Το ΚΚΕ, η Εκκλησία και η «ορθοδοξία»

Το πυρηνικό δυστύχημα στο Τσέρνομπιλ, το 1986, προξένησε σοβαρή ρωγμή στο σοβιετικό οικοδόμημα από πολλές πλευρές. Η σοβαρότερη ήταν στην αξιοπιστία ενός συστήματος που επιχείρησε να αποκρύψει από τον υπόλοιπο πλανήτη ένα τραγικό συμβάν, κάτι που στοίχισε πολύ ακριβά σε ανθρώπινες απώλειες αλλά και σε αρνητικές μακροχρόνιες συνέπειες στην οικονομία, την κοινωνία και το κλίμα.

Η ηγεσία του ΚΚΕ προσαρμόστηκε αυτόματα στις ανάγκες στήριξης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» με την απόκρυψη της πραγματικότητας. Με κεντρικό πρωτοσέλιδο άρθρο του στον Ριζοσπάστη και τίτλο «Ψέματα» ο τότε διευθυντής της εφημερίδας Θανάσης Καρτερός κατήγγειλε τα περί πυρηνικού ατυχήματος ως αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, επιστρέφοντας από πασχαλινές εκδρομές στο Κίεβο καθώς το ατύχημα έγινε τη Μεγάλη Εβδομάδα, πέρασαν υποχρεωτικά από ραδιενεργό έλεγχο. Η κύρια έγνοια τους δεν ήταν τόσο αν έχουν προσβληθεί από ραδιενέργεια, όσο να μην γίνει γνωστό στον Τύπο και δυσφημιστεί ο σοσιαλισμός.

Παρόμοιες εικόνες βλέπουμε τις μέρες αυτές να ξετυλίγονται με την στάση των περισσοτέρων ιερέων και ιεραρχών απέναντι στην πανδημία. Μπορεί αρχικά, η ριζική αντίδρασή τους να κάμφθηκε μπροστά στις αποφάσεις και τους νόμους της πολιτείας, ωστόσο η άρνησή τους να εφαρμόσουν τα μέτρα και να συστήσουν στο ποίμνιό τους να τα εφαρμόσει κι αυτό, συνεχίζεται ακλόνητη. Φτάνουν καθημερινά σε γνώση μας τα νέα πως ιεράρχες που νοσούν ή νόσησαν, προσπαθούν να το αποκρύψουν ακόμα και σε βάρος της υγείας τους προκειμένου να μη δυσφημιστεί η «προστατευτική» ιδιότητα της πίστης στον Θεό.

Και στις δύο περιπτώσεις ιδεολογικής και θρησκευτικής ορθοδοξίας το κοινό ζητούμενο είναι ουσιαστικά το ίδιο. Η στάση του ΚΚΕ στη φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου είναι χαρακτηριστική. Η ηγεσία του γνωρίζει ασφαλώς τον μεγάλο κίνδυνο διάδοσης του κορωνοϊού σε συναθροίσεις, δεν διστάζει όμως να διοργανώσει δύο συγκεντρώσεις μέσα στην ίδια μέρα. Η ηγεσία της Εκκλησίας γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι είναι άμεση η απειλή μετάδοσης του ιού στο ευπαθές στην πλειοψηφία του εκκλησίασμα, αρνείται ωστόσο να αμφισβητήσει την ασφάλεια του συγχρωτισμού και του ασπασμού των εικόνων. Το ζήτημα είναι καθαρά υπαρξιακό. Τι λόγο ύπαρξης θα έχει το ΚΚΕ αν κλονιστεί η πίστη στους «αγώνες» ή τι λόγο ύπαρξης θα έχει η Εκκλησία αν κλονιστεί η πίστη στον Θεό;

Τα δύο αυτά κλασσικά παραδείγματα δογματικής ορθοδοξίας δεν είναι δυστυχώς τα μόνα στην ελληνική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Η ακραία πόλωση βαθαίνει, εμφανίζοντας ολοένα και περισσότερα παραδείγματα διχαστικού φανατισμού. Η «Αυγή» προέβλεψε, πριν μερικές μέρες, ότι θα χρειαστεί να ανοίξουν περισσότεροι τάφοι για τα θύματα του κορωνοϊού που έρχονται, αποδεικνύοντας την περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής μπροστά στις αντιπολιτευτικές σκοπιμότητες. Το σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί» συνεχίζει να σφραγίζει την πορεία της χώρας.

Ακόμα και στην περίοδο της πανδημίας που η ενότητα και η συναίνεση είναι η ελάχιστη συνεισφορά στην αντιμετώπισή της, οι διχαστικές ιδεοληψίες καλά κρατούν. Οι κρατιστές μιλούν για την απόλυτη δικαίωσή τους, εκμηδενίζοντας την ανάσα που δίνουν στο σύστημα υγείας οι δυνατότητες του ιδιωτικού τομέα σε υποδομές και ανθρώπινο δυναμικό ενώ την ίδια στιγμή παραγνωρίζουν την καθοριστική συμβολή του στην ανακάλυψη του εμβολίου. Από την άλλη, η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία συνεχίζει να αμφισβητεί την ανάγκη ενός συνολικού κεντρικού σχεδιασμού δράσης για τη διασφάλιση της υγειονομικής προστασίας του συνόλου των πολιτών.

Με την πολυαναμενόμενη έλευση των εμβολίων ο κορωνοϊός θα υποχωρήσει σταδιακά και θα ηττηθεί. Δυστυχώς, η πανδημία του διχασμού και της δογματικής σκοπιμότητας θα συνεχίσει να κυριαρχεί στη ζωή της χώρας και να βάζει εμπόδια στην προσπάθεια να ορθοποδήσει και να προοδεύσει. Το εμβόλιο της κοινής λογικής φαίνεται ότι θα αργήσει ακόμα.