Πάρνηθα-Σούνιο: Τι δεν είναι παραπολιτική

Η παραπολιτική είναι ένας θόρυβος γύρω από τα αυτιά των πολιτών. Με πληροφορίες, παρασκήνιο και κουτσομπολιά συχνά δημιουργεί σύγχυση, εξισώνοντας το ασήμαντο με το σημαντικό. Πολλές φορές στο παρελθόν ο δημόσιος διάλογος εξαντλήθηκε σε ιστορίες γύρω από την προσωπική ζωή των πολιτικών, την ώρα που σημαντικά ζητήματα αγνοήθηκαν ή υποβαθμίστηκαν.

Οι πρόσφατες ιστορίες με τη φωτογράφιση του πρωθυπουργού στην Πάρνηθα και το σπίτι του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Σούνιο έχουν στοιχεία παραπολιτικής, καθώς αφορούν την προσωπική ζωή τους και φαινομενικά δεν συνδέονται με την πολιτική τους παρουσία. Όμως κάτω από την επιφάνεια υπάρχουν και στις δύο περιπτώσεις σημαντικά πολιτικά ζητήματα.

Αν στην Πάρνηθα είχαμε απλώς τηνφωτογράφιση του Κυριάκου Μητσοτάκη χωρίς μάσκα, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια ατυχή στιγμή απροσεξίας σε μια κατάσταση ανεμελιάς. Ο ίδιος παραδέχτηκε το σφάλμα. Αλλά το σημαντικό ζήτημα δεν είναι η φωτογράφιση, είναι αν ήταν νόμιμη η παρουσία του για άθληση στη συγκεκριμένη περιοχή.

Οι ανακοινώσεις του υφυπουργού Νίκου Χαρδαλιά έλεγαν ότι «επιτρέπεται η ατομική άσκηση κοντά στον τόπο της κατοικίας». Τι σημαίνει κοντά; Στα όρια του δήμου, της περιφερικής ενότητας ή κάτι άλλο; Η διατύπωση είναι αδικαιολόγητα ασαφής. Από τον πρωθυπουργό ακούσαμε -για πρώτη φορά και εκ των υστέρων- ότι επιτρέπεται η μετακίνηση για άσκηση εντός της περιφερειακής ενότητας.

Αυτό που προκύπτει από την ιστορία αυτή είναι ότι προσαρμόστηκαν τα όρια των απαγορεύσεων έτσι ώστε να χωρούν την πρωθυπουργική άσκηση. Δηλαδή έχουμε μια αναδρομική ευνοϊκή ερμηνεία για να μην είναι ο πρωθυπουργός παραβάτης των διατάξεων που η κυβέρνησή του επιβάλλει. Η ανάδειξη μιας τέτοιας πολιτικής συμπεριφοράς δεν είναι καθόλου παραπολιτική. Είναι ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα ασυνέπειας.

Παράπλευρη επίπτωση του ξεχειλώματος των απαγορεύσεων είναι η ακύρωση της διαδικασίας των SMS και των βεβαιώσεων μετακίνησης. Οπουδήποτε και αν ελεγχθεί ένας πολίτης, εντός της περιφερειακής ενότητας, είτε πεζός είτε εποχούμενος, μπορεί να ισχυριστεί ότι πηγαίνει για ατομική άσκηση.

Στην  ιστορία με το σπίτι του Αλέξη Τσίπρα  στο Σούνιο το σημαντικό είναι οι βάσιμες υποψίες εικονικότητας του μισθωτηρίου συμβολαίου του. Όταν ένα απλό διαμέρισμα σε μια μη ακριβή περιοχή της Αθήνας νοικιάζεται 400 ευρώ, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι μια προσφάτως ανακαινισμένη μονοκατοικία στο Σούνιο, πάνω στη θάλασσα, νοικιάζεται μόνο 500 ευρώ.

Αν το πραγματικό ενοίκιο είναι μεγαλύτερο και αποκρύπτεται από την εφορία, τότε ο πρώην πρωθυπουργός είναι συνεργός σε φοροδιαφυγή. Αν καλοπροαίρετα απορρίψουμε αυτό το ενδεχόμενο, τότε οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ο ιδιοκτήτης δεν κοίταξε το συμφέρον του και νοίκιασε το ακίνητό του σε εξευτελιστική τιμή, κάνοντας ένα δώρο μεγάλης αξίας στον Αλέξη Τσίπρα. Η ανάγκη για διαφάνεια λέει ότι θα πρέπει τουλάχιστον να γνωρίζουμε ποιος είναι αυτός που κάνει ένα τόσο μεγάλο δώρο στον πρώην πρωθυπουργό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αλέξης Τσίπρας δέχεται δώρο μεγάλης αξίας. Η οικογενειακή κρουαζιέρα του με το κότερο της Κατερίνας Παναγοπούλου, όταν ήταν πρωθυπουργός, κοστίζει πολλές χιλιάδες ευρώ. Πώς μπορεί ένας πρωθυπουργός να δέχεται ένα δώρο τόσο μεγάλης αξίας; Η κρουαζιέρα αυτή κρατήθηκε μυστική και αποκαλύφθηκε ένα χρόνο αργότερα από μέσα ενημέρωσης,. Η απόλαυση του ιδιωτικού πλούτου έγινε κρυφά από τους πολίτες, οι οποίοι δεν είχαν δικαίωμα να γνωρίζουν πού και πώς κάνει διακοπές ο πρωθυπουργός. Μέχρι τότε όλοι οι πρωθυπουργοί έκαναν γνωστό τον τόπο των διακοπών τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο δεν θέλει να γνωρίζουν οι πολίτες πώς ζει, αλλά καλλιεργεί και την εικόνα του παιδιού του λαού που μένει στο νοίκι στην Κυψέλη. Παραπλάνηση μαζί με υποκρισία. Σαν ένας άλλος Νίκος Ξανθόπουλος, είναι αγνός και αμόλυντος από τα πλούτη και μάχεται τις ελίτ. Ενοχοποιεί ηθικολογικά την άνετη ζωή, επιδιώκοντας να ευνοήσει και να εκμεταλλευτεί τον φθόνο απέναντι στον πλούτο. Η υποκρισία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν τοποθετείται κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων και στέλνει τα παιδιά του σε ένα από τα ακριβότερα ιδιωτικά σχολεία. Πρόκειται για συμπεριφορά που παραπέμπει στη νομενκλατούρα, την κομματική ελίτ των κομμουνιστικών χωρών. 

Τίποτα από τα παραπάνω δεν ανήκει στη σφαίρα της παραπολιτικής. Είναι καθαρά πολιτικά ζητήματα. Όπως και στην περίπτωση της Πάρνηθας, ένας πολιτικός ηγέτης δεν μπορεί να αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού όταν πρόκειται για τον εαυτό του. Οι πολιτικοί δεν χρειάζεται να είναι ασκητές. Η σύγχρονη ζωή προσφέρει λίγο-πολύ σε όλους μας χρόνο και χώρο προσωπικής απόλαυσης. Οι πολιτικοί έχουν και εκείνοι δικαίωμα στην ιδιωτικότητα. Η ενασχόληση με την προσωπική τους ζωή είναι συνήθως μέρος της παραπολιτικής. Αντίθετα, πολιτική είναι η αποκάλυψη της ασυνέπειας, της υποκρισίας, της ηθικολογίας και της δωροληψίας.