Γιατί ο κ. Τσίπρας δεν θα διαγράψει τον Παύλο Πολάκη, παρότι προσβάλει την ιστορία, την αισθητική και την αξιοπρέπεια του κόμματος.
Η μεταπολίτευση βρίθει παραδειγμάτων ηγετών που ακολούθησαν τη μέθοδο των διαγραφών, προκειμένου να ελέγξουν το κόμμα τους ή να αντιμετωπίσουν την αρνητική εικόνα που εξέπεμπαν στελέχη τους. Παραλλήλως, στα μεγάλα κόμματα υπήρχαν πάντα πρόσωπα που ήταν αφενός η φωνή της συνείδησης της παράταξης αφετέρου αυτοί που έκαναν τη λεγόμενη βρώμικη δουλειά έναντι των αντιπάλων τους. Ενδεικτική η περίπτωση του Βαγγέλη Γιαννόπουλου που το πρωί μάλωνε τους ΠΑΣΟΚους όταν έκαναν παρασπονδίες και το βράδυ φωνασκούσε στα τηλεπαράθυρα κατά της δεξιάς.
Στη δεκαετία του ακραίου λαϊκισμου άνθισαν πάρα πολλά νούμερα, που έκαναν (τηλε)καριέρα και τα οποία η πραγματικότητα ξέβγαλε όταν επήλθε η κανονικότητα και τελείωσε το παραμύθι. Δυστυχώς για το πολιτικό μας σύστημα «ξέμεινε» ένα χαρακτηριστικό πρόσωπο της προηγούμενης περιόδου, το οποίο συνεχίζει να βρίσκεται στον αφρό της επικαιρότητας. Ο λόγος, φυσικά, για τον Παύλο Πολάκη, ο οποίος αποτελεί την πλέον γνήσια φωνή του νεοσυριζαϊσμού.
Η ρητορική προσιδιάζει με την αντίστοιχη των χρυσαυγιτών. Ξημερωβραδιάζεται στα social media και καθυβρίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους, τους δημοσιογράφους, τους επιχειρηματίες, τις ελίτ. Τα περισσότερα από όσα λέει ή γράφει κινούνται στα όρια του νόμου, αλλά δεν τον αντιμετωπίζει σχεδόν ποτέ διότι κρύβεται πίσω από τη βουλευτική του ασυλία. Ένας Ζήκος, για να θυμηθούμε και τον θρυλικό Χατζηχρήστο, με μουστάκι.
Το ερώτημα, ωστόσο, που τίθεται είναι γιατί ο κ. Τσίπρας δεν τον διαγράφει, όπως θα έκανε κάθε αρχηγός με ένα στέλεχος που προσβάλει την ιστορία, την αισθητική, την αξιοπρέπεια του κόμματος και που δίνει την καλύτερη πάσα στους αντιπάλους να πετροβολούν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν τον διαγράφει διότι πολύ απλά ο κ. Τσίπρας δεν διαφωνεί με τον Πολάκη. Εκτός από πολιτικός του φίλος, είναι και προσωπικός του φίλος, μιας και κάνουν μαζί διακοπές τα καλοκαίρια. Όταν τον Ιούνιο του 2019 δινόταν η μάχη της μίας έδρας των Χανίων ανάμεσα στον Πολάκη και τον ευπρεπέστατο Σταθάκη, ο Τσίπρας είχε πάει στα Χανία και είχε στείλει ξεκάθαρο μήνυμα υπέρ του Πολάκη.
Πέραν, όμως, της προσωπικής σχέσης, υπάρχει και κάτι δομικό. Ποιο είναι αυτό; Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και ο τρόπος με τον οποίο ο ίδιος ο κ. Τσίπρας τους «εκπαίδευσε». Η διχαστική λογική, ο συγκρουσιακός λόγος, η στοχοποίηση των αντιπάλων, η δημιουργία τεχνητών διλημμάτων,η εχθρότητα προς τους θεσμούς και τις πάσης φύσεως ελίτ, ενσαρκώνονται πλήρως στο πρόσωπο του αψύ Σφακιανού.
Για αυτό και η μεγάλη πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται ή ταυτίζεται με το λόγο του Πολάκη. «Τους τα λέει», «τους τα χώνει», «τα βάζει με τους ισχυρούς», «πολεμάει και τον πολεμάει το σύστημα», είναι κάποια από τα όσα πιστεύουν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ για τον «Παυλή τους». Μια ματιά στο προφίλ του στα social media, θα επιβεβαιώσει τον θαυμασμό που απολαμβάνει στις μάζες των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα προαναφερθέντα, λοιπόν, εξηγούν τους λόγους για τους οποίους ο κ. Τσίπρας δεν έχει την παραμικρή διάθεση να διαγράψει τον κ. Πολάκη. Θα ήταν σαν διέγραφε τον εαυτό του ή σαν να ακύρωνε όλο το αφήγημα πάνω στο οποίο έστησε την πολιτική του καριέρα από το 2010 και μετά.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως ο αρχηγος του ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να κάνει σαφες ότι η γραμμή Πολάκη είναι η γραμμή του κόμματος, υιοθετώντας και επαναλαμβάνοντας ο ίδιος το απειλητικό «Η επόμενη φορά θα είναι αλλιώς» του πρώην υπουργού.
ΥΓ: Ένας πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ σχολίαζε ότι με αυτή την τακτική -«με τους Πολάκηδες»- ο Αλέξης Τσίπρας έχει, εκτός των άλλων, στόχο να «μπετονάρει» ένα σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων του Ιουλίου του 2019. Να φτιάξει, δηλαδή, ένα σκληρό 20%. Εκτιμούσε ότι αυτή η τακτική είναι σοφή κομματικά, διότι έτσι δεν είναι εύκολο να αμφισβητηθεί ο Τσίπρας. Παραδεχόταν, ωστόσο, ότι έτσι απομακρύνεται πλήρως ο ΣΥΡΙΖΑ από άλλα κοινά και δυνητικούς ψηφοφόρους. Προς επιβεβαίωσή του, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ πέριξ του 20%...
15°
