Το post της ημέρας: Ιωάννης Λιάσκος

«Τον Trump τον γνωρίσαμε στις αρχές της δεκαετίας του '90 (όπως και ο περισσότερος κόσμος) επειδή το διαζύγιό του με την τότε σύζυγό του Ivana (πρώην μοντέλο από την Τσεχία ) μονοπωλούσε τις σκανδαλοθηρικές στήλες των εφημερίδων, περιοδικών και των αντίστοιχων τηλεοπτικών εκπομπών της εποχής πριν το internet. Το θέμα έπαιζε τόσο συχνά που το ζευγάρι μπήκε στην κατηγορία celebrities παγκόσμιου βεληνεκούς, ως η κωλοπετσωμένη ζωντοχήρα που διεκδικεί τη μισή από την τεράστια περιουσία του εκατομμυριούχου που πλασαριζόταν τότε ως αυτοδημιούργητος.

Εκ των υστέρων βέβαια μάθαμε ότι στην πραγματικότητα ξεκίνησε με την επιχείρηση διαχείρισης ακινήτων του μπαμπά του και την χρησιμοποίησε για να χρηματοδοτήσει διάφορα project μεταξύ των οποίων ήταν ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, κατασκευές, γήπεδα γκολφ, καζίνο, καλλιστεία μέχρι ομάδες αμερικανικού ποδοσφαίρου.

Δεν χρειάζεται να παράγεις προϊόν ή να παρέχεις υπηρεσία για να θεωρηθείς επιτυχημένος επιχειρηματίας. Μπορείς να γίνεις γνωστός απλώς επενδύοντας όπως ο Warren Buffet που είναι ο γκουρού του αθλήματος ή ο George Soros που το 92 επιτέθηκε στην ίδια την αγγλική οικονομία και στραγγάλισε τη στερλίνα. Από ότι φαίνεται όμως ο Trump δεν είχε τέτοιες επιδόσεις. Ισορροπώντας απλώς ανάμεσα στον τραπεζικό δανεισμό, τον πτωχευτικό κώδικα και τα φορολογικά παραθυράκια, κατάφερνε να μην καταστραφεί βέβαια αλλά όλα τα project του εγκαταλήφθηκαν, χρεοκόπησαν ή εξαγοράστηκαν ενώ σήμερα οι ειδικοί μιλάνε για συνολικό χρέος ένα δις δολάρια το οποίο όμως αντισταθμιζομενο με την αξία ρευστοποίησης της περιουσίας του του δίνει θετική καθαρή θέση.

Για να μην τα πολυλογούμε όταν ο Trump εισήλθε στην πολιτική, η επιχειρηματική ικανότητα που προβλήθηκε δεν ήταν το δυνατό του σημείο. Το δυνατό του σημείο ήταν η TV και media περσόνα του. Από το διαζύγιο με την Ivana και μετά φρόντισε να καλλιεργεί την εικόνα αυτή με δημόσιες εμφανίσεις και τοποθετήσεις, με τους γάμους του (παντρεύτηκε την πέτρα του σκανδάλου μοντέλο-ηθοποιό Marla Maples και μετά ενα άλλο μοντέλο από τη Σλοβενία την Melania), με την ενασχόλησή του με τα καλλιστεία με cameo εμφανίσεις σε ταινίες και σειρές και τελικά με το γνωστό reality τηλεπαιχνίδι The Apprentice. Για να καταλάβουμε καλύτερα, αν αυτά γίνονταν στην Ελλάδα τότε ο Trump θα ήταν σίγουρα εργολάβος οικοδομών και δημοσίων έργων, ιδιοκτήτης night club ή/και μεγάλης πίστας με μπουζούκια, πιθανότατα κάποιου τουριστικού συγκροτήματος σε νησι, σίγουρα μεγαλομέτοχος ΠΑΕ Α εθνικής και σχεδόν βέβαιο εκδότης ή/και καναλάρχης με δικό του talk show.

Το θέμα είναι ότι όταν κάποια στιγμή αποφασίζει να ασχοληθεί με την πολιτική την εποχή των social media, ευτήχησε να καβαλήσει το κύμα της βλακώδους αντισυστημικότητας και του συνθήματος "γιατί, οι άλλοι καλύτεροι είναι;" που έδωσε στον πλανήτη τόσο αξιόλογο πολιτικό προσωπικό. Και κάπως έτσι όχι μόνο έψησε το σύστημα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος να του δώσει το χρίσμα που είχε δώσει κάποτε στον Abraham Lincoln, αλλά έψησε και 63.000.000 να τον ψηφίσουν για ηγέτη μια παγκόσμιας πυρηνικής υπερδύναμης ως ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ χωρίς στρατιωτική θητεία και προηγούμενο πολιτικό αξίωμα.

Για την πολιτική του ως πρόεδρο δεν μπορούμε να μιλήσουμε γιατί ποτέ δε θα μάθουμε τι από όλα αυτά είναι δικές του αποφάσεις ή προτάσεις επιτελών και συμβούλων. Αυτό όμως που μπορούμε να κριτικάρουμε είναι η δημόσια εικόνα που πλάσαρε στις ομιλίες του, στις τηλεοπτικές εμφανίσεις του και στο Twitter. Για αυτή όλη την παρουσία του μπορούμε μόνο να λυπηθούμε τους Αγγλοσάξονες που διαθέτουν μόνο τη -φτωχή για την περίσταση- λέξη "clown" που δεν μπορεί να αποτυπώσει το μέγεθος του φαινομένου όπως αντίθετα το καταφέρνει η Νέα Ελληνική Γραμματεία με την σαφώς πιο περιγραφική λέξη ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΛΙΚΙ.

Γιατί αυτό ήταν ο Donald σε όλη του τη ζωή. Ένας καραγκιόζης. Ένας κλόουν χρησιμοποιεί τη δουλειά του για να κάνει τους γύρω του γελαστούς και να βγάλει κι ένα μεροκαματάκι. Ο Καραγκιόζης όμως την ώρα που γελάς θα σου κλέψει το πορτοφόλι. Θα χρησιμοποιήσει πονηρά το καραγκιοζιλίκι για να αποφύγει τις ευθύνες του. Θα προσπαθήσει να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του. Και όταν το καταραμένο φίδι πέσει νεκρό από τον Μεγαλέξανδρο, θα πάει να κλωτσήσει το κουφάρι του. Ενίοτε θα τρώει και καμιά σφαλιάρα από τον μπάρμπαγιώργο, αλλά το ισοζύγιο τελικά είναι προς όφελός του.

Επομένως πρέπει να χαρούμε με τη νίκη Biden; Δεν ξέρω. Αν το 2016 ήταν "δε βαριέσαι", μετά από 4 χρόνια προεδρικό καραγκιοζιλίκι, κανείς δεν μπορεί να δικαιολογηθεί "δεν ήξερα". Και θέλετε να μάθετε τι έκαναν αυτοί οι 63.000.000 που τον ψήφισαν το 2016;

Έγιναν 71.000.000 !!!!!!!!!!

Συγχωρέστε με λοιπόν που δεν συμμετέχω στη γενική ευτυχία. Έχω να φτιάξω ένα καταφύγιο».