Οι πιο συνηθισμένες παρεξηγήσεις για το ελληνικό ΜeΤoo

Αναγκαστικά, λόγω δουλειάς, παρακαλουθώ τα σόσιαλ τα μίντια σχετικά στενά (ναι, συνήθως δεν είναι ευχάριστο). Κι αυτό που καταλαβαίνω είναι πως, πέρα από αυτούς που συνειδητά υπερασπίζονται κακοποιητικές συμπεριφορές, υπάρχουν αρκετοί συμπολίτες που στ’ αλήθεια έχουν μπερδευτεί επειδή εχουν πέσει θύματα της (συνήθως εκούσιας και κατ’ εξαίρεση μόνο ακούσιας) υπεράσπισης συμπεριφορών που δεν παίρνουν άλλη υπεράσπιση πλην της νομικής.

Το μπέρδεμα αυτό τους έχει οδηγήσει σε κάποιες παρεξηγήσεις τις οποίες θα προσπαθήσω να λύσω κι αν αποτύχω ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη (αν από τις παρεξηγήσεις απουσιάζουν το «τώρα το θυμήθηκε;» και το «οι καταγγελίες είναι μόδα», είναι επειδή έγραψα σχετικά εδώ και εδώ).

Παρεξήγηση 1: Οι καταγγελίες της Δούκα δεν έχουν καμία σχέση με τις καταγγελίες της Μπεκατώρου (ή με αυτές εναντίον του Σπυρόπουλου). Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά ζητήματα.

Αφού διευκρινίσω ότι μιλάω για τις καταγγελίες χωρίς να εξετάζω αν είναι απολύτως ακριβείς, θα σας πω πως μπορεί οι δύο υποθέσεις να μην είναι πανομοιότυπες, αλλά σίγουρα δεν διαφέρουν όσο η μέρα με τη νύχτα. Αν έπρεπε να κάνω έναν ωρολογιακό παραλληλισμό, θα έλεγα πως είναι όπως το βαθύ δειλινό με το βραδάκι.

Η Μπεκατώρου δεν κατήγγειλε απλώς ότι κάποιος από την ομοσπονδία τής εξέφρασε τον πόθο του. Κατήγγειλε ότι κάποιος από την ομοσπονδία χρησιμοποίησε τη θέση και την εξουσία του προκειμένου να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές του ορέξεις.

Η Δούκα δεν κατήγγειλε απλώς αγένεια ή κακή συμπεριφορά ή κακή συνεργασία (παρότι ένας συμπολίτης μπερδεύτηκε και είπε να μιλήσει γι’ αυτό επειδή νόμισε ότι το πρόβλημα είναι το αν ο Κιμούλης είναι καλός συνεργάτης). Κατήγγειλε συστηματική ψυχολογική κακοποίηση από άνθρωπο που χρησιμοποίησε τη θέση και την εξουσία του προκειμένου να ικανοποιήσει τις σαδιστικές του ορέξεις. 

Και οι δύο γυναίκες δεν καταγγέλλουν κακές συμπεριφορές άξεστων και δύστροπων ανθρώπων. Δεν καταγγέλλουν συνεργασίες που τις δυσαρέστησαν. Καταγγέλλουν κακοποιητικές συμπεριφορές από ανθρώπους με εξουσία στο χώρο στον οποίο ήθελαν και θέλουν να κάνουν καριέρα.

Παρεξήγηση 2: Οι γυναίκες που δέχονται τέτοιες συμπεριφορές έχουν ένα μερίδιο ευθύνης. Να σηκωθούν να φύγουν από τους αγώνες/το θέατρο/το γραφείο κ.τ.λ.

Καταλαβαίνω τις σύγχρονες Μαρίες Αντουανέττες (και ζητώ συγγνώμη από την ορίτζιναλ που έχει πέσει θύμα της ανεκδοτολογικής παραϊστορίας) αλλά πρέπει να τους πω ότι κάποιοι άνθρωποι δουλεύουν για να βιοποριστούν και συνήθως δεν έχουν την πολυτέλεια να μείνουν χωρίς δουλειά. Και θα διακινδυνεύσω να τις σοκάρω λέγοντάς τους πως αυτό ισχύει και για τους περισσότερους καλλιτέχνες. Τέλος, θα τις αποτελειώσω αποκαλύπτοντάς τους πως υπάρχουν άνθρωποι που είναι τόσο παθιασμένοι με αυτό που κάνουν που μπορεί να υποκύψουν ακόμα και σε εκβιασμούς προκειμένου να συνεχίσουν να το κάνουν. Προτείνω την οργή και την κριτική μας να την κρατήσουμε για τον εκβιαστή και όχι για το θύμα του.

Παρεξήγηση 3: Κινδυνεύει το θέατρο

Το θέατρο (και κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα) κινδυνεύει μόνο από ένα πράγμα: να μην το χρειάζεται κανείς. Και ο μόνος τρόπος να μην το χρειάζεται κανείς είναι είτε η εποχή να το ξεπεράσει, είτε όλοι οι άνθρωποι που κάνουν θέατρο να είναι τόσο κακοί στη δουλειά τους που να δημιουργηθεί η εντύπωση στους υπόλοιπους ότι δεν το χρειάζονται. Το θέατρο σίγουρα δεν κινδυνεύει επειδή μπορεί να κατηγορηθούν για οτιδήποτε 5-10-100 (βάλτε όποιο νούμερο θέλετε, για το «θέατρο» το ίδιο είναι) άνθρωποι του θεάτρου. Καταλαβαίνω πως ο ακραίος ναρκισσισμός οδηγεί κάποιους να ταυτίζουν τέχνες χιλιετιών με καλλιτέχνες που οι καριέρες τους φτάνουν (στην καλύτερη περίπτωση) τις λίγες δεκαετίες, αλλά να είναι σίγουροι πως ακόμα κι αν με κάποιο τρόπο εξαφανίζονταν όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου, το θέατρο θα ξαναζωντάνευε την επόμενη μέρα. Γιατί ικανοποιεί ανάγκες πολύ ισχυρότερες και σπουδαιότερες από τους φορείς του.

Το θέατρο, η μουσική, ο αθλητισμός, η νομική επιστήμη, η δημοσιογραφία, η επιχειρηματικότητα, το εμπόριο (βάλτε όποια δραστηριότητα θέλετε) δεν κινδυνεύουν καθόλου από τις αποκαλύψεις για τις κακοποιητικές συμπεριφορές κάποιων παραγόντων τους, όσοι πολλοί κι αν είναι αυτοί (σε κάθε περίπτωση είναι σίγουρα λιγότεροι από αυτούς που υφίστανται τις συμπεριφορές αυτές). Οι μόνοι που κινδυνεύουν είναι οι παράγοντες που χωρίς αυτούς οι χώροι τους θα είναι πιο ελεύθεροι και άρα μάλλον σε καλύτερη κατάσταση.

Παρεξήγηση 4: Σε λίγο ούτε να φλερτάρουμε δεν θα μπορούμε

Οι μόνοι που έχουν λόγο να ανησυχούν είναι αυτοί που φλερτάρουν με το λιλί τους έξω και ένα ρόπαλο στο χέρι. Κατά τα άλλα τις περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με σεξουαλική κακοποίηση και σεξουαλική παρενόχληση δεν τις μπερδεύεις με φλερτ, ακόμα κι αν προσπαθήσεις σκληρά. Τις ελάχιστες απόπειρες καταγγελίας περιστατικών που φάνηκε πως περιέγραφαν πραγματικό φλερτ τις έφαγε η μαρμάγκα της κοινής λογικής: ακούστηκαν μια φορά και μετά εξαφανίστηκαν εκθέτοντας μόνο τις καταγγέλλουσες και τους καταγγέλλοντες. Συνεπώς, αν δεν έχετε σκοπό να βιάσετε, να εκβιάσετε και να εκμεταλλευτείτε την εξουσία σας για να κάνετε σεξ, δεν έχετε κανέναν λόγο να ανησυχείτε. Η ερωτική σας ζωή δεν πρόκειται αλλάξει καθόλου. Και μπράβο σας.