Ε όχι και λογοκριμένος ο Τραμπ

Με (όχι και τόσο) μεγάλη έκπληξη διαβάζω ότι η απόφαση του Twitter να κλείσει τον λογαριασμό Donald J. Trump@realDonaldTrump που χρησιμοποιούσε ο παράφρων πορτοκαλής θεωρήθηκε από κάποιους συμπολίτες ως λογοκρισία και προσπάθεια φίμωσης του (ευτυχώς όχι για πολύ ακομα) Αμερικάνου προέδρου. Παρότι πιστεύω ότι η φράση «φίμωση του Τραμπ» περιγράφει κάτι τόσο κακό όσο η φράση «κλείσιμο φρεατίου αποχέτευσης», θα πρέπει να καθησυχάσω τους ανησυχούντες υποστηρικτές του εγκληματικά αδίστακτου αυτού ανθρώπου (που μεταμφιέστηκαν σε υποστηρικτές της ελευθερίας του λόγου) και να τους πω πως το είδωλο τους όχι μόνο δεν λογοκρίθηκε, αλλά παραμένει αφίμωτο σαν αδέσποτο λυσσασμένο σκυλί.

Για αρχή, πραγματική λογοκρισία είναι η στέρηση της δυνατότητας να εκφράσεις ή δημοσιεύσεις οπουδήποτε. Αν ο Φώτης φάει ξαφνικά μια πετριά και πιστέψει ότι ο Τραμπ είναι ο σπουδαιότερος ηγέτης του 21ου αιώνα και μου πει ότι δεν θέλει στη Voice το σημερινό «και μπράβο τους» αυτό δεν με κάνει λογοκριμένο. Μπορώ πολύ εύκολα να ανεβάσω το κείμενό μου στο facebook , στο twitter και σε οποιοδήποτε άλλο σάιτ μπορεί να ενδιαφέρεται. Μπορώ ακόμα και να φτιάξω ένα σάιτ μόνο γι αυτό το κείμενο.

Για να είμαι λογοκριμένος θα πρέπει να υπάρχει ο φόβος παρέμβασης μιας κρατικής αρχής η οποία α) θα αναγκάζει εκδότες και επιχειρήσεις να αποφεύγουν τα γραπτά μου και β) θα απειλεί εμένα με τιμωρία κάθε φορά που δημοσιεύω κάτι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή σε κάποιο σάιτ. Με λίγα  λόγια, για να είμαι λογοκριμένος πρέπει να μου έχει απαγορευτεί κάθε δυνατότητα να έρθω σε επαφή με αναγνώστες. Και στον Τραμπ τίποτα τέτοιο δεν έχει συμβεί.

Για αρχή έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το Τwitter μέσω του λογαριασμού President Trump @POTUS που είναι και ο επίσημος λογαριασμός κάθε εν ενεργεία Αμερικανού προέδρου (αυτό για όσους χωρίς να μπουν στον κόπο να ψάξουν, αναρωτήθηκαν «μα είναι δυνατόν να κόβεται το τουίτερ από τον αμερικανο πρόεδρο;»).       

Στη συνέχεια, έχει τη δυνατότητα να φτιάξει όσα σάιτ θέλει που να είναι γεμάτα με τα ψέματα που τόσο πολύ του αρέσουν. Μπορεί να γράψει άλλο ένα ή άλλα 100 βιβλία τα οποία θα κυκλοφορήσουν ελέυθερα. Μπορεί να κυκλοφορήσει ένα album με τραγούδια που θα εξυμνούν τον εαυτό του και τον Κρετινισμό ως πολιτική ιδεολογία. Μπορεί να γυρίσει μια ταινία στην οποία θα διηγείται τη δική του πλευρά των γεγονότων (προτεινόμενος τίτλος «Η Γη γυρίζει γύρω από το μαλλί μου»). Μπορεί να δώσει συνεντεύξεις σε όποιο μέσο επιθυμεί (κι επειδή ακριβώς ΔΕΝ είναι λογοκριμένος τα μέσα θα κάνουν ουρά για μια συνέντευξη του) παρότι στις περισσότερες θα βρεθεί στη δύσκολη θέση να ακούει ότι ο γάιδαρος δεν πετάει.

Με λίγα λόγια ο Ντόναλντ ο Τραμπ έχει το ελεύθερο να εκφραστεί και να επικοινωνήσει με κοινό του με όποιον τρόπο θέλει πλην του προσωπικού λογαριασμού του στο Τwitter (πιθανότατα δεν θα έχει πρόβλημα να φτιάξει άλλον), του Facebook (που έτσι κι αλλιώς δεν πολυχρησιμοποιούσε) και κάποιων υπηρεσιών της Google. Και μάλιστα χωρίς καμία κρατική απειλή πάνω από το κεφάλι του.

Άρα η πεποίθηση κάποιων ότι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών λογοκρίθηκε είναι εντελώς λανθασμένη και παρουσιάζει έναν διασπορέα ψευδών ειδήσεων και μίσους, έναν τύπο που κάλεσε τους ψηφοφόρους του σε εξέγερση για ανατροπή του εκλογικού αποτελέσματος, ως θύμα (καθόλου περίεργο αν κανείς σκεφτεί ότι όλη η καριέρα του Τραμπ βασίζεται στην διαστρέβλωση της πραγματικότητας).   

Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη είναι ότι κάποιες επιχειρήσεις χρησιμοποίησαν το δικαίωμα που τους παραχωρεί ο κάθε χρήστης των υπηρεσιών τους και κατέβασαν έναν λογαριασμό που παραβιάζει τους κανόνες χρήσης τους οποίους οι ίδιες οι εταιρείες έχουν ορίσει. 

Η μόνη σοβαρή συζήτηση (κάπως οξύμωρο που ο Τραμπ μπορεί να γίνει αφορμή για σοβαρή συζήτηση αλλά αυτό διαχρονικά συμβαίνει με τους καραγκιόζηδες που αποκτούν εξουσία) έχει να κάνει με το αν εταιρείες που παρέχουν υπηρεσίες οι οποίες τείνουν να γίνουν (ή έχουν ήδη γίνει) δημόσια αγαθά μπορεί να αντιμετωπίζονται όπως οι υπόλοιπες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Δηλαδή η συζήτηση που θα απαντήσει στην ερώτηση «Το facebook και το twitter και η Google είναι απλώς επιχειρήσεις που παρέχουν μια υπηρεσία όπως χιλιάδες άλλες ή επιχειρήσεις που διαχειρίζονται σχεδόν μονοπωλιακά δημόσια αγαθά και άρα θα πρέπει οι κανόνες της λειτουργίας τους να αλλάξουν εντελώς;».

Κι ενώ, προφανώς, οι περισσότεροι θα απαντήσουμε με ευκολία «το δεύτερο» δεν είμαι σίγουρος πόσοι καταλαβαίνουμε πως μια τέτοια παραδοχή δεν θα οδηγήσει σε περισσότερη ελευθερία «έκφρασης», αλλά σε περισσότερους περιορισμούς τόσο για τις εταιρείες όσο και για τους χρήστες.

 Όχι ότι κάτι τέτοιο είναι απαραιτήτως κακό (μάλλον το αντίθετο), αλλά σίγουρα δεν θα ικανοποιήσει τους συμπολίτες που δεν καταλαβαίνουν πως ελευθερία χωρίς περιορισμούς και δύναμη χωρίς καμία ευθύνη είναι κακοί συνδυασμοί. Και μπράβο τους.