Ο Κυριάκος Μπερμπερίδης σχολιάζει την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ
Μετά την ήττα στις εκλογές της 7ης Ιουλίου πέρυσι και μετά από ένα διάστημα εσωστρέφειας, θα περίμενε κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προέβαινε στην αυτοκριτική του, αναλύοντας διεξοδικά τους λόγους της ήττας του και εξάγοντας τα αναγκαία συμπεράσματα.
Έχοντας αποκτήσει πια ένα τουλάχιστον βαθμό ρεαλισμού και ωριμότητας λόγω της κυβερνητικής του θητείας, η λογική υπόθεση θα ήταν να στοχεύσει στην οικοδόμηση μιας νέας στρατηγικής μέσα στα πλαίσια μιας θεσμικής αντιπολίτευσης που θα υπαγορευόταν μάλιστα και από την ανάγκη μετατόπισής του προς το κέντρο σε μια διαδικασία εξεύρεσης και εγκόλπωσης μιας κρίσιμης πολιτικής μάζας από το χώρο της κεντροαριστεράς.
Η ραγδαία βελτίωση του οικονομικού κλίματος, οι νέες μεγάλες επενδύσεις, η ψηφιοποίηση του κράτους, η εξαιρετική διαχείριση της κρίσης του Έβρου τον Μάρτιο, οι σημαντικά μειωμένες ροές στο Αιγαίο, η εμπέδωση αισθήματος τάξης και ασφάλειας, η γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας και κυρίως η επιτυχημένη διαχείριση του πρώτου κύματος της επιδημίας έδωσαν στην κυβέρνηση συγκριτικό πλεονέκτημα που αποτυπωνόταν σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις καθώς οι συγκρίσεις ήταν καταλυτικές, φαίνεται όμως ότι αιφνιδίασαν τον ΣΥΡΙΖΑ που μετά την αρχική αμηχανία, και αντί να αντιπολιτευθεί θεσμικά, ξαναγύρισε στην άθλια αντιπολίτευση της περιόδου 2010-2014. Προφανώς αυτό ξέρουν να κάνουν, μέχρι εκεί μπορούν.
Ήδη από την περίοδο του πρώτου κύματος και την ώρα που η χώρα εκθειάζονταν απ’ όλα τα διεθνή μέσα, από τον ΣΥΡΙΖΑ ακούγονταν φωνές με υπόρρητες απειλές που εξέπεμπε το αδιανόητο και παράλογο, «μετά θα λογαριαστούμε».
Εγκαταλείφθηκε και ξεχάστηκε κάποια στιγμή όταν ο κόσμος τους γύρισε την πλάτη.
Ακολούθησε όμως το ακόμα χειρότερο «η δεύτερη φορά αριστερά θα ‘ναι αλλιώς», που άφηνε να εννοηθούν πολύ περισσότερα απ’ όσα έλεγε.
Η μη αναμενόμενη εξέλιξη της επιδημίας με τη χειροτέρευση των δεικτών στο δεύτερο κύμα που αιφνιδίασε πολλά κράτη και κυβερνήσεις, ειδώθηκε εδώ ως θεόσταλτο δώρο που φαίνεται ότι έδρασε ως καταλύτης και επέτεινε τις εξαλλοσύνες φτάνοντας στο σημείο κάποιοι να μιλάνε για «κυβέρνηση-δολοφόνο» και κάποιοι άλλοι να ζητάνε κρεμάλες.
Και όλα αυτά την ώρα που η χώρα παραμένει διαχειριστικά στην πρώτη δεκάδα των χωρών της Ευρώπης και η κυβέρνηση αύξησε τις ΜΕΘ κατά 122%, το προσωπικό του ΕΣΥ κατά 14% και τις δαπάνες υγείας κατά 26% σε σχέση με το 2018 , όταν δηλαδή κυβερνούσε ο Σύριζα.
Δεν πρέπει να υπάρχει προηγούμενο στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία, κόμμα της αντιπολίτευσης, και 16 μόλις μήνες αφότου έχασε 4 συνεχόμενες εκλογές, να ζητά τώρα κρεμάλες για μια κυβέρνηση εν μέσω μάλιστα μιας πρωτόγνωρης παγκόσμιας κρίσης που σκότωσε περισσοτέρους από 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους μέχρι τώρα.
Επιπλέον, μια τέτοια φρασεολογία αποδεικνύει δύο πράγματα πέραν πάσης αμφιβολίας: Μια διεστραμμένη πολιτική αντίληψη περί του πώς πρέπει να λειτουργεί η Δημοκρατία σ’ ένα πολιτισμένο ευρωπαϊκό κράτος όπως η Ελλάδα, αλλά και ότι κάποιοι δεν διδάχθηκαν τίποτε από την ιστορία, το παρελθόν και τα λάθη τους.
Αυτό όμως που ξέχασαν είναι ότι το 2020, δεν είναι 2010, δεν είναι ούτε καν 2014. Οι συνθήκες άλλαξαν, το εκκρεμές της κοινωνίας μετατοπίστηκε προς το κέντρο, η Ελλάδα μετά από 10 χρόνια ταλαιπωρίας βγήκε απ’ τα μνημόνια, ο κόσμος ζητάει ηρεμία, δουλειές και προοπτική.
Και όπως έλεγε και ο Μαρξ, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται από τραγωδία, τότε γίνεται κωμωδία.
*Ο Κυριάκος Μπερμπεριδης είναι μέλος των Τομέων Υγείας & Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας.
Αναδύθηκε με την αναγκαιότητα φυσικού φαινομένου, όταν πολίτες με πολιτική καταγωγή από την Αριστερά οδηγήθηκαν σε μια σπάνια πράξη χειραφέτησης από τον σκοταδισμό της ιδεολογίας
10°
