Ανασχηματισμός: Το σημαντικότερο είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκλεισε τ’αυτιά του στις σειρήνες του καλού και του κακού.
Νομίζω ότι θα πρέπει να δώσουμε όλα τα πρέποντα εύσημα στον πρωθυπουργό για την ποιότητα και το εύρος του ανασχηματισμού, για δύο τουλάχιστον λόγους: ο πρώτος είναι διότι δεν υπέκυψε στον βρώμικο εκβιασμό ενός παρασκηνίου το οποίο κάθε τόσο αναδείκνυε το θέμα για να «τακτοποιήσει» δυσαρεστημένους βουλευτές και μη, οι οποίοι πίστευαν και πιστεύουν ότι η κυβέρνηση δεν είναι τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα της μοιρασιάς των οφικίων στους «δικούς» μας τους ανθρώπους, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και αρκετοί άλλοι, κινούμενοι στα παράκεντρα των δομών του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος ή των συνασπισμών εξουσίας. Όχημα βέβαια αυτής της επιχείρησης δεν είναι άλλο από τη δημοσιογραφία των παπαγάλων, την απολύτως δηλαδή κατευθυνόμενη και εξυπηρετούσα -εκτιμώ με το αζημίωτο- όλον αυτόν τον περίγυρο που από την αρχή της κυβερνητικής θητείας (και παλιά και τώρα) διασπείρει «ειδήσεις» διαμορφώνοντας ένα κλίμα και μια ατμόσφαιρα, η οποία υποτίθεται ότι αντανακλά έγκυρες πηγές στου Μαξίμου, αλλά που στην ουσία δεν είναι παρά το μακρύ χέρι των μη υπουργοποιημένων, διότι ως γνωστόν η Βουλή δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο προθάλαμος της υπουργοποίησης κ.ο.κ.
Υπάρχουν βέβαια και οι θεωρίες συνωμοσίας, περί συμφερόντων δηλαδή, που έρχονται από μακριά, από την Κρήτη ας πούμε και ακόμα μακρύτερα, τα οποία συμφέροντα θα θέλανε το υπουργείο πολιτισμού για παράδειγμα, λόγω μιας γνωστής συσχέτισης με τα έργα στο Ελληνικό κτλ., αλλά τις οποίες θεωρίες, αν και κυκλοφορούν ευρύτατα από στόμα σε στόμα, αρνούμαι να συνυπογράψω διότι δεν έχω τις κασέτες. Το σημαντικότερο είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκλεισε τ’αυτιά του στις σειρήνες του καλού και του κακού και δεν «τσίμπισε» με τις παγίδες που έσπερναν φίλοι και εχθροί στο δρόμο του, και μάλιστα όχι με τον αφορισμό «εγώ είμαι το αφεντικό» αλλά με κινήσεις ουσίας και με αλλαγές στοχευμένες και με περιεχόμενο. Αλλαγές που δείχνουν αν μη τι άλλο ότι βλέπει την ορχήστρα και ως καλός μαέστρος κάνει διορθώσεις εκεί που πρέπει και όχι για τα μάτια του φιλοθεάμονος κοινού.
Ο δεύτερος λόγος, για να είμαστε ικανοποιημένοι, είναι ότι εδόθη ένα συμβολικό ράπισμα σε εκείνους που σχετίζονται με το δημόσιο λόγο (και τον οποίο εκπέμπουν σε έντυπα, τηλεοράσεις και ιντερνετικά μέσα) και πιστεύουν ότι είδηση είναι μόνο ο χρόνος των εκλογών και η ώρα του ανασχηματισμού. Γύρω απ’ αυτές τις δυο ημερομηνίες περιστρέφονται δημοσκοπήσεις, αποκλειστικότητες (που αποδεικνύονται μπαρούφα) και ονοματολογίες οι οποίες πρέπει να έχουν και κάτι από ανθρωποφαγία: να δούμε ποιος θα φαγωθεί. Αυτό, με ψυχαναλυτικούς όρους, ενέχει μια διαδικασία διπλής ηδονής: μια κατά την εκλογή του προσώπου της προτίμησής μας, και μια κατά την περίοδο της σφαγής, της αντικατάστασης, της απαξίωσης.
Έτσι η ονοματολογία που διαρρέει, αφήνοντας μάλιστα να εννοηθεί ότι προέρχεται από έγκυρους κύκλους και έμπειρους αναλυτές, προσδίδει κύρος στον εκπέμποντα την είδηση (που είναι όμως απλή εικασίακαι wishful thinking – συγγνώμη, κε Μπαμπινιώτη) ικανοποιώντας ταυτόχρονα τα πιο ευτελή γούστα του κοινού (η αρένα των Ρωμαίων μονομάχων). Ούτε όμως ο φορέας της είδησης, ούτε και ο αποδέκτης φαίνεται να έχουν επί της ουσίας άποψη –γιατί αλλιώς θα την μαθαίναμε– περί του έργου των συγκεκριμένων πολιτικών και περί των κριτηρίων μιας σφαιρικής αξιολόγησης. Ακούς πετυχημένος και δεν ξέρεις σε τι, ακούς ότι είναι στα μαχαίρια αλλά δεν σου λένε με ποιον, ακούς ότι υπάρχουν πολλά παράπονα αλλά δεν έχουν υπογραφή.
Το κακό με όλα αυτά είναι ότι δηλητηριάζουν κατ’ εξακολούθηση την πολιτική ζωή και δεν αφήνουν χώρο σε πραγματικά μεγάλα ζητήματα που περνάνε στα αζήτητα, όπως για παράδειγμα η κατάρρευση της αυτοκρατορίας που έστησε ο (κομμουνιστής) Γιώργος Μπόμπολας -Πήγασος, MEGA, Άκτωρ κτλ.–, η ανώμαλη πτώση των διαδόχων -υιοί Μπόμπολα και αδελφοί Καλλιτσάντση– και η προέλαση των Ολλανδών της Reggeborgh, οι οποίοι ήδη κατέχουν και το 30% της ΤΕΡΝΑ. Μιλάμε δηλαδή για τη μισή Μεταπολίτευση (χρονικά) και οικονομικά για τα μεγαλύτερα μεγέθη του κατασκευαστικού κλάδου. Αν βάλεις στην εικόνα και τα λοιπά πρόσωπα, τις οικογένειες και τους μετόχους, τα χρηματιστήρια και τις offshore, έχεις όχι ένα αλλά πολλά μυθιστορήματα. Που θα μπορούσε να είναι και σε συνέχειες, όπως ο Τσακιτζής. Τα έχει όλα: μπουλντόζες, εργολάβους, πόλεμο φατριών, πολιτική, ΜΜΕ, συγκροτήματα, Πασόκ, Σύριζα, γάμους και κηδείες, αλληλοσφαγές, πολλά λεφτά και μπόλικο συναίσθημα. Έχει όμως και ουσία (το αληθινό πρόσωπο του καπιταλισμού στην Ελλάδα των τελευταίων 50 χρόνων). Ουσία την οποία δεν έχει η ανόητη φιλολογία για ανασχηματισμούς της καταστροφής. Αλλά γι’ αυτά τα άλλα, ίσως βρούμε μια άλλη ευκαιρία.
14°
