Αιτία θανάτου: καταναλωτική μανία

Μια από τις πιο στενάχωρες διαπιστώσεις της περιόδου της πανδημίας είναι η διαπίστωση της απροθυμίας ενός μεγάλου αριθμού κατοίκων των δυτικών κοινωνιών να επιδείξουν κοινωνική ευθύνη, πειθαρχία και σοβαρότητα. Κοινωνίες που μέχρι πριν κάποιο καιρό κανείς θα τις έλεγε πειθαρχημένες, μοιάζουν να έχουν μπει σε έναν διαγωνισμό επίδειξης κακομαθησιάς και αυτοκατατροφικού ατομισμού κι εκεί που τις φέρναμε ως παράδειγμα έκπληκτοι τις βλέπουμε να κυριεύονται από το (ελληνικό νομίζαμε) «εγώ έτσι γουστάρω κι άμα σ΄ αρέσει».

Το αποτέλεσμα είναι η προσπάθεια αντιμετώπισης της φονικής πανδημίας να μην έχει να νικήσει μόνο τον κορωνοϊό αλλά και τους εκατοντάδες χιλιάδες (μπορεί και εκατομμύρια) ανεύθυνους/ηλίθιους/αντικοινωνικούς πολίτες των οποίων η συμπεριφορά ξεκινά από την απλή (αλλά εγκληματική) αμέλεια και φτάνει μέχρι την απαίτηση αναγνώρισης του δικαιώματος στον φόνο (γιατί τι άλλο είναι οι διαδηλώσεις εναντίον των μέτρων;).

Αποκορύφωμα αυτής της εντελώς προβληματικής συμπεριφοράς μιας σημαντικής μερίδας κατοίκων των χωρών της Δύσης είναι ο λονδρέζικος συνωστισμός έξω από τα καταστήματα λιανικής την πρώτη μέρα της λειτουργίας τους μετά το λοκ το ντάουν. 

Εν μέσω πανδημίας, εν μέσω του μεγαλύτερου θανατικού που έχει γνωρίσει ο κόσμος από τον Β’ Παγκόσμιο Πολέμο, χιλιάδες Λονδρέζοι στριμώχτηκαν σαν σαρδέλες, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, όχι για να αγοράσουν τρόφιμα που δεν είχαν, όχι για να αγοράσουν φάρμακα που τους ήταν απολύτως απαραίτητα, αλλά για να καταναλώσουν.

Xιλιάδες Λονδρέζοι αδιαφόρησαν για το αν θα κολλήσουν ή θα μεταδώσουν τον κορωνοϊό μόνο και μόνο για να αγοράσουν πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να αγοράσουν μια εβδομάδα, ένα μήνα, ένα χρόνο μετά ή και καθόλου. Αδιαφόρησαν για ζωές και οικονομία μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν την άρρωστη μανία τους για κατανάλωση.

Η στάση αυτή φυσικά είναι μόνο η κορυφή ενός παγόβουνου που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει παράνομα πάρτι, ομαδικά ποδοσφαιρικά πανηγύρια οπαδών ακόμα και σε πόλεις που η πανδημία είχε τσακίσει (θυμηθείτε τους οπαδούς της Αταλάντα να βλέπουν όλοι μαζί μπάλα στα καφέ του Μπέργκαμο και να πανηγυρίζουν αγκαλιασμένοι τα γκολ της ομάδας τους), διαδηλώσεις, αντιεπιστημονικό «σκεπτικισμό» (η λέξη σε εισαγωγικά γιατί είναι οξύμωρο οποιοδήποτε παράγωγο της σκέψης) και απλή αδιαφορία. Ενός παγόβουνου που αποδεικνύει πως η αντιμετώπιση της πανδημίας, εκτός από παθολόγους, λοιμωξιολόγους, εντατικολόγους, αναισθησιολόγους, νοσηλευτές και γενικά όλο το ιατρικό-νοσηλευτικό προσωπικό που στέκεται στην πρώτη γραμμή του πολέμου, χρειάζεται και πολλούς ψυχιάτρους.

Χρειάζεται επιστήμονες οι οποίοι όχι απλώς θα πρέπει να εξηγήσουν το πώς, αργά αλλά σταθερά, οι πλουσιότερες κοινωνίες του κόσμου παραδίδονται σε μια αυτοκαταστροφική απειθαρχία, αλλά να βρουν και τρόπους θεραπείας.

Γιατί ενώ είναι μάλλον προφανές πως η άνευ προγηγουμένου ευμάρεια μέσα στην οποία έζησαν και μεγάλωσαν οι άνθρωποι που ζουν σήμερα στη Δύση, η άνευ προηγουμένου ευκολία και η άνευ προηγουμένου ειρήνη, όλα αυτά τα επιτεύγματα τα οποία μας κάνουν να ξεφυσάμε ανακουφισμένοι που γεννηθήκαμε εδώ και όχι αλλού, είχαν ως παρενέργεια τη δημιουργία πολιτών τόσο κακομαθημένων και τόσο απορροφημένων από το εσωτερικό τους τίποτα, που είναι έτοιμοι να πεθάνουν και να σκοτώσουν μόνο και μόνο για να καταναλώσουν μια ώρα αρχύτερα. Και μπράβο τους.