Μα γιατί αργούν να αποδώσουν τα μέτρα;

Τις τελευταίες ημέρες η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί έκπληκτη να μειώνονται ελάχιστα τα κρούσματα και οι θάνατοι από τον κορωνοϊό παρά τη λήψη μέτρων και την απόφαση για το λοκντάουν. Δυστυχώς η έκπληξή της είναι αντίστοιχης σοβαρότητας με την έκπληξη του ανθρώπου που έχει πηδήξει από το μπαλκόνι και έκπληκτος συνειδητοποιεί ότι το έδαφος πλησιάζει.

Τις τελευταίες ημέρες οι Έλληνες έρχονται για άλλη μια φορά αντιμέτωποι με την πραγματικότητα και συνειδητοποιούν πως η λήψη μέτρων δεν είναι ξόρκι και χρειάζεται η τήρηση και η επιβολή προκειμένου τα μέτρα να είναι κάτι περισσότερο από ευχές.

Τι τελευταίες ημέρες όλο και περισσότεροι συμπολίτες, αντί να αναρωτιούνται «μα γιατί αργούν να αποδώσουν τα μέτρα;», καταλαβαίνουν πως η σωστή ερώτηση είναι «Mα πώς είναι δυνατόν να αποδώσουν μέτρα που δεν τηρούνται και δεν επιβάλλονται με αυστηρότητα;».

Από την αρχή αυτού του λοκντάουν ήταν φανερό πως μόνο με λοκντάουν δεν είχαμε να κάνουμε.

Δεν ήταν μόνο το ότι οι δουλειές που έμειναν ανοιχτές ήταν περισσότερες από όσες στην πρώτη καραντίνα, ήταν κυρίως η αίσθηση, η οποία σιγά-σιγά έγινε βεβαιότητα, πως ο έλεγχος ήταν τόσο πλημμελής όσο και ο έλεγχος για παράνομο παρκάρισμα.

Το αποτέλεσμα είναι πως το λοκντάουν εφαρμόστηκε όπως και κάθε άλλος νόμος στη χώρα: ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε, πήγαινε όπου ήθελε για να συναντήσει όποιους ήθελε και μόνο κάποιοι λίγοι είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στους ανθρώπους που πληρώνονται για να επιβάλλουν τους νόμους, αλλά δεν νιώθουν ιδιαιτέρως άνετα με τη δουλειά τους αυτή.

Κι αυτά στην Αθήνα.

Γιατί, όπως διαβάζω και ακούω από ανθρώπους που ζουν εκεί, στην επαρχία τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Καμία επίδειξη ευθύνης τόσο από τους πολίτες όσο και από τις αρχές που αποτελούνται από ανθρώπους οι οποίοι προτιμούν να μην κάνουν τη δουλειά τους παρά να γίνουν δυσάρεστοι. Κλειστές κοινωνίες που αρνούνται πεισματικά να κάνουν ένα διάλειμμα από την κοινωνική τους ζωή, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι η κοινωνική ζωή θα περιλαμβάνει περισσότερες κηδείες.

Ό,τι δηλαδή συνέβαινε πάντα στη χώρα του κολλητού και του φιλότιμου. Στη χώρα που η καταγγελία της αντικοινωνικής και εγκληματικής συμπεριφοράς είναι ρουφιανιά, ενώ η αντικοινωνική και εγκληματική συμπεριφορά είναι μαγκιά.

Το δεύτερο λοκντάουν απέδειξε ότι η πειθαρχία του πρώτου δεν ήταν τίποτα περισσότερο από φόβος που φύλαξε τα έρμα, μέχρι που τα έρμα ξεθάρρεψαν και τώρα αναρωτιόμαστε τι έχουν ενώ στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι τι δεν έχουν. Γιατί τα έρμα δεν έχουν ούτε ατομική ευθύνη, ούτε και αρχές που να θέλουν να επιβάλλουν με αυστηρότητα τους κανόνες στους ανεύθυνους.

Δεν ξέρω αν η απροθυμία αυστηρής επιβολής των κανόνων ήταν σχεδιασμένη ή αν απλώς οι αρμόδιες αρχές αφέθηκαν να επιβάλλουν τον νόμο με τον γνωστό ανεπαρκή τρόπο τους. Ξέρω όμως ότι καλό είναι να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Και ότι σαν μεγάλα παιδιά πρέπει να καταλάβουμε ότι αν δεν θέλουμε πειθαρχία και επιβολή, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για θάνατο. Χωρίς γκρίνιες και με το θάρρος της επιλογής μας. Και μπράβο μας.  

Υ.Γ.: Το εξαιρετικά ανησυχητικό για το μέλλον είναι πως η ίδια απουσία ευθύνης και αυστηρότητας στην επιβολή των κανόνων παρατηρείται σχεδόν σε όλη τη Δύση της οποίας πολλοί κάτοικοι αναρωτιούνται «πώς τα κατάφεραν στην Ανατολή;» ενώ ξέρουν πολύ καλά την απάντηση: τα κατάφεραν χρησιμοποιώντας ό,τι αργά, αλλά σταθερά, απορρίπτει η Δύση: πειθαρχία, ευθύνη και σοβαρότητα.