Η Αριστερά ποτέ δεν αλλάζει

Η Ελλάδα παράγει περισσότερη αριστερά από αυτήν που μπορεί να καταναλώσει, να αφομοιώσει ή και να απορρίψει. Όταν μάλιστα αυτή η αριστερά είναι και κακής ποιότητας, το πρόβλημα οξύνεται μιας και σήμερα κατέχει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τυγχάνει ανάλογης προβολής. Και ως ποιότητα εννοώ την συνεισφορά της στον έλεγχο της εξουσίας, δηλαδή στη καλή λειτουργία της δημοκρατίας. Δυστυχώς ο θεσμικός της ρόλος έχει πάει στα αζήτητα και το βήμα της λειτουργεί αποκλειστικά ως εφαλτήριο της επιθυμίας για ολική επαναφορά. Και επειδή κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, της απομένει ο μικροκομματισμός. Η έκδηλη αγωνία να εισπράξει ψήφους εν μέσω πανδημίας είτε διασπείροντας τον φόβο είτε καλώντας υπόρρητα σε ανυπακοή απέναντι στα περιοριστικά λόγω πανδημίας μέτρα. Δηλαδή πράγματα όχι μόνο εξ ορισμού αντίθετα αλλά και κοινωνικά επιζήμια. Η πολιτική επένδυση στην πανδημία είναι εδώ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόβλημα να λέει αυτό και το αντίθετό του αρκεί να υπάρχει κόσμος να αγοράσει κάτι από τα δύο, ή και τα δύο. Από τη μια ο τέως υφυπουργός Υγείας προβάλει τον εαυτό του να γλεντά με σύντεκνους σε κλειστό χώρο αρνούμενος επιδεικτικά κάθε μέτρο προστασίας και ο πρόεδρος του κόμματος ουσιαστικά τον καλύπτει. Από την άλλη βγαίνουν διάφορα στελέχη του στα κανάλια και με τη μέθοδο του «άκουσα» και «μου είπαν» προσπαθούν να εμφανίσουν ως αναξιόπιστο το σύστημα Υγείας και να εκφοβίσουν τους πολίτες με fake news. Και για να το αποδείξουν μέχρι και έφοδο σε νοσοκομείο αναφοράς έκαναν.

Γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση καταφεύγει σε τόσο ανόητες πολιτικές; Του στιλ «δεν βαριέσαι, αδερφέ, κόλλησε τον ιό αλλά να ξέρεις θα πεθάνεις αφού δεν υπάρχουν ΜΕΘ και θα φταίει η κυβέρνηση»; Μα διότι γνωρίζει ότι υπάρχει εκεί έξω κόσμος που μπορεί να επηρεάσει. Άνθρωποι που δεν θέλουν να περιοριστούν και ταυτίζονται με τον «λεβέντη γιατρό και πολιτικό» που γλεντά και το μοστράρει. Αλλά και άνθρωποι που φοβούνται μη νοσήσουν βαριά και έχουν αγωνίες για την ικανότητα του συστήματος υγείας. Υπάρχουν και εκείνοι που είναι διχασμένοι και ταλαντώνονται ανάμεσα στα δύο. Για όλους έχει, όχι μόνο ο μπαξές, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στις αρχές του Σεπτέμβρη σύσσωμη η αριστερή αντιπολίτευση, που σήμερα ασκεί ενιαία πολιτική, είχε επικεντρωθεί στη λειτουργία των σχολείων ποντάροντας στον φόβο των γονέων. Ζητώντας επίμονα 15 μαθητές ανά αίθουσα επειδή ακριβώς ήξερε ότι κάτι τέτοιο ήταν ανέφικτο. Τόσες αίθουσες δεν υπήρχαν, ούτε μπορούσαν να φτιαχτούν σε 2 μήνες. Και πάνω σε αυτό υποδαύλισε τις παραδοσιακές φθινοπωρινές καταλήψεις που κράτησαν αρκετά σχολεία κλειστά από 15 έως 45 μέρες. Ελπίζοντας σε μια παν-μαθητική εξέγερση, που όμως δεν ήρθε. Οι καταλήψεις, ως εκδηλώσεις του χαβαλέ, κράτησαν λίγο παραπάνω λόγω της αριστερής πολιτικής κάλυψης και έσβησαν άδοξα με χαμένες δεκάδες διδακτικές ώρες για κάθε σχολείο. Αν η αριστερά νοιαζόταν για την υγεία των παιδιών και την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου, θα ήξερε ότι υπήρχαν εποικοδομητικές λύσεις να προτείνει. Για παράδειγμα, τη μείωση της διάρκειας των ωρών ώστε το σχολείο να λειτουργεί σε δύο βάρδιες από τις 8πμ έως τις 3μμ., ή ακόμα και την τηλεκπαίδευση με τους καθηγητές να διδάσκουν από τις άδειες αίθουσες του σχολείου και το μάθημα να μεταδίδεται μέσω κάμερας και internet σε κάθε σπίτι. Πράγμα που ήθελε χιλιάδες ψηφιακές τάξεις και τα ανάλογα κονδύλια, που όμως δεν θα πήγαιναν χαμένα. Αλλά το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η κατάληψη και η φασαρία και σε αυτά επέμειναν. Τελικά τα σχολεία δεν λειτούργησαν ως ισχυροί αναμεταδότες του ιού και η υπουργός δικαιώθηκε. Χάθηκε όμως η ευκαιρία να δείξει η αντιπολίτευση ένα θετικό πρόσωπο. Αλλά πώς να δείξεις κάτι που δεν έχεις;

Στη συνέχεια και καθώς τα κρούσματα πολλαπλασιάζονταν λόγω της έλλειψης περιοριστικών μέτρων, το αριστερό δάχτυλο έδειξε τις ΜΕΘ και το προσωπικό που δεν επαρκούν, τα χρήματα για την Υγεία που ποτέ δεν φτάνουν και, φυσικά, την επίταξη των ιδιωτικών κλινικών. Μόνο που τον Ιούλιο του 2019 οι κλίνες ΜΕΘ ήταν 557 και το Νοέμβριο του 2020 είναι 1.082 και μέχρι το τέλος της χρονιάς θα γίνουν 1.316. Είμαστε ήδη στον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Και 6.800 άτομα ως επικουρικό προσωπικό προσελήφθησαν και 300 μόνιμοι γιατροί στις ΜΕΘ με πρόσφατη τροπολογία. Διότι, μόνο κέρδος έχει ο πολιτικός που κάνει διορισμούς, πόσο μάλλον σε νευραλγικές θέσεις όπως αυτές της Υγείας σήμερα. Και όλα αυτά δεν τα έκαναν αυτοί ή οι άλλοι αλλά η πατρίδα μας, η Ελλάδα. Και οι κλίνες των ιδιωτικών κλινικών είναι, φυσικά, διαθέσιμες μόνο που πληρώνονται αδρά από το δημόσιο αφού δεν ήρθε ακόμα η ώρα που το κράτος θα δημεύει τις περιουσίες των «κουλάκων».

Από όλη αυτήν τη συνήθη φασαρία δεν κερδίζει αυτός που καταγγέλλει πραγματικές ή ψεύτικες ελλείψεις αλλά αυτός που διορίζει. Τόσα χρόνια πέρασαν αλλά η αριστερά δεν πήρε το μάθημά της. Τη θυμάμαι, στα πέτρινα γι’ αυτήν χρόνια από το 1980 έως το 2005, να ζητάει πιεστικά χιλιάδες διορισμούς στο Δημόσιο. Φυσικά ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ ικανοποιούσαν το αίτημα στο πολλαπλάσιο και εισέπρατταν τη δόξα και τις ψήφους, χαλαρά. Καμιά χώρα δεν μπορεί να έχει από μια ΜΕΘ με τον εντατικολόγο της διαθέσιμη για τον κάθε πολίτη. Η κατάρρευση του συστήματος υγείας λόγω πανδημίας αποφεύγεται μόνο με τη σοβαρή πρόληψη, δηλαδή με αυστηρά μέτρα προστασίας σαν κι αυτά που εφάρμοσαν οι κινέζοι δικτάτορες. Αλλά εκεί η αριστερά τα γυρίζει και δυσφορεί για δήθεν παραβιάσεις της ελευθερίας των πολιτών. Και προβάλλει τον λεβέντη που γλεντάει ελεύθερος με την παρέα του.

Υπάρχουν σοβαρές κυβερνητικές ευθύνες για την εξέλιξη της πανδημίας στη χώρα μας, δίχως άλλο. Και αυτές φαίνονται μεγαλύτερες μετά την επιτυχημένη αντιμετώπιση του πρώτου κύματος. Ήδη κυβερνητικοί παράγοντες παραδέχονται ότι τόσο η δική τους, όσο και οι άλλες κυβερνήσεις, αλλά και η διεθνής επιστημονική κοινότητα, δεν εκτίμησαν σωστά την ταχύτητα διάδοσης του δεύτερου κύματος. Και εδώ χρειαζόταν μια σοβαρή αντιπολίτευση να πιέζει από τον Ιούλιο για αυστηρότερους ελέγχους και ειδικά από τον Σεπτέμβριο για αναγκαία περιοριστικά μέτρα που δεν θα έθιγαν τότε αισθητά την οικονομία. Αλλά η αριστερή αντιπολίτευση, κολλημένη στην στάση και την εξέγερση, μπιζάριζε τις καταλήψεις και τα πάρτι στις πλατείες. Και αύριο θα αποπειραθεί να κάνει πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Όχι φυσικά για να τιμήσει τη μνήμη αλλά για να δείξει την ανυπακοή της εν μέσω πανδημίας. Κάποιοι επενδύουν πολιτικά στη διασπορά του ιού.

Η εθνική ομοψυχία, συναίνεση και συνεργασία αποτελούσαν πάντοτε δεξιά απόκλιση για τους κόλπους της αριστεράς. Πρώτος ο Λεωνίδας Κύρκος μίλησε γι’ αυτά προς μεγάλη του τιμή. Αντιθέτως η διαίρεση, ο διχασμός και το «ποιος-ποιον» συνιστούσαν τη συνεπή αριστερή γραμμή που ισχυροποιούσε την ταξική πάλη, ανέβαζε την επαναστατική συνείδηση και ατσάλωνε το αγωνιστικό φρόνημα των μαζών. Στο αριστερό σύμπαν «όλα αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν». Το 2020 όλα αυτά είναι απλώς γραφικά. Θα ήταν και ανάξια λόγου αν η αριστερά δεν αποτελούσε την πλειοψηφία της αντιπολίτευσης που είναι βασικός πυλώνας του δημοκρατικού πολιτεύματος.