Τα ψέματα της Κεντροαριστεράς

Όταν λέει ότι θα υποβάλει παραίτηση στα αρμόδια όργανα της ΔΗΜΑΡ ο Φώτης Κουβέλης, το εννοεί ή πρόκειται για τακτικό ελιγμό προκειμένου να μείνει στην ηγεσία παρά την εκλογική συντριβή στο 1,2%;

Όταν εξαγγέλλει ιδρυτικό συνέδριο της «Δημοκρατικής Παράταξης» το φθινόπωρο ο Ευ. Βενιζέλος έχει πράγματι την πρόθεση να συμβάλει στη δημιουργία ενός συμμαχικού σχήματος της Κεντροαριστεράς ή ψάχνει για μια φενάκη;

Όταν στελέχη της ΔΗΜΑΡ αρνούνται την πρόσκληση Βενιζέλου μήπως αυτό που κατά βάθος σκέφτονται είναι να ρίξουν από τώρα γέφυρες με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Όταν άλλα στελέχη της ΔΗΜΑΡ αποδέχονται τη συμμετοχή στο διάλογο χωρίς να βάζουν κάποια συγκεκριμένη προϋπόθεση, μήπως, τελικά, ψάχνουν για κυβερνητική καρέκλα;

Όταν η Φ. Γεννηματά λέει ότι το 8% που πήρε η Ελιά στις ευρωεκλογές είναι το DNA του ΠΑΣΟΚ, μήπως υπαινίσσεται ότι δεν θέλει να πάρει μέρος η Ελιά στις επόμενες εθνικές εκλογές και μήπως ενδιαφέρεται η ίδια για την ηγεσία;

Όταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης λέει ότι «ο ανασχηματισμός χρειάζεται προετοιμασία» μήπως κρύβει ένα άγριο εσωκομματικό παζάρι και μια σκληρή σύγκρουση για τη νομή της εξουσίας;

Όταν ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου αναφέρεται θετικά στο ενδεχόμενο συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ, μήπως βλέπει κάποιον ρόλο για τον εαυτό του που δεν είναι ορατός στους υπόλοιπους;

Αυτά είναι παραδείγματα των πολύ τελευταίων ημερών - η λίστα, αν την εκτείνει κανείς χρονικά, είναι ατελείωτη. Το γεγονός ότι, όταν μιλούν οι πρωταγωνιστές του πολιτικού παιχνιδιού γύρω από την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, αρχίζει η σεναριολογία και η εικοτολογία, όχι πρώτα από τα ΜΜΕ, αλλά από τους συντρόφους τους στο ίδιο ή στο όμορο κόμμα, δείχνει όχι απλώς έλλειμμα αξιοπιστίας, αλλά την εμπεδωμένη αίσθηση ότι άλλα λένε και άλλα εννοούν, άλλα δηλώνουν και άλλα επιδιώκουν, άλλα θέλουν και άλλα εκφράζουν - δηλαδή, ότι λένε είτε μισές αλήθειες είτε ολόκληρα ψέματα.

Για όσους παρακολουθούν από τις μπροστινές κερκίδες είναι σχεδόν αυτονόητη η προσπάθεια ερμηνείας όσων φαίνονται και, πιθανότατα, δεν είναι. Οσοι βρίσκονται σε κάποια απόσταση και δεν γνωρίζουν τις λεπτομέρειες, απλώς διαισθάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι υπάρχει εμπαιγμός.

Η Κεντροαριστερά δεν βρίσκει άκρη και γιατί έχει χάσει κάθε επαφή με την αλήθεια. Καλλιεργούνται πολιτικές φαντασιώσεις για αθροίσματα δυνάμεων που θα γεννήσουν τον ισχυρό τρίτο πόλο, την ώρα που οι διεργασίες διαμορφώνονται με βάση τις προσωπικές ατζέντες. Η ερώτηση «τι σημαίνει αυτό για μένα;» προηγείται κάθε άλλου προβληματισμού. Και να μην είναι κανείς μπροστά στις σχετικές συζητήσεις, το καταλαβαίνει γιατί είναι κάτι ολοφάνερο και γιατί διαφορετικά δεν βγάζουν νόημα αρκετές/πολλές επιλογές και συμπεριοφορές.

Η Κεντροαριστερά δεν βρίσκει άκρη γιατί έχει χάσει κάθε επαφή με την πολιτική. Στο επίκεντρο βρίσκονται οι τακτικισμοί. Τα πρόσωπα και οι διαδικασίες, όχι οι προτάσεις και οι μεγάλες διακυβεύσεις. Αοριστολογίες και γενικολογίες για προγράμματα και εθνικά σχέδια που αναφέρονται σε ένα άδηλο μέλλον την ώρα που κόμμα της Κεντροαριστεράς μετέχει στην κυβέρνηση, ενώ από την Κεντροαριστερά προέρχεται και ο υπουργός Οικονομικών. Γιατί, λοιπόν, η κυβερνώσα Κεντροαριστερά δεν κάνει τώρα αυτά που υπόσχεται για μετά; Γιατί η ΔΗΜΑΡ όταν συμμετείχε στη διακυβέρνηση πήρε μέρος στην άθλια διαδικασία της ποσόστωσης και γιατί δεν άφησε μεταρρυθμιστικό ίχνος; Γιατί μελλοντικά θα κάνουν αυτά που δεν κάνουν τώρα και δεν έκαναν πριν; Με άλλα λόγια, αν πράγματι θέλουν τον μετασχηματισμό της ελληνικής πραγματικότητας που οδήγησε στη χρεοκοπία γιατί δεν ξεκινούν την προσπάθεια σήμερα αλλά περιμένουν πρώτα να γίνει το συνέδριο για τη συγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης;

Μια απάντηση, προφανώς όχι η μοναδική: Γιατί αυτό είναι το εύκολο και το ανώδυνο, είναι επίσης στα μέτρα τους. Τα περισσότερα και μεγαλύτερα είναι υπόθεση άλλων, τον αποκλεισμό των οποίων επιδιώκουν -όχι όλοι- οι επαγγελματίες της Κεντροαριστεράς για να αποφευχθούν δυσάρεστες συγκρίσεις και για να μείνει το παιχνίδι μακριά από αυτά που τους είναι ξένα - αλήθεια και πολιτική, πολιτική της αλήθειας, αληθινή πολιτική.