Τα χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού σε όσους υπηρετούν την δημόσια υγεία είναι αποτέλεσμα εγκληματικής ανοησίας και το κράτος πρέπει να αντιδράσει.
Τα αριθμητικά δεδομένα που αφορούν τον εμβολιασμό του ιατρικού προσωπικού των νοσοκομείων «Άγιος Ανδρέας» και αυτό του Ρίου στην Αχαΐα δεν σηκώνουν αμφισβήτηση. Μόλις το 44% και το 60% του συνόλου του ιατρο-νοσηλευτικού προσωπικού στα αντίστοιχα νοσοκομεία είχε εμβολιαστεί έως την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες.
Τα ποσοστά αυτά είναι εξαιρετικά χαμηλά. Η γενική εικόνα που αφορά την αυτοπροστασία του υγειονομικού προσωπικού αλλά και την προστασία των νοσηλευμένων ή των εξεταζόμενων ασθενών είναι απογοητευτική.
Εντοπίζεται λοιπόν ένα πρόβλημα διοικητικής, ηθικής και επιστημονικής τάξεως. Έχουν ή όχι το δικαίωμα να αρνηθούν τον εμβολιασμό μέλη του νοσηλευτικού και του ιατρικού προσωπικού των δημοσίων νοσοκομείων;
Πώς ελέγχεται ο κάθε Διοικητής δημόσιου νοσοκομείου ως προς την αποτελεσματική ολοκλήρωση του εμβολιαστικού προγράμματος στο νοσοκομείο του; Μαθαίνουμε πως δεν υπήρξαν ηλεκτρονικές πλατφόρμες αλλά λίστες με καταλόγους ονομάτων προς εμβολιασμό. Αν αυτά αληθεύουν τότε η επιχείρηση «Ελευθερία» στα δημόσια νοσοκομεία ειναι προβληματική. (Βλέπε σχετικές δηλώσεις του Διοικητή της 6ης Υγειονομικής Περιφέρειας Γιάννη Καρβέλη περί της οργανωτικής προετοιμασίας του εμβολιασμού). Η ηλεκτρονική πλατφόρμα αν μη τι άλλο επιτρέπει την ασφαλή και αντικειμενική καταγραφή όλων των δεδομένων.
Όμως διαπιστώθηκαν και πάρα πολλές περιπτώσεις όπου νοσηλευτές, νοσηλεύτριες και γιατροί αρνήθηκαν να εμβολιαστούν λόγω... «προβληματισμού».
Αυτή η κατηγορία πολιτών – ειδικών εργαζόμενων στον τομέα της δημόσιας υγείας πρέπει να μας απασχολήσει. Ο κάθε πολίτης και πιθανός ασθενής ο οποίος καταβάλλει το μερίδιο του μέσω των φόρων του για την χρηματοδότηση του ΕΣΥ αλλά και μέσω των κρατήσεων του για την ανατροφοδότηση, όσο γίνεται, του ασφαλιστικού συστήματος, οφείλει να γνωρίζει αν το δημόσιο νοσοκομειακό περιβάλλον, εφόσον καταφύγει σε αυτό λόγω ανάγκης, πληρεί όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας. Με λίγα λόγια αν γιατροί, νοσοκόμες και νοσηλευτές είναι εμβολιασμένοι κατά του Covid-19. Διότι αν δεν είναι όπως συμβαίνει στην Πάτρα και όπως διαπιστώνεται για το σύνολο του ΕΣΥ όπου το μέσο ποσοστό εμβολιασμού αγγίζει μόνον το 50% , τότε υπάρχει ζήτημα ασφαλείας, ζήτημα ηθικής τάξης αλλά και ζήτημα επιστημονικής επάρκειας όλων εκείνων οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν εμβολιάζονται.
Περισσότερο απλά δεν γίνεται. Η Πολιτεία οφείλει να γνωμοδοτήσει πάραυτα μέσω Κοινοβουλίου. Αν αποφασίσουμε όλοι πώς ο εμβολιασμός των ειδικών επαγγελματιών στον χώρο της Υγείας είναι απαραίτητος για την ασφάλεια τους και την ασφάλεια των πολιτών, τότε θα πρέπει να είναι υποχρεωτικός. Μεσοβέζικες καταστάσεις δεν χωράνε. Η επιδημιολογική κατάσταση στην Πάτρα γενικότερα και στα δύο μεγάλα νοσοκομεία της ειδικότερα, καταδεικνύει το μέγεθος αλλά και την φύση του προβλήματος. Η ίδια απόφαση αφορά όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, τα Σώματα Ασφαλείας και τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Αρνητές εμβολιασμού, «προβληματισμένοι» πολίτες, «άπιστοι Θωμάδες» και οπαδοί των θεωριών συνομωσίας ή του διεθνούς Τραμπισμού δεν έχουν θέση στην δημόσια διοίκηση. Είναι ξεκάθαρο .Απειλούν με την συμπεριφορά τους όλους τους υπολοίπους. Ας κλειστούν στους προσωπικούς τους χώρους και ας υποστούν τις επιπτώσεις της εγκληματικής ανοησίας τους.
Είναι προφανώς πώς η επιβολή εμβολιασμού οδηγεί αναπόφευκτα στην κατηγοριοποίηση των πολιτών. Ζούμε σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Απαιτούνται «έκτακτες» συζητήσεις, «έκτακτοι» προβληματισμοί και «έκτακτες» αποφάσεις. Απαιτείται επιτέλους και μία ατομική ευθύνη αλλά και υπεύθυνη, συλλογικά, διαχείριση του ζητήματος. Όλα τα υπόλοιπα είναι υπεκφυγές.
Πληροφορούμαι, εξωδίκως όμως, πως αρνητής εμβολίου σε μεγάλο δημόσιο νοσηλευτικό ίδρυμα των Αθηνών, μέλος του νοσηλευτικού προσωπικού, ήδη τέθηκε σε διαθεσιμότητα, διατάχθηκε ΕΔΕ και παρενέβη Εισαγγελέας. Αν ευσταθεί η πληροφορία τότε ήδη υφίσταται νομικό προηγούμενο.
4°
