Πολιτικη & Οικονομια

Για τα πολύτιμα παιδιά μας

Αν θέλουμε να μακροημερεύσουμε, απαιτείται ν' αλλάξουμε εμείς και παράλληλα απαιτείται να εκσυγχρονιστεί το δικαστικό μας σύστημα

fanis-ougrinis.jpg
Φάνης Ουγγρίνης
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Παιδιά που κοιτούν έξω από το παράθυρο

Η σεξουαλική επίθεση στη Σοφία Μπεκατώρου, ο ξυλοδαρμός του σταθμάρχη στο Μετρό, οι αντιδράσεις και η παιδεία των Ελλήνων και το δικαστικό σύστημα

«Τα παιδιά μου είναι διαμάντια». «Ήθελε να γίνει τραμπούκος ο σταθμάρχης». Λόγια ανήσυχων γονέων. Μαζί με τις αποκαλύψεις Μπεκατώρου, η συμμορίτικη επίθεση στο Μετρό ήρθε να μας θυμίσει ότι μετά τον ιό, μέσα στο τόσο συμβολικό 2021 θα πρέπει ν' αντιμετωπίσουμε και τη σταδιακή διάλυση της ανευθυνοϋπεύθυνης κοινωνίας μας.

Τις τελευταίες δεκαετίες βασιλεύει γύρω μας η πεποίθηση ότι για όσα κάνουμε ως άτομα δε φταίμε εμείς, φταίνε άλλοι. Ποιοι είναι όμως αυτοί οι «άλλοι»; Ποικίλλουν. Είναι η κακιά η ώρα, τα λάθος πρότυπα, η διαλυμένη οικογένειά μας, το κράτος, τα γκομενικά μας, οι μετανάστες, η κρίση, ακόμη κι ο Εμφύλιος ή η Χούντα για κάποιους κολλημένους. Φυσικά όλες αυτές οι υπεκφυγές δεν συναποτελούν παρά έναν αμυντικό μηχανισμό αποποίησης κάθε ηθικής και ποινικής ευθύνης, ο οποίος όμως τυγχάνει ευρύτατης αποδοχής. Στα μάτια μας, οι Έλληνες είμαστε πάντα παιδιά, τζαναμπέτικα μα καλόψυχα, όπως στις κωμωδίες του '60. Έμμεσα ή άμεσα, η ψευδαίσθησή μας αυτή συντηρείται συστηματικά από ανθρώπους της εκπαίδευσης, της δικαιοσύνης, των μίντια και του πολιτισμού. Μήπως όμως υπάρχει μια αλήθεια σε όλα αυτά; Μήπως όντως στην Ελλάδα οι συνεχείς κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές αιτιολογούν και δικαιολογούν αυτή την πεποίθηση;

Η απλή απάντηση είναι ότι στην κοινωνία μας εκατοντάδες χιλιάδες αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα, όμως ούτε βρίζουν, ούτε δέρνουν, ούτε κλέβουν, ούτε σκοτώνουν. Η εγκληματικότητα υπήρχε από πάντα και δυστυχώς θα συνεχίσει να υπάρχει − εξάλλου ένας βασικός αρχικός λόγος οργάνωσης κοινωνιών ήταν η προστασία των μελών τους από κάθε είδους βία. Προφανώς τα αίτια δεν εντοπίζονται αποκλειστικά στη φτώχεια, στην ανατροφή, στην Παιδεία, στα Μνημόνια, αλλά και κάπου αλλού∙ ειδικά μετά το 2008 έχουμε αποδεχτεί ως κοινωνία την ανευθυνότητα και τον ατομισμό ως φυσιολογικό, ως εθνική ιδιοπροσωπία. Ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε στη χώρα όπου αντιεξουσιαστές και τρομοκράτες κατά κανόνα αρνούνται τις πράξεις που τους αποδίδονται, ενώ κατηγορούν και τις αρχές για τη μη εφαρμογή των νόμων που οι ίδιοι τσαλαπατάνε. Ζούμε στη χώρα όπου υπόδικοι μεγαλοκαταχραστές δεν ντρέπονται να φωτογραφίζονται σε χλιδάτα πάρτι. Ζούμε στη χώρα όπου αντί οι βιαστές να δηλώνουν μεταμέλεια με χαμηλωμένο το κεφάλι, λασπώνουν την υπόληψη των θυμάτων τους με ιταμότητα. Ακολουθώντας αυτό άλλωστε το σκεπτικό, σχεδόν το 50% των τόσο... εύθικτων και φιλότιμων σημερινών Ελλήνων επιμένουν να στηρίζουν κόμματα που στις αρχές τους αποδέχονται τη χρήση της διαβόητης «καλής βίας», κόκκινης ή μαύρης. Η... καλή αυθαιρεσία προτιμάται έναντι των... κακών νόμων.

Αυτές όμως οι αντιλήψεις δεν μπορούν να συντηρηθούν σε βάθος χρόνου διότι, ως αυτοκαταστροφικά παράσιτα, υπονομεύουν τη συνοχή των οργανωμένων κοινωνιών, οδηγώντας τους ξενιστές τους νομοτελειακά σε κατάρρευση. Αυτοπροστατευόμενοι, καλούμαστε ν' αποδεχτούμε εκ νέου ό,τι γνώριζαν καλά οι παππούδες μας: δεν επιτρέπεται να επικαλούμαστε μια βολική θυματοποίηση για ν' αποφύγουμε τις συνέπειες κάθε κολάσιμης πράξης μας, ούτε ν' αποδεχόμαστε την κάθε μορφής αυτοδικία. Επιτέλους οφείλουμε να γίνουμε ενήλικες και να πάψουμε να επιρρίπτουμε αλλού κάθε ευθύνη για τις ατομικές μας επιλογές. Όσο μένουμε προσκολλημένοι στην επικρατούσα αντίληψη, δεν προσπαθούμε να βρούμε λύσεις, προσπαθούμε να μη βελτιωνόμαστε, να μείνουμε βολικά ίδιοι, κι έχει ο Θεός. Αν θέλουμε να μακροημερεύσουμε, απαιτείται ν' αλλάξουμε εμείς και παράλληλα απαιτείται να εκσυγχρονιστεί το δικαστικό μας σύστημα, προσεγγίζοντας το συνολικό πρόβλημα της εν Ελλάδι εγκληματικότητας με αποφασιστικότητα και με νέους, πιο ταιριαστούς τρόπους, όπως η κοινωνική εργασία, η ψυχική θεραπεία και οι ολιγοήμεροι εγκλεισμοί. Ε, ναι, όσο κι αν αυτομαστιγωνόμαστε για τα χάλια μας, η κατάσταση μόνο θα επιδεινώνεται εφόσον οι πολίτες βλέπουν ενόχους να πέφτουν στα μαλακά, μετά από εξαιρετικά μακρόσυρτες διαδικασίες, επειδή συμβαίνει ν' ανήκουν σε ομάδες θεωρούμενες προνομιούχες από την κοινή γνώμη.

Μπορεί δηλαδή να μεταβληθεί αυτή η τόσο ανησυχητική κατάσταση; Η εποχή που το λιντσάρισμα «γερμανοτσολιάδων» έβρισκε θαυμαστές έχει άραγε παρέλθει; Ο καιρός που η λαμογιά ήταν μαγκιά αποτελεί φαινόμενο του χθες; Μήπως το τωρινό φαινόμενο της νεανικής εγκληματικότητας αποδειχθεί παροδικό, όπως η άλλη έξαρσή του το '80; Το παγκόσμιο κίνημα του MeToo θα γκρεμίσει νοοτροπίες αιώνων; Αν αποτελούν κριτήριο, οι περισσότερες δημόσιες αντιδράσεις για τα τελευταία περιστατικά είναι σίγουρα ενθαρρυντικές. Ωστόσο, διαβάζοντας όσα δήλωσαν ανερυθρίαστα παράγοντες της ελληνικής ιστιοπλοϊκής ομοσπονδίας, ο πατέρας κι η μητέρα των θυτών, όπως και ανώνυμοι πολίτες, εμείς οι πιο νέοι γονείς φέρνουμε στο μυαλό μας εκείνους που βλέπουμε τακτικά να επιτιμούν ή να επιπλήττουν δασκάλους, καθηγητές και προπονητές όταν τάχα αδικούν τα πολύτιμα παιδιά τους, ή κουτσομπολεύοντας να λοιδορούν άλλους για τον τρόπο ζωής τους, και μελαγχολούμε. Τι περιμένει άραγε τις κόρες και τους γιους μας; Ξαναπέφτει τότε στα χέρια μας κι ένα ρεπορτάζ από την Ιαπωνία, την καθαρή από κορωνοϊό, ήσυχη, πλούσια και τεχνολογικά υπερσύγχρονη Ιαπωνία, θυμόμαστε λοιπόν ότι τα γιαπωνεζάκια καθαρίζουν υποχρεωτικά κάθε βδομάδα την τάξη τους και τις τουαλέτες του σχολείου τους, διδασκόμενα στην πράξη υπευθυνότητα, πειθαρχία, ομαδική δουλειά και διαφύλαξη του κοινού χώρου. Και τότε αναρωτιέμαι: Θα δεχόμασταν άραγε να λάβουν τέτοια εκπαίδευση και τα δικά μας, πολύτιμα παιδιά; Θα θέλαμε τα ελληνάκια γίνουν λίγο γιαπωνεζάκια;

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.