Ιστορίες από το Lockdown 2, τα ευτράπελα της μετακίνησης 6 και τα λάθη με τα εύκολα συμπεράσματα.
Νωρίς το πρωί της πρώτης Κυριακής του δεύτερου λοκντάουν (lockdown), ετοιμάζομαι να βγω από το σπίτι για μετακίνηση έξι. (σ.σ.: Δέκα μήνες πριν, η παραπάνω φράση θα ήταν μια σκέτη ασυναρτησία). Έχω ήδη φορέσει τα αθλητικά μου, έχω πάρει τα ακουστικά μου, έχω στείλει το SMS...
Έχω πάρει και τη μάσκα μου. Δεν είναι υποχρεωτική για τους δρομείς, αλλά εγώ έχω να τρέξω κανονικά δυόμισι χρόνια, από τότε που ένα ατύχημα, μια εσφαλμένη ιατρική διάγνωση και ένα μυστηριώδες σύνδρομο, με ανάγκασαν να κινούμαι για οχτώ μήνες με πατερίτσες. Η αποθεραπεία ήταν αργή, πολύ αργή και τώρα επιτέλους το πόδι μου είναι καλά. Τόσο ώστε να μπορώ να δοκιμάσω να τρέξω λίγα λεπτά, ανάμεσα σε μεγαλύτερες περιόδους βαδίσματος, κατά τις οποίες θα φοράω μάσκα. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια ιστορική στιγμή για εμένα. Ιστορική και ελπιδοφόρα.
Το πρωινό είναι όμορφο και ο φαρδύς δρόμος μπροστά στο σπίτι μου παντελώς άδειος. Ακούγονται μονάχα τα πουλάκια και τα βήματα ενός ψηλού μεσήλικα δρομέα που πλησιάζει με ρυθμούς Κενυάτη μαραθωνοδρόμου από μακριά, φορώντας διάφορα απαραίτητα και μη αξεσουάρ: Φλούο αντιιδρωτικό μπλουζάκι, κολάν μέχρι τα γόνατα, πανάκριβα παπούτσια, θήκη στο μπράτσο για το άιφον… Μάσκα δε φοράει. Είπαμε, δεν είναι υποχρεωτική.
Ρυθμίζω το χρονόμετρό μου και κάνω να ξεκινήσω. Βλέποντάς τον όμως να φτάνει, απομακρύνομαι όσο μπορώ και περιμένω να περάσει. Ετοιμάζομαι να του κάνω και ένα νεύμα για καλημέρα. Εντάξει, δεν είμαστε στα ίδια κυβικά, αλλά από σήμερα ξαναμπαίνω και εγώ δειλά στην ίδια κοινότητα. Τότε όμως:
«Η μάσκα είναι υποχρεωτική, κύριε!» μου φωνάζει αυστηρά, σκορπίζοντας γύρω του σταγόνες ιδρώτα -ελπίζω όχι και σάλια.
Ξαφνιάζομαι τόσο ώστε ξεχνάω τον ώριμο, μειλίχιο εαυτό μου και αφού του φωνάζω από μακριά πως και εγώ για τρέξιμο έχω βγει, τον στολίζω με έναν διόλου ευγενικό χαρακτηρισμό. Ευτυχώς δε γυρνά για να τσακωθούμε –μου ρίχνει και δυο κεφάλια. Έχει άλλωστε να ακολουθήσει κατά γράμμα το πρόγραμμά του, διαφορετικά θα χάσει τον ρυθμό και θα πέσει φωτιά να τον κάψει. Μου δίνει έτσι την ευκαιρία να σκεφτώ αν φέρθηκα σωστά.
Εντάξει, ποτέ δεν φέρεσαι σωστά όταν βρίζεις κάποιον μέσα στον δρόμο. Και επίσης, αν ελέγχαμε τη φάση στο VAR, θα αποδεικνυόταν πως ο παράτυπος ήμουν εγώ. Εκείνος έτρεχε ήδη, συνεπώς ήταν απολύτως νόμιμος δίχως τη μάσκα. Εγώ θα ξεκινούσα σε δύο δευτερόλεπτα. Άρα… «Ήταν πέναλτι κύριε Πάνο;». «Ο ορισμός του πέναλτι, κυρία μου!»
Από την άλλη, γιατί να μαλώσεις σαν χωροφύλακας έναν, αμάσκωτο έστω, συμπολίτη σου, σ’ ένα παντελώς άδειο δρόμο, δίχως να γνωρίζεις τι κάνει εκεί και γιατί είναι αμάσκωτος –αν και η αθλητική περιβολή του, θα σου επέτρεπε να το υποθέσεις; Ειδικά από τη στιγμή που είσαι και εσύ, έστω και νόμιμα, αμάσκωτος. Δε θα ήταν πιο απλό να απομακρυνθείς λίγο από αυτόν; Γιατί, βέβαια, ο κορωνοϊός δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε δρομείς και μη. Το γεγονός ότι δε φοράμε μάσκα όταν τρέχουμε, είναι μια παραχώρηση, κάτι σαν αναγκαίο κακό (ή καλό, ανάλογα πως το βλέπει κανείς). Ένα μικρό ρίσκο που κρίθηκε πως μπορούμε να πάρουμε, ώστε να μην τρελαθούμε τελείως. Όμως, αν είμαστε θετικοί στον ιό, κάλλιστα μπορούμε να τον μεταδώσουμε στους συνανθρώπους μας. Ειδικά όταν γκαρίζουμε μέσα στη μούρη τους για να τους νουθετήσουμε επειδή, όμοια με εμάς, δεν φορούν μάσκα.
Είναι λάθος να βγάζεις εύκολα συμπεράσματα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν σαφείς ενδείξεις πως ο συγκεκριμένος δρομέας ανήκε σε μια κατηγορία ανθρώπου που πάντοτε υπήρχε, αλλά η τωρινή συνθήκη της έχει δώσει φτερά. Θεωρητικά βρίσκεται στον αντίποδα των αρνητών του κορονοϊού και των κάθε λογής συνωμοσιολόγων. Στην πραγματικότητα, όμως, αποτελεί απλά την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, αφού και οι δύο ανθρωπότυποι αδιαφορούν, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, για τον ορθολογισμό. Ακολουθούν κατά γράμμα έναν συγκεκριμένο νοητικό σχήμα που βασίζεται σε μια απλοϊκή θεώρηση των πραγμάτων, έχοντας απεμπολήσει συνειδητά κάθε έννοια ευελιξίας, ενσυναίσθησης και εν τέλει ανθρωπιάς.
Όπως και να έχει, δρομέα που πέρασες κάτω από το σπίτι μου νωρίς το πρωί της πρώτης Κυριακής του δεύτερου λοκντάουν, ζητώ συγγνώμη που σε έβρισα. Ελπίζω η μικρή μας στιχομυθία να μη σου χάλασε τον ρυθμό και να έπιασες τον υψηλό στόχο που είχες θέσει. Αν και, στην παρούσα φάση, υπάρχουν κάποια πράγματα -πίστεψέ με- πολύ πιο σημαντικά.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
12°
