Ο Γιώργος Καραμανώλης, Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Παν/μιο Βιέννης, γράφει για το οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα, τη συνεπιμέλεια, τα νέα δεδομένα γονεϊκότητας
Δύσκολα θα βρει κανείς αξίες, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο, που να είναι λιγότερο αμφισβητήσιμες από την ισότητα των ανθρώπων και την ευημερία των παιδιών. Αυτές ορίζουν άλλωστε τα κριτήρια του επιπέδου πολιτισμού και γενικότερα του επιπέδου ζωής μας. Και αυτά ακριβώς είναι που καταπατώνται συστηματικά στην Ελλάδα χρόνια τώρα, όταν στον έναν από τους δύο γονείς επιβάλλεται δικαστικώς αυστηρός περιορισμός στη συμμετοχή του στη ζωή και ανατροφή του παιδιού του σε περίπτωση διαζυγίου – ο ένας γονέας έχει τα παιδιά και ο άλλος κάποια «επικοινωνία». Αυτό συμβαίνει καθημερινά για δεκαετίες στα δικαστήρια της χώρας, αφαιρείται δηλαδή η λεγόμενη επιμέλεια από τον έναν γονέα, με το πρόσχημα ότι ανατίθεται στον έτερο. Πώς είναι όμως δυνατό να αποδίδεται ένα δικαίωμα σε κάποιον που το έχει ήδη;
Οι δικαστές κρύβουν απλώς με τον νομικό τους ευφημισμό ένα έγκλημα, την αναιτιολόγητη αφαίρεση επιμέλειας από έναν γονέα. Για δεκαετίες το ελληνικό δικαστικό σύστημα αφαιρεί ένα κεντρικό αστικό δικαίωμα από έλληνες πολίτες χωρίς να υπάρχει λόγος, χωρίς να τους ελέγχει για κάποιο παράπτωμα, χωρίς να τους εγκαλεί για κάτι, και έτσι «ρυθμίζει», όπως λένε στην ευφάνταστη νομική γλώσσα, την επιμέλεια. Στην πραγματικότητα οι δικαστές απορυθμίζουν τη ζωή των παιδιών, εξαλείφουν έναν γονέα από τη ζωή του παιδιού, συνήθως τον πατέρα, και καθιστούν κυρίαρχο τον έτερο. Ακυρώνουν επίσης γιαγιάδες, παππούδες, θείους και ξαδέλφια της πατρικής πλευράς, γιατί έτυχε να είναι συγγενείς του άνδρα γονέα, ενώ εκείνοι της μητέρας έχουν απεριόριστο δικαίωμα συμμετοχής στη ζωή των παιδιών.
Το αποτέλεσμα είναι τα παιδιά να βιώνουν, εκτός από το διαζύγιο, και τη βάναυση κρίση των δικαστών στις ζωές τους, οι οποίοι δεν εφαρμόζουν τον νόμο, αλλά μία στρεβλή, παρωχημένη νοοτροπία σύμφωνα με την οποία ο ένας γονιός αρκεί για την ανατροφή του παιδιού, και αυτός είναι η μητέρα, και αξιωματικά καλοί είναι οι συγγενείς της μητρικής πλευράς. Οι δευτεροκλασάτοι σύρονται στα δικαστήρια αιτούμενοι «επικοινωνία» με τα παιδιά τους, την οποία οι καλοσυνάτοι έλληνες δικαστές δίνουν με φειδώ, γιατί άλλωστε εκείνοι που δεν έχουν επιμέλεια είναι τουλάχιστον ύποπτοι. Τα παιδιά απορούν που χάνουν έναν γονιό με τις ευλογίες της «δικαιοσύνης», κλαίνε στην αρχή, λυπούνται στη συνέχεια κάθε φορά που είναι να αποχωριστούν τον δευτεροκλασάτο κατά την ελληνική πολιτεία γονιό, μέχρι να μεγαλώσουν και να συνηθίσουν σε αυτή, όπως και σε τόσες άλλες αδικίες.
Δεν είναι έκπληξη που στον επερχόμενο νόμο της κυβέρνησης για την ισότητα των γονιών και την ευημερία των παιδιών αντιδρούν δικαστές και νομικοί. Πώς θα καλύψουν άλλωστε τόσα χρόνια αδικοπραξίας; Τα παιδιά όμως δεν μπορούν να περιμένουν, ούτε μπορούν να βασανίζονται άλλο – ούτε και οι ακρωτηριασμένοι από τους έλληνες δικαστές γονείς.
4°
