Συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση

Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει προβλήματα σε πολλαπλά επίπεδα, πολλά πρωτόγνωρα στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Η ανάγκη επομένως αποτελεσματικής πολιτικής είναι, πέρα από κάθε συγκυρία, το απόλυτο ζητούμενο. Τα προβλήματα δημόσιας υγείας από την πανδημία, οι συνεπαγόμενες κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις, η αποσάθρωση της παιδείας από τους προηγούμενους ιδεοληπτικούς αναχρονιστές και η διολίσθησή τους στον λαϊκισμό απαιτούν σήμερα πολιτικές εκ βάθρων αναδιάρθρωσης των σχετικών χώρων.

 

Η όποια κυβέρνηση σε αυτές τις οριακές συνθήκες θα ήθελε την έμπρακτη στήριξη των παραγωγικών δυνάμεων αλλά και την παραγωγική, με συγκεκριμένες προτάσεις αντιπολίτευση. Δυστυχώς γι’ αυτήν, αλλά περισσότερο για τη χώρα, η αντιπολίτευση είναι σήμερα κατώτατη των περιστάσεων.

 

Η μείζονα αντιπολίτευση χρησιμοποιεί τη γνωστή συνταγή της επένδυσης στην καταστροφική άρνηση των πάντων, στον διχασμό, στα ψέματα για να επανέλθει στην εξουσία. Ολίγιστοι πολιτικοί, κυρίως του καφενείου και της κομματικής οργάνωσης εφόρου ζωής, απέδειξαν ως κυβερνώντες και συνεχίζουν ως αντιπολιτευόμενοι να αποδεικνύουν την ελλειμματική τους πολιτική προσωπικότητα.

 

Η ελάσσονα αντιπολίτευση αποτελείται κατά πλειοψηφία από γραφικούς παλαιομαρξιστές, απομεινάρια μιας παγκόσμιας μουσειακής κληρονομιάς που βλέπει τον κόσμο με μονόκλ του προηγούμενου αιώνα, εκπεσόντες σοσιαλδημοκράτες που αφού μικρόνοα και μικρόψυχα ξοπέταξαν ό,τι πιο ποιοτικό τους, αδυνατούν να επανεφεύρουν τον εαυτό τους με την προώθηση των όποιων φρέσκων μυαλών τους. Το εναπομένον κομμάτι της αντιπολίτευσης συμπληρώνουν οριακοί, γραφικοί, εθνολαϊκιστές και παθολογικοί νάρκισσοι που βλέπουν τη χώρα ως σκηνή θεάτρου του παραλόγου τους.

 

Η χώρα όμως χρειάζεται σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, μια συντονισμένη, δυναμική, θαρραλέα, αντιλαϊκιστική κυβέρνηση που να ελέγχεται παραγωγικά από μια υπεύθυνη αντιπολίτευση, με συναίσθηση και ενσυναίσθηση της αποστολής της ως διορθωτικός υπηρέτης του τόπου και των πολιτών του και όχι ως εξουσιαστικό συνοθύλευμα εν αναμονή.

 

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας συσπείρωσε μαζί της στις τελευταίες εκλογές ουσιαστικές, ανέστιες προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις πέρα από τον κατεξοχήν της χώρο της συντηρητικής παράταξης. Είναι αυτές που εμπιστεύθηκαν τον νέο αρχηγό της και συμπορεύονται μαζί του. Ενάμιση χρόνο μετά την αλλαγή πορείας της χώρας εξακολουθούν να στηρίζουν την πορεία αυτή, βασιζόμενες στην υιοθέτηση αποτελεσματικών πολιτικών αντιμετώπισης των εξαιρετικών προκλήσεων του μεταναστευτικού, της πανδημίας, της επιθετικής, σαφώς αναθεωρητικής πλέον, πολιτικής της γείτονος. Καθόλου αμελητέα επιτεύγματα.

 

Όμως, το έλλειμμα εποικοδομητικής κριτικής του κυβερνητικού έργου από την αντιπολίτευση μέσω συγκεκριμένων προτάσεων ώστε να διορθώνονται οι εμφανείς πλέον ολιγωρίες, αστοχίες, αδυναμίες της πολιτικής της σε τομείς καθοριστικούς για τον μέλλον, χρήζει πλήρωσης του κενού από τις υπάρχουσες δημιουργικές δυνάμεις που την στηρίζουν.

 

Είναι πλέον ανάγκη οι συμπολιτευόμενες δυνάμεις να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο, συμμετέχοντας στη δημόσια κριτική του κυβερνητικού έργου με μελετημένες προτάσεις. Η εύλογη αναστολή κριτικής δεν αποτελεί πλέον ουσιαστική στήριξη στην κυβέρνηση, ενάμιση χρόνο μετά την εκλογή της. Αντίθετα την αποδυναμώνει και ρίχνει νερό στον μύλο της καιροσκοπικής, ανύπαρκτης αντιπολίτευσης που επενδύοντας στον λαϊκίστικο και στον άδειο καταγγελτικό λόγο περιμένει την επάνοδό της στην εξουσία ως ώριμο φρούτο.

 

Οι δραστηριότητες των διαφόρων δεξαμενών σκέψης αποτελούν σήμερα παρά ποτέ ουσιαστικούς πόλους αναλυτικής και συνθετικής παραγωγής πολιτικής πολύ χρήσιμης για την κυβέρνηση, η οποία έχει μόνο να ωφεληθεί από την ύπαρξή τους. Είναι προφανές ότι δεν θα έχει εσαεί χρόνο διόρθωσης.