Μερικές σκέψεις σχετικά με την τάση μας να «αποθηκεύουμε» αγαθά αλλά και την ανάγκη μας η «λίστα» μας να περιλαμβάνει συμπόνια και ανθεκτικότητα.
Η Ελλάδα προετοιμάζεται σύσσωμη για τη «νέα» νέα κανονικότητα λόγω της απότομης διακοπής της… νέας κανονικότητας. Ακολουθούν μερικές σκέψεις σχετικά με την τάση μας να «αποθηκεύουμε» αγαθά αλλά και την ανάγκη, πλέον αυτών, η η λίστα μας να περιλαμβάνει συμπόνια και ανθεκτικότητα.
Λίγες ώρες πριν το δεύτερο πανελλαδικό lockdown, οι συνομιλίες με φίλους και συναδέλφους, σε τόνους που εξέφραζαν έκπληξη και απορία, περιστρέφονταν γύρω από την ξέφρενη καταναλωτική μανία που μας έπιασε, εμάς τους ανθρώπους, λίγες ώρες πριν το lockdown, παρά το γεγονός πως τα καταστήματα θα παρέμεναν ανοικτά (φαρμακεία, σούπερ μάρκετ κ.λπ.).
Αναλώσιμα, ποτά, είδη σπιτιού, ηλεκτρονικά, ακόμη και αυτό το «κάτι» που από καιρό θέλαμε να αποκτήσουμε αλλά απλώς δεν το είχαμε πάρει μέχρι τώρα; Ε, το αγοράσαμε, το πήραμε κι αυτό.
Είναι στη φύση μας, υποθέτω, να εφοδιαζόμαστε, να αποθηκεύουμε. Να προετοιμαζόμαστε όσο το δυνατόν καλύτερα εν αναμονή του αβέβαιου. Τα λειτουργικά συναισθήματα του φόβου, του άγχους και της ανησυχίας μας οδηγούν σε εξίσου λειτουργικές ενέργειες προκειμένου να προστατευτούμε και να διασφαλίσουμε την επιβίωσή μας. Πώς; Με το να αποκτούμε και να αποθηκεύουμε αγαθά.
Παράλληλα, είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας να φοβόμαστε την απώλεια ελέγχου και να ανατρέχουμε διαρκώς σε κάθε αρχέγονη και ενστικτώδη πράξη ώστε να ικανοποιούμε αυτή τη διαρκή μας ανάγκη και να διατηρούμε αυτόν τον έλεγχο. Έχοντας πράγματα, διασφαλίζοντας δηλαδή ότι δεν θα ξεμείνουμε από αυτό και εκείνο και το άλλο, μας κάνει να νιώθουμε πως έχουμε τον έλεγχο και την κυριότητα της καθημερινής μας ρουτίνας. Ειδικά όταν όλοι οι γύρω μας περνούν και εκείνοι από την ίδια αυτή φάση: «Από τον φόβο στο απόθεμα και από το απόθεμα στον έλεγχο».
Δεν έχουμε ανάγκη μόνο τα υλικά αγαθά, ειδικά κατά την περίοδο του απαγορευτικού μιας καραντίνας. Έχουμε ανάγκη από όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν την αλληλεπίδρασή μας με τους άλλους ανθρώπους και τα οποία στερούμαστε κατά τη διάρκεια της. Εδώ εμφανίζεται η αίσθηση της απώλειας του ελέγχου. Και αυτή η δυσφορία που νιώθουμε; Αυτό είναι θλίψη. Ξανά!
Και αυτή η θλίψη έρχεται με διάφορες μορφές και εντάσεις. Απώλεια επαφής, απώλεια βεβαιότητας, απώλεια κανονικότητας. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το διαχειριστούμε. Συνεχίζοντας προς τα εμπρός ενώ ταυτόχρονα διασχίζουμε, με κόπο, όλα τα στάδια της θλίψης (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και αποδοχή) και φτάνουμε εν τέλει στην πραγματικότητα με πλήρη επίγνωση, δίνοντάς της νόημα.
Επομένως, πρέπει να δημιουργήσουμε αποθέματα και για αυτά. Τα ψυχικά, πνευματικά και συναισθηματικά αγαθά.
Να αποθηκεύσουμε ικανοποιητικές δόσεις («τόσο, όσο» που έλεγε πάντα και η γιαγιά μου) ενδοσκόπησης που θα μας επιτρέψουν να αποδεχτούμε και να αντιμετωπίσουμε αυτό που συμβαίνει. Να εφοδιαστούμε με επαρκείς ποσότητες ψυχικής ανθεκτικότητας, που θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε να προσπαθούμε και να βρούμε νόημα σε αυτό που έρχεται μετά την αποδοχή των όσων συμβαίνουν. Αλλά, κυρίως, να εφοδιαστούμε με συμπόνια και κατανόηση που θα μας επιτρέψουν να αναγνωρίσουμε και να αισθανθούμε το ίδιο βαθιά αυτά που αισθάνονται οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι συνάνθρωποί μας.
