Ο τρόπος με τον οποίο οι δύο αυτές ηγετικές φυσιογνωμίες της ανανεωτικής αριστεράς αντιμετώπισαν το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού.
Αν κάποιος δεν κατοικούσε στην ωραία μας χώρα και για κάποιον λόγο σας ρωτούσε να μάθει για την ανανεωτική (ή ριζοσπαστική όπως της αρέσει να αυτοαποκαλείται τα τελευταία χρόνια) αριστερά, το μόνο που θα χρειαζόταν να κάνετε είναι να του διηγηθείτε τη μικρή ιστορία για το πώς αντιμετώπισαν το εμβόλιο και τον εμβολιασμό ο Αλέκσης και ο Γιάνης ο άνθρωπος-παγώνι. Γιατί εκεί βρίσκεται όλη η ουσία, όλα όσα κανείς χρειάζεται να ξέρει, γι’ αυτό που ονομάζεται ανανεωτική αριστερά αντί για «και έτσι και γιουβέτσι» ή «και παπάς και ζευγάς» που όσο να ‘ναι ταιριάζουν καλύτερα ως ονόματα σ’ αυτόν τον μονά-ζυγά δικά μου χώρο.
Ας ξεκινήσουμε με τον Αλέκση. Τον άνθρωπο που χωρίς να ντρέπεται έλεγε τον Νοέμβριο πως «ο Μητσοτάκης πουλάει ελπίδα λέγοντας ότι έχει εξασφαλίσει ένα εμβόλιο που δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί» (ναι, καλά διαβάσατε, τον Νοέμβριο τα έλεγε αυτά) και ο οποίος, πάλι χωρίς να ντρέπεται, πήγε να εμβολιαστεί με αυτό το εμβόλιο που πριν ένα μήνα «δεν είχε ακόμα ανακαλυφθεί».
Ο άνθρωπος που χωρίς ντροπή επένδυσε σε ψέματα τα οποία ενίσχυσαν την αντιεμβολιαστική ανοησία και τον χωρίς σκέψη σκεπτικισμό, τελικά συμμετείχε στον εμβολιασμό των πολιτικών αρχηγών (η θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οι νωπές αναμνήσεις από την τετραετή καταστροφή δεν του επέτρεπαν κάτι διαφορετικό) αλλά ακόμα κι εκεί ο Αλέκσης δεν κατάφερε (και πώς άλλωστε;) να απαλλαγεί από την αδυναμία του να νοιώσει ντροπή και ζήτησε να μην υπάρχουν τηλεοπτικές κάμερες.
Το αίτημα του μπορεί να ήταν θεμιτό υπό άλλες συνθήκες, μόνο που τώρα ο εμβολιασμός των πολιτικών αρχηγών δεν έγινε για να μην χάσει η Βενετιά βελόνι, αλλά για λόγους επικοινωνιακούς και άρα η παρουσία των καμερών ήταν απολύτως απαραίτητη για να επιτευχθεί ο σκοπός. Σκοπός που ΔΕΝ ήταν η προφύλαξη της υγείας του Κυριάκου, του Αλέκση, της Φώφης, του Δημήτρη και του Γιάνη, αλλά η ενδυνάμωση της εμπιστοσύνης του κοινού στο εμβόλιο.
Αλλά ένας τέτοιος σκοπός πάει κόντρα στις προσδοκίες και τις ελπίδες του Αλέκση και του κόμματος του κι έτσι, πάντα χωρίς ντροπή, έβαλε και εκεί το (μικρό ευτυχώς) εμπόδιο που τον έπαιρνε να βάλει.
Πιο κωμικός πάντα, ο ηγέτης του ΜεΡΑ 25, ο άνθρωπος-παγώνι, ξεπέρασε για άλλη μια φορά τον εαυτό του όταν, αφού είχε κάνει το εμβόλιο και χωρίς καμία πραγματική ντροπή δήλωσε πως ντρέπεται κάπως γι’ αυτό το «προνόμιο των λίγων» το οποίο μόλις απόλαυσε.
Ξεπερνώντας την συνήθη (και πάντα χωρίς καμια ντροπή) υποκρισία των αριστερών του χαβιαριού (των ανθρωπων των οποίων η λύσσα με την οποία καταφέρονται εναντίον του καπιταλισμού ξεπερνιέται μόνο από τη λύσσα με την οποία προσπαθούν να κερδίσουν χρήματα, προνόμια και εξουσία στον καπιταλισμό) ο Γιάνης κατάφερε να περιγράψει ως «λίγους προνομιούχους» το νοσηλευτικό προσωπικό και τους ηλικιωμένους οι οποίοι θα προηγηθούν στη διαδικασία του εμβολιασμού. Μετά άρχισε να εγκαλεί, εννοείται χωρίς ντροπή, την κυβέρνηση επειδή δεν φρόντισε να εμβολιαστούν όλοι οι Έλληνες ταυτοχρόνως και λίγο έλειψε να την κατηγορήσει και που το εμβόλιο δεν παρασκευάστηκε στην Ελλάδα.
«Ανοησία» θα πεί κάποιος και δεν θα έχει καθόλου δίκιο. Γιατί αυτό που χωρίς ντροπή είπε ο Γιάνης είναι τόσο ανόητο όσο το να πατήσεις μυρμήγκια σε έναν περίπατό σου. Δεν είναι ανόητο, απλώς δεν τα προσέχεις γιατί δεν σε νοιάζει, ακριβώς όπως και ο Γιάνης δεν προσέχει τι, χωρίς ντρόπη, λέει. Γιατί δεν τον νοιάζει τι σκέφτονται τα μυρμήγκια που τον περιτριγυρίζουν.
Οι δύο αυτές μικρές ιστορίες, ο τρόπος με τον οποίο οι δύο αυτές ηγετικές φυσιογνωμίες της ανανεωτικής αριστεράς αντιμετώπισαν το εμβόλιο, είναι ενδεικτικές του ήθους και του ύφους του χώρου τους. Του χώρου που στην αρχή του σημερινού «και μπράβο τους» χαρακτήρισα «και έτσι και γιουβέτσι», «και παπάς και ζευγάς» και «μονά ζυγά δικά μου» αλλά γράφοντας το κείμενο κατάλαβα ότι ο καλύτερος τρόπος να τον περιγράψεις είναι το «χωρίς ντροπή». Γιατί και στον εμβολιασμό αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι η αδυναμία των στελεχών του να ντραπούν. Και μπράβο τους.
ΥΓ. Είμαι βεβαιος πως κάποι θα αρχίσουν τα «δεν είναι αυτή η πραγματική ανανεωτική αριστερά» αλλά θα το κάνουν μόνο επειδή δεν έχουν ακόμα καταλάβει πως πραγματικό είναι αυτό που υπάρχει στην πραγματικότητα και όχι στις επιθυμίες μας. Και ο Αλέκσης με τον Γιάνη είναι οι αρχηγοί των δύο μεγαλύτερων κομμάτων (και μοναδικών στο κοινοβούλιο) της ανανεωτικής αριστεράς. Είναι δηλαδή οι δύο μεγαλύτερες ηγετικές μορφές του χώρου που «δεν είναι έτσι στην πραγματικότητα».
