Ο Σταύρος Θεοδώρακης στο νεό του podcast μιλάει για την φύλαξη στα πανεπιστήμια και τους κομματικούς στρατούς με τους φοιτητοπατέρες.
Υπάρχει μια κίνηση που πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί που αμφισβητούν την ανάγκη ύπαρξης πανεπιστημιακής αστυνομίας. Μόλις τελειώσει η καραντίνα και ανοίξουν τα πανεπιστήμια, να πάνε να τα επισκεφθούν! Χωρίς να το έχουν πει στο κόμμα τους, χωρίς να έχουν ειδοποιήσει την νεολαία τους και χωρίς να έχουν ζητήσει ενισχύσεις από την Αστυνομική Διεύθυνση. Να φτάσουν δηλαδή σε ένα πανεπιστήμιο μόνοι τους, άντε και με έναν-δύο ανθρώπους από την φρουρά τους. Να περιηγηθούν στο προαύλιο, να περιπλανηθούν στους διαδρόμους, να μπουν σε ένα αμφιθέατρο. Να μιλήσουν με τους φοιτητές ή όσους τέλος πάντων συναντήσουν, να ανταλλάξουν απόψεις, να διαφωνήσουν, να συμφωνήσουν και… να βγάλουν και μια σέλφι να μας την δείξουν. Μια σέλφι με αυτούς που τυχαία θα συναντήσουν, όχι με στημένα στελέχη των κομμάτων τους - επαναλαμβάνω. Αν το πείραμα πετύχει και οι πολιτικοί βγουν από τα πανεπιστήμια σώοι και αβλαβείς, ναι τότε δεν χρειαζόμαστε πανεπιστημιακή αστυνομία. Όλοι θα έχουμε πεισθεί -βλέποντας και τις σέλφι- ότι πράγματι κανένας κίνδυνος δεν παραμονεύει στους διαδρόμους και τα προαύλια των πανεπιστημίων μας.
Υπάρχει κάποιος που θα το τολμήσει; Και γιατί αυτό δεν έχει γίνει ποτέ μέχρι σήμερα; Γιατί, σαράντα χρόνια τώρα, σε καμία σχολή δεν έχει γίνει ποτέ κάποιαξαφνική, ανεπίσημη επίσκεψη πολιτικού αρχηγού; Γιατί δεν έχει γίνει ποτέ καμία -ούτε μια!- εκδήλωση με την συμμετοχή πολιτικών από διαφορετικές παρατάξεις; Στα αμφιθέατρα οι δεξιοί καλούν τους δεξιούς, οι αριστεροί τους αριστερούς, οι αντιεξουσιαστές τους αντιεξουσιαστές… Κανένας διάλογος δεν γίνεται, καμία σύγκρουση ιδεών και όλοι προστατεύουν τις εκδηλώσεις τους με τα πιο μπρατσωμένα στελέχη τους. Κάποιοι με καδρόνια και κράνη, κάποιοι με ασφαλίτες, κάποιοι με οικοδόμους, κάποιοι με μπράβους της νύχτας. Και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Σαν τους μαφιόζους που μοιράζουν τις πιάτσες.
Όλοι είναι ευχαριστημένοι; Όχι πάντως οι φοιτητές. Αυτοί είναι που υποφέρουν από την βία των μπαχαλάκηδων και το μπούλινγκ των κομματικών παρατάξεων και της κάθε ομαδούλας που αυτοαναγορεύεται σε οργάνωση ή παράταξη.
Σαράντα χρόνια τώρα οι ίδιες περιπέτειες. Από τότε δηλαδή που δόθηκε -και σωστά δόθηκε- στους φοιτητές δικαίωμα συμμετοχής στις αποφάσεις των πανεπιστημίων. Το δικαίωμα αυτό των φοιτητών το άρπαξαν τα κόμματα και το παραχώρησαν στους κομματικούς τους στρατούς. Και κατέληξαν τα πανεπιστήμια να συνδιοικούνται από τους φοιτητοπατέρες, με βάση την κομματική τους δύναμη σε κάθε σχολή. Τόσους η ΔΑΠ, τόσους η ΠΑΣΠ, τόσους η Πανσπουδαστική...
Για να προχωρήσει ένας φοιτητής ήταν προϋπόθεση να συνδεθεί με ένα κόμμα. Έτσι θα είχε μια ανέφελη φοιτητική ζωή με πρόσβαση στις σημειώσεις, με «φιλικούς» καθηγητές, με προσωπική αναγνώριση, με δωρεάν εκδρομές – Μύκονο, Ελαφόνησο, Γράμμο, ανάλογα το κομματικό καπέλο που θα φορούσες. Και οι φοιτητοπατέρες περνούσαν εύκολα τα μαθήματα κι ας μην μπορούσαν να κάνουν σωστά ούτε την πρόσθεση των ψήφων, αφήνοντας εδώ και δεκαετίες ακέφαλη την ΕΦΕΕ. Και μπορεί το 2011 να ψαλιδίστηκαν τα προνόμια των κομματικών παρατάξεων, η μούχλα όμως έχει φτάσει σχεδόν παντού.
Το αστείο λοιπόν με αυτούς που δεν θέλουν να φυλάσσονται τα πανεπιστήμια, είναι το πώς τα παρουσιάζουν. Μιλούν για χώρους ελεύθερης έκφρασηςκαι ευγενούς άμιλλας. Για κυψέλες «νέων ιδεών» και εποικοδομητικής σύγκρουσης ιδεών. Και βέβαια αυτό το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Νησίδες μόρφωσης, με λαμπρά μυαλά και πρωτοποριακή έρευνα, έχουμε. Όμως «αυτό» δεν είναι το ελληνικό πανεπιστήμιο. Αντιθέτως, οι μη κομματικοί καθηγητές, οι φοιτητές, οι ερευνητές, ασφυκτιούν ανάμεσα στη μέγγενη των συγκρουόμενων στρατών.
Και είναι ντροπή να βγαίνουν σήμερα πρυτάνεις και καθηγητέςκαι να λένε «δώστε μας χρόνο να το ξανασυζητήσουμε». Πρυτάνεις και καθηγητές που προσφέρονται να λύσουν άμεσα τα προβλήματα της Ευρώπης και του κόσμου όλου, αλλά στα του οίκου τους ζητούν συνεχώς παρατάσεις. Και από δίπλα να τους κάνουν σιγόντο κάποιοι καθηγητές που διδάσκουν στα ξένα πανεπιστήμια και λένε «εδώ δεν έχουμε αστυνομία». Καθηγητές που λένε την μισή αλήθεια – που είναι χειρότερη από ψέμα. Γιατί όλα τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό έχουν υπηρεσίες φύλαξης. Και σε όλα τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό δεν σουλατσάρεις όπου θέλεις αν δεν έχεις την κάρτα της σχολής. Και σε όλα τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό η αστυνομία μπαίνει ανεμπόδιστα και άμεσα όταν κάποιος παρανομεί, βανδαλίζει ή τραμπουκίζει.
Η φύλαξη βέβαια δεν είναι το μόνο πρόβλημα του ελληνικού πανεπιστημίου. Ούτε το μεγαλύτερο. Είναι όμως το εναρκτήριο. Αν δεν λυθεί αυτό δεν θα λυθεί ποτέ και κανένα άλλο. Σαν την αλφαβήτα που είναι προϋπόθεση για να μάθεις να γράφεις.
14°
