριστερά είναι η δύναμη που την αντιστρατεύεται. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Η μόνη δύναμη ανατροπής αυτής της εγνωσμένης αθλιότητας είναι το Ποτάμι, λοιπόν, μαζί με όποιες μικρές δυνάμεις επιβιώσουν του καταθλιπτικού ευρωεκλογικού αποτελέσματος που ταπείνωσε τις Γέφυρες. Εννοείται ότι μέσα στο ΠΑΣΟΚ και στους 58 κυρίως, αλλά και στη ΔΗΜΑΡ λιγότερο, υπάρχουν στελέχη και δυνάμεις, που, όταν εμφανιστεί το κατάλληλο ερέθισμα, εκδηλώνουν την εκσυγχρονιστική τους διάθεση. Αυτοί περιμένουν να φανεί ποιος θα πάρει την Pole Position και τις μεγάλες πρωτοβουλίες, εν όψει των εθνικών εκλογών, κάτι που ακόμα παραμένει ασαφές.

Εάν και εφόσον αυτά ξεκαθαριστούν στο Συνέδριο του Ποταμιού, κανένα συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και της Ελιάς δεν πρόκειται να συνεγείρει πραγματικά προοδευτικές δυνάμεις, ώστε να δημιουργήσουν ρεύμα ανατροπής του στάτους κβο. Εκτός και εάν έρθει κάποιο μέλος της Ελιάς να πείσει έμπρακτα την κοινωνία, πούθε βλέπει να προκύπτει ο μεταρρυθμιστικός οίστρος το κόμματος που καθοδηγεί ο κ. Βενιζέλος. Εάν πείσει, τότε μπορεί να αλλάξει η συζήτηση. Όλα όμως δείχνουν ότι η Ελιά προσώρας αρκείται στο αναμάσημα φύλλων «προοδευτικού προσήμου», ροκανίζοντας τον ελάχιστο πολιτικό χρόνο και αποφεύγοντας κάθε μεταρρύθμιση. Ή μήπως όχι, συντρόφισσες και σύντροφοι;

Για τον κυρ Φώτη Κουβέλη τώρα είναι αμαρτία και κλοπή εκκλησίας να πεις κάτι. Τα είπαμε παλιότερα εις ώτα μη ακουόντων, ότι ως Αβραμόπουλος της «Αριστεράς» κούρασε την κοινωνία με τον επιτήδεια υπερστρογγυλεμένο λόγο του. (βλ. «Αλλαγή ατζέντας, αλλαγή πορείας»). Τα ίδια και σκληρότερα είχαμε πει και πέρσι για την ατολμία και ανευθυνότητά του («ΠΑΣΟΚ, Νόστιμον (Δ)ήμαρ και Ένα Τρίτο»). Το νόστιμον (Δ)ήμαρ ήταν παράγοντας αποπροσανατολισμού για την «Αριστερά της Ευθύνης». Άμα θες να επιστρέψεις πίσω σε μια ουτοπική «αριστερή» πατρίδα που δεν υπάρχει πια, πέφτεις σε τραγικά αδιέξοδα και αδυνατείς να καταλάβεις τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε.

Το θέμα δεν είναι εξαντλημένο. Έχει πολύ ψωμί, απλώς είναι αμαρτία να ξυλεύεσαι από πεσμένες βελανιδιές. Γι αυτό θα συνεχίσουμε να επανερχόμαστε, αλλά δεν θα αναφερόμαστε στα σφάλματα Κουβέλη. Αφού στην ίδια κενολόγα πιπερολογία της «προοδευτικής κατεύθυνσης» και των φαιδρών προσήμων της, επιδίδονται όλοι οι αξιοπρεπείς δεινόσαυροι της Κεντροαριστεράς. Γνωστοί και μη εξαιρετέοι.

Εμείς θα συνεχίσουμε, λοιπόν, να εξηγούμε ότι όποιος προοδευτικολογεί σήμερα δεν το κάνει για τους εξαθλιωμένους μη έχοντες, εις βάρος των οποίων δουλεύει και τους οποίους δουλεύει. Το κάνει για τη νομή της εξουσίας, μέσω της διασφάλισης των συντεχνιακών προνομίων των πελατών του, πετώντας μελάνι σουπιάς, ότι τάχα αυτοί είναι οι μη προνομιούχοι και τους φροντίζει. Έτσι, για να παρασύρονται και οι αφελείς πραγματικά εξαθλιωμένοι και να νομίζουν ότι το «προοδευτικό πρόσημο» κάποιας «αριστερής» δήλωσης θα τους σώσει, ενώ ακριβώς αυτό τους καταστρέφει… Γίνεται ολοένα και πιο φανερό, λοιπόν, ότι η πελατειακή διολίσθηση προς την άτακτη χρεωκοπία είναι συντήρηση και όχι πρόοδος. Και σε αυτή τη διολίσθηση επιδίδεται Όλο ΤΟ Σύστημα. Τόσο το «συστημικό / καθεστωτικό» κομμάτι του, η συγκυβέρνηση, όσο και το «αντισυστημικό / αντικαθεστωτικό» κομμάτι του, δηλαδή ο ετερόκλητος Ανεξυριζαυγιτισμός. Η εξωσυστημική ανατρεπτική Αριστερά ζητείται και μπορεί να βρεθεί στο Συνέδριο του Ποταμιού.

Η Κεντροαριστερά δεν είναι η «Δημοκρατική Παράταξη», ούτε έχει «προοδευτικό πρόσημο» τύπου «πελάαατες μου». Η ΚΑ δεν είναι ένα μόνιμο ζητούμενο αφ’ εαυτού και καθ’ εαυτό. Η ΚΑ ζητείται σήμερα, για να αλλάξει τον τόπο, για την Αλλαγή που δεν έγινε ποτέ στο Σύγχρονο Ελληνικό Κράτος, το οποίο παραμένει έγκλειστο και αποβλακωμένο στο μεσαιωνικό Κωσταλέξι μας, περιμένοντας ένα θάμα. Για να δούμε τι θα δούμε.

Υ.Γ. Περνάνε συχνά απαρατήρητα κάποια σημαντικά κείμενα. Μην σας διαφύγει το «Ενιαίος και αυτόνομος ενδιάμεσος χώρος» του Γιώργου Φλωρίδη. Επίσης και το «Ιστορική δικαίωση και πολιτικός εξευτελισμός» του Στάθη Καλύβα.