Δεν ήμασταν σκιές και όμως γλιστρήσαμε στο στενό. Και δεν ήταν βράδυ, αλλά το πρώτο μεσημέρι του καλοκαιριού που δείχνει σαν αγουροξυπνημένο φθινόπωρο. Περίεργοι τύποι; Α, ναι, οι περισσότεροι θα μας κοιτάζατε με φρύδι σηκωμένο πάνω από ματιά λοξή. Άντε, ελάτε να σας δείξω. «Ίλιον», οδός Τροίας και Πατησίων γωνία. Είμαστε καμιά εικοσαριά άνδρες και μία κυρία. Οι περισσότεροι δεν γνωριζόμαστε. Οι φάτσες είναι συνηθισμένες, αλλά και τόσο ξένες μεταξύ τους. Μη μου ζητάτε να κάνω συστάσεις, δεν τους γνωρίζω όλους. Κάποιος συστήνεται ως «Φονιάς». Επίσης δεν έχω ιδέα για το επάγγελμα και τις πολιτικές πεποιθήσεις τους. Δεν με ενδιαφέρουν.
Είμαστε πρεφαδόροι, παίζουμε πρέφα. Παίρνουμε πρέφα, στην κυριολεξία. Μαζευτήκαμε με την ευκαιρία της έκδοσης βιβλίου υπό τον βαρύγδουπο τίτλο «Το πλήρες εγχειρίδιο της πρέφας». Ναι, ξέρω. Με φαντάζεστε με καβουράκι, κομπολόι, τσιγάρο σκέτο στο στόμα και μουστάκι να βρωμίζει από τον καπνό που φεύγει για το ταβάνι. Μπα, όχι. Αυτά είναι γραφικά για όλους εσάς που νομίζετε ότι η πρέφα θέλει ροζιασμένα χέρια και μυαλό. Πόσο λάθος κάνετε, καημένα μου, ειδικά εσείς της πόκας, με το ουίσκι δίπλα στο τασάκι πάνω στην τσόχα. Πιστεύετε ότι παίζετε χαρτιά; Γατάκια είστε, που τρίβονται στα πόδια του καλού πρεφαδόρου. Αν ξέρεις πρέφα, μπορείς να παίξεις τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα – με το μπριτζ πρέπει να ασχοληθείς στα σοβαρά. Το πρόβλημα είναι ότι μόνο ένας άνθρωπος στον κόσμο ξέρει πρέφα: εγώ. Βέβαια υπάρχουν και μερικές χιλιάδες που πιστεύουν ακριβώς το ίδιο για τον εαυτό τους. Αυτό δεν με απασχολεί. Όμως λιγοστεύουμε. Στα καφενεία παίζουν μπιρίμπα, αδέρφια, το τέλος του κόσμου είναι κοντά. Και τα πιτσιρίκια ασχολούνται με κάτι πόκερ, κάτι Τέξας – δεν θυμάμαι πώς τα λένε. Είναι και το playstation. Έχω τερματίσει όλα τα Grand Theft Auto, πλην του τελευταίου. Τίποτα δεν είναι σαν την πρέφα. Εκτός των άλλων, αν κρατάς το χειριστήριο δεν μπορείς να τσιμπήσεις μεζέ από δίπλα.
Eίπαμε να φτιάξουμε Όμιλο Φίλων Πρέφας. Να βρούμε χορηγό για πρωτάθλημα. Παπούτσια για πρέφα, γιατί όχι; Και να το κάνουμε άθλημα. Ολυμπιακό. Να μπω σημαιοφόρος στο ολυμπιακό στάδιο του Τόκιο το 2020. Συζητάμε επί των κανονισμών. Και ακόμα πιο μέσα. Είναι δόκιμο να υιοθετούμε όρους του μπριτζ; Μήπως πρέπει το «ασόνταμο» να το λέμε και εμείς «φουρκέτα»; Στον τετράφυλλο Ρήγα με Βαλέ τι χαρτί βάζεις κάτω; Τον Ρήγα, φυσικά! Ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα μεσημέρια των τελευταίων μηνών. Και, ναι, αφού έχω ρίξει αρκετά τις απαιτήσεις μου επί του θέματος, θα έλεγα ότι ήταν ένα ευτυχισμένο μεσημέρι. Γιατί έστω για λίγα δευτερόλεπτα έφυγα από το άθλιο κεφάλι μου, όπως η ψυχή στις ταινίες. Αισθάνομαι ακριβώς όπως και εσείς. Τόσο κουρασμένος που βγαίνω από τη σεζόν όπως ο ναυαγός από τη θάλασσα. Και δεν νομίζω ότι είναι τα χρόνια που μαζεύονται. Είναι όσα συμβαίνουν μέσα σε αυτά. Λένε ότι όσο μεγαλώνεις αισθάνεσαι την άμμο στην κλεψύδρα σου να βαραίνει σαν πέτρα, να φεύγει πιο γρήγορα. Δεν νομίζω ότι είναι αυτό. Είναι ο χρόνος που στενεύει και δεν δίνει περιθώριο στην πλήξη.
Συμβαίνουν τόσα πολλά, ακόμα και όταν, στην πραγματικότητα, δεν συμβαίνει τίποτα. Δεν υπάρχει σιωπή, όταν υπάρχει timeline. Δεν μπορείς να ακούσεις την ανάσα σου, γιατί πάντα πρέπει να έχεις σε κάποιον άλλον το αυτί σου. Και στο τέλος δεν βλέπεις τον χρόνο που φεύγει, η προσοχή σου είναι αλλού. Οι εποχές ενώνονται και εναλλάσσονται σιωπηρά. Το καλοκαίρι βλέπει ξεχασμένα πουλόβερ στις κρεμάστρες και ο χειμώνας συναντά βερμούδες στις καρέκλες. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Ζεις περισσότερο από το χρόνο που σου αναλογεί. Η ζωή σου, ακόμα και αν δεν εκτείνεται εις μήκος, διευρύνεται ως προς το πλάτος της, φουσκώνει για να χωρέσει την πραγματικότητά σου. Και κάποια στιγμή, σταματάς για ανάσα στις στροφές των εποχών. Στέκεσαι μπροστά στο καλοκαίρι, όμως πριν ο ήλιος σε κάψει ήδη σου λείπει η βροχή.
18°
