Περί Θεού και δαιμόνων

Μετά τις σωρηδόν προσβολές από κορωνοϊό των ιεραρχών, το πείραμα να εμφανιστεί η Εκκλησία ως το ασφαλές καταφύγιο από την επιδημία, κατέρρευσε. Και ναι μεν η Εκκλησία έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της να το περάσει επικοινωνιακά διά της δήθεν κόντρας με την Πολιτεία, αλλά δεν τα κατάφερε. Το μόνο που κατάφερε είναι να εκθέσει σε επιπλέον κίνδυνο απλούς ιερωμένους και πολίτες, που ήταν και παραμένουν καλόπιστοι. Ευχόμαστε πραγματικά το ατόπημα να μην πληρωθεί και με άλλες ζωές, αλλά τουλάχιστον να γίνει μάθημα. Σε ποιους; Όχι βέβαια τους ιεράρχες και την ηγεσία τους που θα κάνουν τα πάντα για να υπερασπιστούν τον οίκο τους, που είναι και οίκος εμπορίου (ελπίδας), αλλά για τους πολιτικούς, ιδιαιτέρως της κυβέρνησης, οι οποίοι αντί να παίρνουν αποστάσεις, μεταλαμβάνουν, ψέλνουν και υποκλίνονται σε χειροφιλήματα. Αυτά, σε περίοδο ειρήνης, θα ήταν απαρατήρητα πταίσματα. Σε περίοδο πολέμου, όπως αυτή που διάγουμε, είναι σοβαρά αδικήματα εναντίον της συνολικής κοινωνίας, πιστών τε και μη. Σε τελευταία ανάλυση τα επεισόδια αυτά είναι και άχρηστα και αναποτελεσματικά. Το κυριότερο: είναι και επικίνδυνα γιατί άθελά τους σηματοδοτούν τη συνάφεια μιας ορισμένης ιδεολογικής σχολής με άλλες εποχές.

Βεβαίως δεν χρειαζόταν ούτε η βιντεοπροβολή στη Βουλή για να μας θυμίσει ότι ο ελληνοχριστιανισμός είναι πάντα εδώ παρών. Δεν χρειαζόταν ιδιαιτέρως τις μέρες αυτές όπου η άλλη θρησκεία –το Πολυτεχνείο ως κιτς αναπαράσταση– εβλήθη εκ των πραγμάτων χωρίς αντιστάθμισμα. Όσοι ζήσαμε την περίοδο εκείνη στο πετσί μας –διότι κυριολεκτικά μας έγδερναν στα υπόγεια– δεν αντέχουμε καμιά επανάληψη, έστω και υπαινικτική, των συμβολισμών και των φορέων τους. Όπως δεν ανεχόμαστε ούτε τον μακαρίτη τον Πουλόπουλο, ούτε τη Μαρινέλλα (στο Ηρώδειο), όχι γιατί προσκύνησαν τη Χούντα, αλλά γιατί μας τη θυμίζουν. Δεν χρειαζόταν, επίσης, διότι δεν θα ανέβει διά της Παναγίας το φρόνημα του στρατού. Όπως δεν μπορούσε να κερδίσει κανέναν αγώνα διά της Παναγίας η Εθνική Ελλάδος του Αναστασιάδη. Κλείνει η παρένθεση.

Όχι βέβαια ότι κι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κάτι το διάστημα που είχε την ευκαιρία. Με τις παλινωδίες για τα θρησκευτικά, με τα πίσω - μπρος στις σχέσεις Εκκλησίας - Κράτους (θυμηθείτε τα περί μισθοδοσίας των ιερέων), με την ανακάλυψη της ορθόδοξης παράδοσης από τον αρχηγό του. Αν η ΝΔ απλώς μας θυμίζει σε ποια χώρα ζούμε και με ποια φαντάσματα παλεύουμε, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κάτι πολύ χειρότερο: μας διαβεβαίωσε ότι η αριστερά ούτε θέλει ούτε ελπίζει σε καμιά αλλαγή, σε καμιά μεταρρύθμιση.

Το ότι η συγκυβερνώσα ιεραρχία ήταν, είναι και θα είναι αντίθετη σε κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού, το ξέραμε, δεν χρειαζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ για να μας το επαληθεύσει. Ας έκανε τουλάχιστον κάτι με την πολυθρύλητη εκκλησιαστική περιουσία των χιλιάδων ακινήτων με τα 10.000 νομικά τους πρόσωπα. Έστω μια κάποια αξιοποίηση. Να μια ιδέα που μου ήρθε τώρα γράφοντας: να μετατρέψει η αρχιεπισκοπή το Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης (που είναι σχεδόν άδειο) σε Κέντρο Αντιλοιμώξεων - ΜΕΘ κ.τ.λ. Όχι με διαγωνισμούς και επισκέψεις του προκαθήμενου στο Κατάρ (2018) προς αναζήτηση επενδυτών, αλλά με fast track και αποτελεσματικότητα. Πού θα βρεθούν τα χρήματα; Μα απ’ τα έσοδα του ΟΠΑΠ, τις εκπτώσεις ΕΝΦΙΑ, τα έσοδα του ΤΑΕΠ (Ταμείο Αξιοποίησης της Εκκλησιαστικής Περιουσίας) και της ΥΔΟΜ (Υπηρεσία Δόμησης της Εκκλησίας της Ελλάδος), τα κονδύλια της ειδικής διαχειριστικής αρχής του ΕΣΠΑ της Εκκλησίας επίσης (ΣΥΜΕΑΝ Α.Ε), με δάνειο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ακόμα και με Κινέζους ΣΔΙΤ οι οποίοι θα το έχουν έτοιμο εντός μηνός.

Το παραπάνω για όσους προτιμούν τις πρακτικές λύσεις από τη μεγάλη πολιτική. Για όσους όμως φίλους αναγνώστες έχουν ακόμα θεωρητικές ανησυχίες, θα πρότεινα να διαβάσουν, ή να ξαναδιαβάσουν τον Ρεζίς Ντεμπρέ, «Ανθρώπων Κοινωνίες - Για να τελειώνουμε με τη θρησκεία» Κέδρος, 2005. Γράφει λοιπόν προς το τέλος (σε ελεύθερη απόδοση): Αν μια μεγάλη γεωλογική, κλιματική ή επιδημική καταστροφή κατέληγε να ερημώσει ολοκληρωτικά τον πλανήτη από τα ζώα του, αφήνοντας μόνο τα έντομα και τους μικροοργανισμούς, ο Ύψιστος θα είχε ακόμη πολλή δουλειά μπροστά του. Τα πάντα θα έπρεπε να ξαναφτιαχτούν... Όμως και το Θείο θα επέστρεφε αυτοστιγμεί στο μηδέν. Πριν και μετά τον άνθρωπο δεν θα υπήρχε τίποτα στο θαμπό μας άστρο, τίποτα εκτός από νέφη, πέτρες και νερό. Δεν θα υπήρχαν ούτε λέξεις για να αποδώσουν στα πράγματα μια οποιαδήποτε ύπαρξη, δε θα υπήρχε ούτε Θεός να μας ξαναφτιάξει.