Ο Ανδρέας Ε. Παπαδόπουλος σχολιάζει τις δηλώσεις του Κώστα Σημίτη για τον ρόλο της αντιπολίτευσης, του Αλέξη Τσίπρα (ΣΥΡΙΖΑ) και της Φώφης Γεννηματά (ΚΙΝΑΛ)
Αναφερόμενος στον κ. Κώστα Σημίτη ένας σημαντικός αναλυτής σχολίασε πως «τον αποθεώνουμε γιατί λέει τα αυτονόητα». Έχω την αίσθηση πως ένα από τα (πολλά) προτερήματα του πρώην πρωθυπουργού είναι ακριβώς αυτό, η κοινή λογική. Μια κοινή λογική που τόσο απουσιάζει από το πολιτικό μας σύστημα, για αυτό και πολλοί αγαλλιάζουμε όταν ακούμε τον κ. Σημίτη.
Πάμε, όμως, και στην ουσία του άρθρου του (ΝΕΑ, 7 Νοεμβρίου 2020) υπό τον τίτλο «Αντιπολίτευση;», που προκάλεσε αρκετές συζητήσεις και ερμηνείες, οι περισσότερες κοντόφθαλμες, με μπόλικη δόση, όπως συνηθίζεται στην περίπτωσή του, παραπολιτικής συνωμοσίας.
Το πρωτοφανές γεγονός της πανδημίας ενδείκνυται για αντιπολίτευση, αναρωτήθηκε. Ναι, απλώς το ερώτημα είναι τι είδους αντιπολίτευση, πρόσθεσε, εξηγώντας επακριβώς τι πρέπει να κάνουν τα κόμματα όταν υπάρχει μείζονα κρίση, πόσω μάλλον η συγκεκριμένη που δεν έχει προηγούμενο.
Διότι το πρόβλημα είναι ότι στη χώρα μας η αντιπολίτευση λέει τα πάντα και τα ανάποδα. Ας πάρουμε το παράδειγμα του τουρισμού. Πόσες συζητήσεις την περασμένη άνοιξη για το τι θα γίνει με τους ανθρώπους που σχετίζονται με τον τουρισμό, πώς θα ζήσουν, πόσα θα χάσει το ΑΕΠ μας κ.ά. Μόλις «άνοιξε» ο τουρισμός, ακούσαμε τα αντίθετα. Κακώς άνοιξαν τα σύνορα, πώς άνοιξαν τα σύνορα, οι τουρίστες έφεραν τον κορωνοϊό, στα ξενοδοχεία υπάρχει συνωστισμός κ.λπ.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν ακούς τίποτα ουσιαστικό εκτός από τις εύκολες λύσεις: Προσλήψεις, προσλήψεις, προσλήψεις. Λεφτά, λεφτά, λεφτά. Χαίρω πολύ. Τίποτα, δηλαδή, επί της ουσίας και πολύ περισσότερο τίποτα που να δυσαρεστεί τις μάζες. Όλοι χαϊδεύουν τα παιδιά που θέλουν να ξεσκάσουν και πάνε στις πλατείες. Όλοι τρέμουν να μιλήσουν για τις εγκληματικές ευθύνες των παππάδων. Οι ίδιοι που φωνάζουν «πού είναι η αστυνομία», μετά καταγγέλλουν το αστυνομικό κράτος που επιβάλει την τάξη. Ας μην μιλήσουμε, δε, για τις βλακείες που ακούστηκαν για τα σχολεία, όταν όλες οι προηγμένες χώρες στον κόσμο έκαναν, πάνω κάτω, τα ίδια.
Στις σύγχρονες δημοκρατίες η δύναμη βρίσκεται στο αίσθημα ευθύνης του πολίτη, στην έννοια της ατομικής ευθύνης. Τόσο από τον πρωθυπουργό όσο και από τους ανθρώπους του ΕΟΔΥ αυτό ζητήθηκε και μάλιστα ο σπουδαίος κ. Τσιόδρας το έκανε με έντονα συναισθηματικό τρόπο, μήπως και ενεργοποιήσει περισσότερο κόσμο. Αυτό στηλιτεύτηκε γιατί, λέει, ρίχνουν τις ευθύνες στους πολίτες. Λες και μπορεί δίπλα στον καθέναν μας να βρίσκεται ένας αστυνομικός και να μας επιβάλλει να φοράμε μάσκα, να κρατάμε αποστάσεις ή να πλένουμε τα χέρια μας.
Η ιστορία θυμίζει αυτόν που φωνάζει στις τηλεοράσεις «πού είναι το κράτος», ενώ ευθύνεται για τη φωτιά που μπήκε από τα κλαδιά στον κήπο του.
Ο κ. Σημίτης ζήτησε, λοιπόν, από την αντιπολίτευση να γίνει σοβαρή. Όχι να ακυρωθεί, όπως ανοήτως σχολίασαν κάποιοι, αλλά να παίξει τον ρόλο της. Ιδίως σε ένα θέμα που δεν αντέχει φθηνιάρικη κριτική, καθώς εδώ διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές και όχι οι αυξομοιώσεις στα ποσοστά των δημοσκοπήσεων.
Στον ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να πουν τις συνήθεις ανοησίες για χείρα βοηθείας στον Μητσοτάκη. Εδώ από το πρωί ως το βράδυ ο Πολάκης και φερέφωνά τους βρίζουν τον Τσιόδρα, στον Σημίτη θα κολλήσουν;
Εκεί που ευελπιστώ να τον ακούσουν είναι στο Κίνημα Αλλαγής. Επειδή, εκτός όλων των άλλων, δεν έχουν το παραμικρό να χρεώσουν στον πρώην πρωθυπουργό. Αντιθέτως, ξέρουν πολύ καλά πως για πόσα πράγματα συνειδητά δεν μιλά αποκλειστικά για λόγους κομματικού πατριωτισμού.
