Δυσαρέσκεια Σαμαρά = Αισιοδοξία για τις συνομιλίες με την Τουρκία

Απ’ όλους τους τομείς της πολιτικής νομίζω πως ο πιο δύσκολος να σχολιάσεις είναι αυτός των εξωτερικών ζητημάτων της χώρας. Είναι τόσα αυτά που είναι άγνωστα (μιλώ για όσους δεν ανήκουμε στο διπλωματικό σώμα της Φεϊσμπουκικής Δημοκρατίας) και τόσοι πολλοί (και τόσο ρευστοί) οι παράγοντες που επηρεάζουν τα ζητήματα των διεθνών σχέσεων που κάνουν σχεδόν κάθε βεβαιότητα να μοιάζει επιπόλαια. Γι’ αυτό και για το ζήτημα των διερευνητικών συνομιλιών με την Τουρκία δεν είχα καμία άποψη. Από τη μια η αποδεδειγμένα κακή συμπεριφορά των γειτόνων και από την άλλη η ανάγκη να συνεννοηθείς μαζί τους γιατί αυτούς έχεις (συν όλα τα άλλα που δεν γνωρίζω και που σίγουρα θα είναι πολλά) με έκαναν να παρακολουθώ σε κατάσταση ΔΞ/ΔΑ.  

Μέχρι που ο Αντώνης ο Σαμαράς εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του.

Μια δυσαρέσκεια που ήταν αρκετή προκειμένου το ΔΞ/ΔΑ να γίνει «αντιμετωπίζω μάλλον θετικά». Βλέπετε η δυσαρέσκεια του Αντώνη του Σαμαρά στα πολύ μεγάλα ζητήματα (όταν δεν έχει όση εξουσία θα ήθελε) είναι μια μάλλον ασφαλής πυξίδα η οποία δείχνει πάντα προς τη λάθος κατεύθυνση βοηθώντας μας έτσι να συμπεράνουμε τη σωστή.

Θυμίζω ότι το μεγάλο άλμα στην πολιτική του καριέρα το έκανε όταν εγκατέλειψε την κυβέρνηση Μητσοτάκη προκειμένου να ηγηθεί του αγώνα για το όνομα του μικρού κράτους στα βόρεια σύνορά μας. Ένα θέμα που αν δεν υπήρχαν οι Σαμαράδες της εποχής θα είχαμε (όπως σωστά είπε τότε ο Κωνσταντίνος ο Μητσοτάκης) ξεχάσει σε 10 χρόνια.

Έτσι έγινε ο δημιουργός ενός μέινστριμ εθνικισμού, σίγουρα όχι τόσο εξωφρενικού όσο ο εθνικισμός των πυροβολημένων της ακροδεξιάς, αλλά σίγουρα επιζήμιος όπως κάθε πολιτική στάση που σκοπό έχει να εκμεταλλευτεί ψυχολογικές παρορμήσεις και όχι να λύσει πρακτικά ζητήματα.

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε ότι ο Σαμαράς ήταν ο πρώτος σύγχρονος «μακεδονομάχος» (ναι, ίσως η λέξη να θέλει ακόμα περισσότερα εισαγωγικά) και ένας από τους βασικούς υπεύθυνους που μια γραφική στάση στα εθνικά ζητήματα, μια στάση που δίνει περισσότερη σημασία στο θυμικό και όχι στο συμφέρον της χώρας, απέκτησε «σοβαρή» πολιτική εκπροσώπηση. Θα μπορούσαμε επίσης να πούμε πως είναι ο πνευματικός πατέρας των γραφικών «μακεδονομάχων» που τόσο μας διασκέδασαν στα συλλαλητήρια εναντίον της συμφωνίας των Πρεσπών.     

Φυσικά μια «ατυχής στάση», όσο μοιραία κι αν είναι για τη χώρα (πτώση κυβέρνησης Μητσοτάκη, άλυτο «μακεδονικό» για πολλά χρονια, πολιτικό προσωπικό δέσμιο της συναισθηματικής μπαρουφολογίας), δεν κάνει υποχρεωτικά τις απόψεις κάποιου σημαδούρα λάθους. Όταν όμως οι «ατυχείς στάσεις» που γίνονται μοιραίες για τη χώρα είναι δύο, τότε, όπως καταλαβαίνετε, το πράγμα αλλάζει.

Και η δεύτερη «ατυχής στάση» του Αντώνη του Σαμαρά ήρθε περίπου 17 χρόνια μετά το ξεκίνημα του «μακεδονικού» αγώνα όταν απόφάσισε πως ο καλύτερος τρόπος να γίνει πρωθυπουργός είναι να ηγηθεί και του αντιμνημονιακού αγώνα.

Ο λάκκος στον οποίο έριξε τη χώρα η χαρούμενη παρέα του Αλέκση ήταν τόσο μεγάλος που καμιά φορά μας κάνει να ξεχνάμε πως ο πρώτος ηγέτης του αντιμνημονιακού μετώπου, αυτός που πρώτος εξαπέλυσε πύρινους λόγους ενάντια στα μνημόνια σε μεγάλο ακροατήριο, δεν ήταν ο άνθρωπος που μέχρι προσφάτως δεν ήξερε ότι η θάλασσα έχει σύνορα, αλλά ο τότε αρχηγός της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς.

Αυτός ήταν που με τα Ζάππεια και την λαϊκίστικη αντίδραση στα αναπόφευκτα (κυρίως εξ αιτίας της καταστροφικής διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή) μνημόνια, πρόσφερε ένα αφήγημα σε όσους είχαν ανάγκη να ακούσουν ότι ο γάιδαρος πετάει αλλά δεν μπορούσαν να το πιστέψουν όταν το άκουγαν από διαφορους περιθωριακούς γραφικούς της πολιτικής. Αυτός ήταν που αφού έκανε μέινστριμ τον εθνικισμό έκανε μέινστριμ και την αντίσταση στην πραγματικότητα, που εκμεταλλεύτηκε με τόσο αδίστακτο (και ανόητο) τρόπο ο Αλέκσης και τα νταούλια του. Φυσικά όταν έγινε πρωθυπουργός, όπως κάθε λαϊκιστής άλλαξε το τροπάρι και ξέχασε τα Ζάππεια, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει.

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, νομίζω ότι μετά την ενόχληση που εξέφρασε ο Αντώνης ο Σαμαράς για τις διερευνητικές συνομιλίες μπορούμε να συμπεράνουμε πως αυτές οι συνομιλίες μπορεί να είναι και για καλό. Και μπράβο τους.