Ο κυρίαρχος Κυριάκος

Η ΝΔ διευρύνει το προβάδισμα της έναντι του ΣΥΡΙΖΑ στην πιο δύσκολη περίοδο για τη χώρα εν μέσω υγειονομικής κρίσης και οικονομικής καχεξίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο διατηρεί συντριπτική υπεροχή έναντι των άλλων πολιτικών αρχηγών, αλλά είναι και δημοφιλέστερος μεταξύ των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ (92%) απ’ ό,τι μεταξύ αυτών της ΝΔ (88%). Και για να αναφερθούμε και σε κάτι πρόσφατο, οι επιλογές της κυβέρνησης για τα πανεπιστήμια τυγχάνουν της αποδοχής του 64% των πολιτών και μάλιστα του 39% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά ή η κυβέρνηση αυτή δεν είναι τόσο «χούντα» ή ο δημοκρατικός λαός της χώρας γουστάρει τη «χούντα του Μητσοτάκη». Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει (γέλια).

Γιατί ο κόσμος έχει μάτια και βλέπει. Δεν χειραγωγείται πια από κόμματα και μάλιστα της εμβέλειας και της αναλυτικής ικανότητας αυτών της αντιπολίτευσης, δεν παρασύρεται από υποκριτικές κορώνες περί φασισμού και χούντας και αναγνωρίζει ότι αυτή η κυβέρνηση πασχίζει να κάνει το σωστό σεβόμενη τη δημοκρατία. Και σε αδρές γραμμές και υπό αυτές τις συνθήκες το κάνει και με το παραπάνω. Και όταν κάνει λάθη τα αναγνωρίζει γρήγορα και μαζεύεται. Διότι παρακολουθεί την αρθρογραφία, ακούει τις ανεξάρτητες φωνές, σέβεται τη γνώμη των επαϊόντων, αφουγκράζεται την «αγορά». Με λίγα λόγια, το ψάχνει. Και όταν μια ισχυρή κυβέρνηση ακούει, τότε η δημοκρατία λειτουργεί. Αλλά αυτό είναι το χούι του Μητσοτάκη. Να μην κάνει τίποτα στην τύχη και να λαμβάνει υπόψη του όσο το δυνατόν περισσότερα δεδομένα, σεβόμενος τους δημοκρατικούς κανόνες στο πολιτικό παιχνίδι. Και αυτό ο πολίτης το βλέπει και το τιμά και οι μετρήσεις το καταγράφουν. 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις έχει η συμπεριφορά των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ. Το 84% αυτών, για παράδειγμα, αποδέχεται τα μέτρα αστυνόμευσης των ΑΕΙ την ίδια στιγμή που ο μηχανισμός του κόμματος τα έχει καταγγείλει ως αντιδημοκρατικά. Η διεισδυτική ικανότητα του Μητσοτάκη στους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ δεν είναι τυχαία. Άνθρωποι κεντρώοι, αυθεντικοί πασόκοι που δεν παραμυθιάζονται από «προοδευτικές συμμαχίες» και αν ήταν να πάνε στο ΣΥΡΙΖΑ θα είχαν πάει μόνοι τους, δεν θα περίμεναν κεντρικές συμφωνίες. Στο πρόσωπο του πρωθυπουργού αναγνωρίζουν έναν σύγχρονο κεντρώο φιλελεύθερο πολιτικό, πράγμα που εξασθενίζει τα παραδοσιακά αντιδεξιά τους σύνδρομα. Δεν τον ψηφίζουν, αλλά τον αποδέχονται. Αν χρειαστεί, κάποιοι εξ αυτών δεν θα διστάσουν να επιλέξουν την κάλπη του. Την ίδια στιγμή, σχεδόν ως άσκηση αντίστιξης, η ηγεσία του κόμματος πασχίζει να φαίνεται αριστερή διεκδικώντας τους παλιούς φίλους που πήγαν απέναντι. Αλλά δυστυχώς γι’ αυτήν, εκείνοι πίσω δεν γυρνούν. Έχουν διαβεί τον Ρουβικώνα του ριζοσπαστισμού και το «αριστερό» ΚΙΝΑΛ δεν μπορεί πια να τους γοητεύσει. Έτσι τα αμήχανα αριστερά καλέσματα δεν βρίσκουν αποδέκτες, μένουν μετέωρα και εκθέτουν τους πομπούς τους. Όπως και να το κάνουμε, το ΚΙΝΑΛ δεν είναι κόμμα της μοναδικής στον κόσμο ελληνικής Αριστεράς. Και προκαλεί τουλάχιστον αμηχανία όταν το υποκρίνεται.

Φυσικά και η κυβέρνηση κάνει λάθη. Οι σημερινές συνθήκες είναι πρωτόγνωρα δύσκολες, το ελληνικό πολιτικό περιβάλλον είναι παραδοσιακά δυστοπικό, αλλά και η προηγούμενη πενταετία ήταν εξαιρετικά αρνητική για την προσπάθεια της χώρας να βγει από την κρίση. Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι μια καινούργια κυβέρνηση έχει πάντοτε προβλήματα ρονταρίσματος. H αδράνεια που έδειξε στις αρχές του φθινοπώρου απέναντι στο επερχόμενο δεύτερο κύμα ανέτρεψε την πολύ καλή εικόνα της περσινής άνοιξης. Μας στοίχησε πολλούς αδικοχαμένους συμπολίτες και επέφερε ένα παράξενο «σκληρό lockdown», τόσο σκληρό σαν βούτυρο, τις προεκτάσεις του οποίου βιώνουμε και σήμερα. Και παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση ισχυροποιείται. Διότι ολόκληρη η αντιπολίτευση είναι τόσο άστοχη και αντιφατική που είναι αδύνατο να ψαλιδίσει την κυβερνητική πολιτική ηγεμονία. Πόσοι μπορούν να δώσουν βάση σε τερατολογίες;

Η υγειονομική κρίση φαίνεται να καθυστερεί και τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που ο Κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε. Αν και δεν λείπουν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι το «λιγότερο κράτος» δεν είναι δημοφιλές στην Ελλάδα και ως εκ τούτου καλόν είναι να αποφεύγεται. Οι αποκρατικοποιήσεις, η προσέλκυση μεγάλων άμεσων ξένων επενδύσεων, η μεταρρύθμιση στη δικαιοσύνη, η οριστική διευθέτηση του μεταναστευτικού, η μεγάλη πληγή του ασφαλιστικού, το ενεργειακό και το πραγματικό τέλος της γραφειοκρατίας φαίνεται ότι θα περιμένουν. Αυτές μπορεί να το κάνουν, δεν ξέρω αν η χώρα έχει την πολυτέλεια να περιμένει.

Έτσι η ψηφιοποίηση του κράτους με 450 διαφορετικά έργα αποτελεί σήμερα την πραγματικά μεγάλη μεταρρύθμιση σε εξέλιξη και ο Κυριάκος Πιερρακάκης αξίζει πολλά συγχαρητήρια. Αρκεί να μην ψηφιοποιούμε τη γραφειοκρατία. Ευχάριστα μας ξάφνιασε βέβαια και η επιτάχυνση των αλλαγών στην παιδεία, εκεί που είχαμε απελπιστεί. Η Νίκη Κεραμέως, αφού κέρδισε το στοίχημα της τηλεκπαίδευσης, τώρα τρέχει. Η ΕΡΤ του Κωνσταντίνου Ζούλα δείχνει ανανεωμένη και πραγματικά ψυχαγωγική. Ο Δημήτρης Σκάλκος κάνει το καλύτερο δυνατόν στην απορρόφηση των πόρων του ΕΣΠΑ. Η υπουργοποίηση του ικανού Πάνου Τσακλόγλου δίνει ελπίδες για το συνταξιοδοτικό. Το τεράστιο πρότζεκτ του εμβολιασμού της χώρας προχωράει.

Και ενώ θα περίμενε κανείς η αντιπολίτευση να εγκαλεί την κυβέρνηση για τις αλλαγές που καθυστερούν, τη βλέπουμε να αντιστέκεται και στην παραμικρή μεταρρύθμιση κοινής λογικής. Ακόμα και στα πλέον προφανή που στηρίζει η πλειοψηφία των πολιτών, όπως η πάταξη της βίας στα πανεπιστήμια. Διότι η αριστερή ιδεοληψία δεν της επιτρέπει να δει πέρα από τη μύτη της. Ακόμα και σήμερα, το 2021, η ελληνική αριστερά πιστεύει ότι ο εκσυγχρονισμός της εκπαίδευσης και η ουσιαστικοποίηση των σπουδών είναι αντιδραστική πολιτική διότι εξυπηρετεί την αγορά και τον καπιταλισμό. Λες και τα παιδιά μας σπουδάζουν από χόμπι. Απέναντι σε τέτοια αντιπολίτευση πώς να μην είναι επικυρίαρχος του πολιτικού πεδίου ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Πώς να μην διευρύνει την απόσταση από τον δεύτερο; Πώς να έχει την εσωτερική αντιπολίτευση που πολλοί είχαν προδικάσει προεκλογικά;

Τα πράγματα είναι δύσκολα παγκοσμίως και για την πατρίδα μας ακόμα πιο δύσκολα. Το τέλος της υγειονομικής κρίσης θα μας βρει με χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις νεκρές. Η ανάκαμψη θα είναι δύσκολη και επίπονη. Αλλά βλέπουμε ότι οι πολίτες είναι σχετικά αισιόδοξοι. Και αυτό μεταφράζεται σε στήριξη της κυβέρνησης της χώρας. Ειδικά όταν γυρίζουν το βλέμμα και αντικρύζουν τον πάγκο του πολιτικού μας συστήματος. Θα πάμε με τις ικανότερες δυνάμεις που διαθέτουμε. Άλλο κακό να μην μας βρει.