Όταν επί χρόνια «πουλάς» στους ψηφοφόρους το επιχείρημα «εγώ μένω στην Κυψέλη», είναι λογικό να γίνει μεγάλη κουβέντα με το σπίτι στα Λεγραινά.
Προσωπικά από θέση αρχής πιστεύω πως όλοι οι πρωθυπουργοί είναι έντιμοι. Το αξίωμα αυτό θεωρώ ότι ισχύει στον υπερθετικό βαθμό για τον Αλέξη Τσίπρα. Γνωρίζοντας τον πάρα πολλά χρόνια, έστω και αν η εξουσία αλλοιώνει ή αποκαλύπτει τον άνθρωπο, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για τον προσωπικό του βίο. Δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο για κάποιους από τους στενούς συνεργάτες του, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Οπότε, θα αναρωτηθεί κάποιος/α, γιατί σε ότι έχει να κάνει με τον κ. Τσίπρα, γίνεται τόσος ντόρος για τα σπίτια του, τις διακοπές του, τις (όποιες) επιχειρηματικές συναναστροφές του;
Η απάντηση είναι απλή αλλά και βαθιά πολιτική. Διότι ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός πολιτεύτηκε ηθικολογώντας και δαιμονοποιόντας. Και όπως έλεγε ο Χαρίλαος «ό,τι κατουράς στη θάλασσα το βρίσκεις στο αλάτι».
Οι αντίπαλοί του τον πληρώνουν με το ίδιο νόμισμα, το οποίο έχει αποκτήσει προστιθέμενη αξία από τη στιγμή που ο κ. Τσίπρας έκατσε στην καρέκλα του Μεγάρου Μαξίμου και δεν είναι ο χαμογελαστός νεαρός της «Ανοιχτής Πόλης» που πολλοί συμπάθησαν.
Είναι ένας κορυφαίος πολιτικός παράγοντας, εκ νέου υποψήφιος πρωθυπουργός, με ισχυρές φιλίες και συμμαχίες, αλλά και (πολλούς) φανατικούς εχθρούς.
Όταν μιλάς για τους νταβατζήδες που διαφεντεύουν τις τύχες της χώρας και όλοι ξέρουν ότι με κάποιους από αυτούς είσαι συνδαιτυμόνας ή στενός συνομιλητής, είναι λογικό να σου γυρίσει μπούμερανγκ αυτή η φρασεολογία.
Όταν επί χρόνια «πουλάς» στους ψηφοφόρους το επιχείρημα «εγώ μένω στην Κυψέλη», είναι λογικό να γίνει μεγάλη κουβέντα με το σπίτι στα Λεγραινά.
Όταν επί χρόνια ποινικοποιείς τις σχέσεις με τους επιχειρηματίες, είναι αυτονόητο πως θα γίνει viral η φωτογραφία σου με το πούρο στο κότερο της Κατερίνας Παναγοπούλου.
Ο Αλέξης Τσίπρας, εκτός των άλλων, είναι γνήσιο τέκνο της μεταπολιτευτικής αριστεράς. Για αυτό και κουβαλάει όλα τα συμπλέγματα που έχουν να κάνουν με την αποθέωση της φτώχειας, τους κακούς επιχειρηματίες, το βρώμικο χρήμα, τους έντιμους αριστερούς, τους διεφθαρμένους δεξιούς. Θα του έλυνε πολλά προσωπικά προβλήματα, αν αυτά τα άφηνε πίσω του.
Θα είχαν βουλώσει στόματα αν το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Κυριακή δεν υιοθετούσε τις ανοησίες που έγραψε ο ινστρούχτορας Καρτερός περί σχεδίου της ΝΔ ή fake news των εντύπων του Μαρινάκη αναφορικά με το σπίτι που αποδεδειγμένα νοικιάζει στα Λεγραινά. Με το καλημέρα θα είχε κλείσει το θέμα. Με τα ψέματα που είπαν όχι απλώς το τροφοδότησαν αλλά το γιγάντωσαν.
Το καλοκαίρι του 2018 θα είχε σταματήσει όλη η παραφιλολογία αν ο κ. Τσίπρας έλεγε εξαρχής ότι παραθερίζει στο σκάφος της κυρίας Παναγοπούλου και δεν επικρατούσε όλη αυτή η (ύποπτη όπως αποδείχτηκε) μυστικότητα.
Ακριβώς, λοιπόν, επειδή κουβαλάει όλα τα προαναφερθέντα συμπλέγματα δεν έχει τη δυνατότητα να μιλήσει με ειλικρίνεια όχι μόνο στους πολίτες αλλά και στο κόμμα του. Και επιλέγει συχνά το δρόμο της φθηνής προπαγάνδας, που έχει κοντά ποδάρια.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πλέον ένας μπαρουτοκαπνισμένος πολιτικός. Σε ακριβώς δυο μήνες από σήμερα συμπληρώνει 13 χρόνια στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, εκ των οποίων τα 4,5 χρόνια ήταν πρωθυπουργός. Θα ήταν μεγάλη εξέλιξη για τον ίδιο να αφήσει πίσω του τα συμπλέγματα που κουβαλά. Και τότε θα μπορεί να δει και να αντιμετωπίσει με πιο καθαρά μάτια την πραγματικότητα.
13°
